Hoe zijn cocktails uitgevonden? Het begon allemaal met een aantal echt vuile drank

Met Amerika in het midden van een bloeiende ambachtelijke bierbier en beweging van ambachtelijke geesten, is het gemakkelijk om te vergeten dat Verbod eens de wet van het land was.

Honderd jaar geleden, op 16 januari 1919, werd Nebraska de 36ste van de 48 staten van het land om het achttiende amendement te ratificeren en de vereiste driekwartdrempel te bereiken.

De wet verbiedt de productie van dranken die meer dan de helft van één procent alcohol bevatten. Brouwerijen, wijnmakerijen en distilleerderijen in Amerika werden geblindeerd. De meeste worden nooit heropend.

Verbod kan lang dood zijn, maar de speakeasies en cocktails die het heeft voortgebracht zijn nog steeds bij ons. Veel van de bootleg-drank van het tijdperk was maagdraaiend. De noodzaak om deze slechte alcohol drinkbaar te maken - en om kopers een discrete plek te bieden om het te consumeren - creëerde een fenomeen dat leeft in de ambachtelijke cocktailbeweging en faux speakeasies van vandaag.

Ten goede of ten kwade veranderde het verbod de manier waarop Amerikanen dronken, en de culturele impact is nooit echt verdwenen.

Zie ook: The Keurigs of Home Beer Brewing Are Here: Here's What It's Like One

Bootleggers worden creatief

Tijdens het verbod was de belangrijkste bron van alcoholgebruik industriële alcohol, de soort die wordt gebruikt voor het maken van inkt, parfums en brandstof voor camperkooktoestellen. Ongeveer drie liter faux gin of whisky zou gemaakt kunnen worden van één liter industriële alcohol.

De auteurs van de Volstead Act, de wet die was uitgevaardigd om het achttiende amendement uit te voeren, hadden hierop geanticipeerd: het vereiste dat industriële alcohol werd gedenatureerd, wat betekent dat het is vervuild met chemische stoffen die het ongeschikt maken om te drinken.

Bootleggers pasten zich snel aan en bedachten manieren om deze vervalsers te verwijderen of te neutraliseren. Het proces veranderde de smaak van het eindproduct - en niet ten goede. Ondanks de slechte kwaliteit, werd vermoed dat ongeveer een derde van de 150 miljoen liter industriële alcohol die in 1925 werd geproduceerd, werd omgeleid naar de illegale alcoholhandel.

De volgende meest voorkomende bron van alcohol in Verbod was alcohol die was gekookt in illegale stills en die produceerde wat men maneschijn zou noemen. Tegen het einde van het verbod greep het Bureau Verbod elk jaar bijna een kwart miljoen illegale stills.

De zelfgemaakte alcohol van dit tijdperk was hard. Het was bijna nooit vat verouderd, en de meeste moonshiners zouden smaken proberen na te bootsen door sommige verdachte ingrediënten te mengen. Ze ontdekten dat ze bourbon konden simuleren door dode ratten of rot vlees toe te voegen aan de maneschijn en het een paar dagen te laten zitten. Ze maakten gin door jeneverbessenolie toe te voegen aan rauwe alcohol, terwijl ze creosoot mengden, een antisepticum gemaakt van houtteer, om de rokerige smaak van Scotch na te bootsen.

Met weinig alternatieven waren deze dubieuze versies van bekende geesten desalniettemin veelgevraagd.

Bootleggers gaven er de voorkeur aan in sterke drank te handelen dan in bier of wijn, omdat een fles bootleg-gin of whisky een veel hogere prijs kon opbrengen dan een fles bier of wijn.

Vóór het verbod vertegenwoordigden gedistilleerde dranken minder dan 40 procent van de alcohol die in Amerika werd geconsumeerd. Tegen het einde van het 'nobele experiment' vormden gedistilleerde dranken meer dan 75 procent van de alcoholverkoop.

De vieze smaken maskeren

Om de sterke drank smakelijk te maken, werden drinkers en barmannen gemengd in verschillende ingrediënten die gearomatiseerd en vaak zoet waren.

Gin was een van de meest populaire dranken van het tijdperk omdat het meestal de eenvoudigste, goedkoopste en snelste drank was om te produceren: neem wat alcohol, verdun het met water, voeg glycerine en jeneverbessenolie toe en voila - gin!

Om deze reden, gebruikten veel van de cocktails gemaakt tijdens het Verbod gin. Populaire creaties uit het tijdperk waren de Bee's Knees, een drankje op basis van gin dat honing gebruikte om funky smaken tegen te houden, en het Last Word, dat gin vermengde met Chartreuse en maraschino-kersenlikeur en naar verluidt werd gemaakt in de Detroit Athletic Club in 1922.

Rum was weer een populaire Prohibition-drank, met enorme hoeveelheden het land binnengesmokkeld vanuit Caribische landen via kleine boten onder leiding van 'rum-runners'. De Mary Pickford was een cocktail uitgevonden in de jaren 1920 met rum en rode grapefruitsap.

De cocktailtrend werd ook een belangrijk onderdeel van thuisvermaak. Met minder bier en wijn, organiseerden mensen dinerfeesten met creatieve cocktails. Sommigen hebben zelfs helemaal niet meer deelgenomen aan het diner, met nieuwe trendy cocktailparty's.

Cocktails werden synoniem met Amerika zoals wijn synoniem was met Frankrijk en Italië.

Een moderne beweging is geboren

Aan het eind van de jaren tachtig probeerden ondernemende barmannen en restauranthouders de sfeer van de spreektijd van het Prohibition-tijdperk te herscheppen, met creatieve cocktails geserveerd in slecht verlichte lounges.

De moderne ambachtelijke cocktailbeweging in Amerika dateert waarschijnlijk van de heropening van de legendarische Rainbow Room in het Rockefeller Center van New York in 1988. De nieuwe barman, Dale Degroff, creëerde een cocktaillijst vol met klassiekers uit het Prohibition-tijdperk, samen met nieuwe recepten gebaseerd op tijdloze ingrediënten en technieken.

Rond dezelfde tijd, aan de andere kant van de stad aan het Odeon, creëerde bar-eigenaar Toby Cecchini Seks en de stad favoriet de Cosmopolitan - een wodka-martini met cranberrysap, limoensap en triple sec.

Er werd een beweging geboren: bartenders werden supersterren en cocktailmenu's uitgebreid met nieuwe drankjes met exotische ingrediënten, zoals de Lost in Translation - een kijk op Manhattan met Japanse whisky, ambachtelijke vermouth en suikerstroop met champignonsmaak - of de Dry Dock, een Gin Fizz gemaakt met kardemom bitters, lavendel geurende eenvoudige siroop en grapefruit.

In 1999 opende de legendarische barman Sasha Petraske Milk & Honey als alternatief voor rumoerige bars met slecht gemaakte cocktails. Petraske wilde een rustige bar met drankjes van wereldklasse, waar volgens de code voor klanten "geen getoeter, geschreeuw, geschreeuw of ander hard gedrag" zou zijn "" heren zullen zichzelf niet voorstellen aan dames "en" heren " zullen hun hoeden verwijderen."

Petraske stond op de beste kwaliteit likeuren en mixers. Zelfs het ijs was aangepast voor elke cocktail. Veel van wat nu clichés zijn in de ambachtelijke cocktailbars - grote, harde ijsblokjes, barmannen met Edwardiaans gezichtshaar en stropdassen, regels voor toegang en service - zijn ontstaan ​​bij Milk & Honey.

Zie ook: Droge januari heeft financiële voordelen voor 88 procent van de mensen in alcoholstudie

Veel van de vroege bars die lid waren van de ambachtelijke cocktailethos, spraken over de spreektijd van het verbodsseizoen. Het idee was om ze speciaal en exclusief te laten lijken, en sommige van de nieuwe 'speakeasies' bevatten gimmicks zoals klanten vragen om achter boekenkasten of via telefooncellen binnen te gaan. Ze zijn bedoeld als plaatsen waar klanten het drankje kunnen waarderen - niet de band, niet het eten, niet de pickup-scene.

Gelukkig hoeft de hedendaagse drinker zich geen zorgen te maken over rotgut-likeur: de ambachtelijke destillatie-industrie biedt smakelijke sterke dranken die ofwel in cocktails kunnen worden genuttigd of eenvoudig van een slokje kunnen worden genuttigd.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Jeffrey Miller. Lees hier het originele artikel.