Mariene biologen bepalen een nieuwe methode voor het lokaliseren van grote witte haaien

Om er achter te komen waar een haai is, moet je het ofwel markeren of het zien.Omdat de meeste haaien niet getagd zijn, gebruiken wetenschappers en strandwachten drones om de oceaan te observeren voor het zien van een haai - maar op de meeste locaties kunnen de observatievoorwaarden slecht zijn en is de beweging van de haai te onvoorspelbaar. Om dit te verhelpen, hebben wetenschappers een nieuwe manier ontwikkeld om haaien te lokaliseren, met behulp van DNA.

In een recent in 2006 uitgebrachte studie Grenzen in mariene wetenschappen onderzoekers verklaren dat milieu-DNA, of eDNA, het genetisch materiaal is dat wordt verzameld uit een omgeving die dat wel moet do met een levend organisme, maar wordt er niet rechtstreeks uit afgeleid.

Deze onderzoekers richten zich op grote witte haaien, dus het scannen naar hun eDNA betekent zoeken naar genetische handtekeningen die in de oceaan worden geparseerd door zaken als hun slijm, ontlasting of schuurhuid.

Hoewel eDNA geen nieuw concept is, ontwikkelden deze wetenschappers een nieuwe soortspecifieke genetische analyse die betrouwbaar kan worden gebruikt om te bepalen of een grote witte haai een bepaald strand bezoekt.

Gerelateerde video: Duiken met haaien in Stuart Cove op de Bahama's.

De wetenschappers vermoeden dat de betrouwbaarheid en overdraagbaarheid van deze methode in de nabije toekomst zijn wijdverbreide toepassing mogelijk zal maken. Een van de doelen, co-auteur en USGS ecoloog Kevin Lafferty, Ph.D. zegt, is dat op een dag een badmeester naar de kust kan lopen, wat water op kan scheppen en met deze genetische kit kan vertellen of er een grote witte haai is geweest.

Voor nu, het is in zijn proof of concept-fase: Co-auteur en California State University, Long Beach professor Christopher Lowe, Ph.D. vertelt omgekeerde dat "we kijken realistisch gezien een paar jaar voordat we op dat niveau zijn."

Dat komt omdat een paar belangrijke details moeten worden uitgewerkt. Hoewel dit team in staat was om specifieke genetische markers van grote witte haaienweefsels te bepalen en te ontwerpen, sloeg die genen dan met succes af op watermonsters van waar grote blanken rondhangen, maar de benadering geeft slechts een ruw idee van waar haaien zich op een bepaald moment bevinden. Nu moeten ze uitzoeken hoelang het DNA in feite dicht bij de locatie van de haai blijft - met veranderende stromingen en de mogelijkheid dat UV-licht de monsters afbreekt, is het momenteel onduidelijk of de haai die minuut eerder of een dag geleden op die plek was.

Wat wetenschappers kunnen doen met deze methodologie in zijn huidige vorm is het toevoegen aan hun huidige arsenaal aan technologie voor het in kaart brengen van haaien, zoals drones, tags en akoestische ontvangers. Lowe beschrijft het als een "nieuwe en opwindende tool in de toolbox" - door sampling-regio's voor eDNA-wetenschappers, zoals Lowe, zullen ze beter weten op welke onderzoeksgebieden ze tijdens hun onderzoek moeten focussen.

"Het voegt een extra niveau van bewaking toe dat we nog niet eerder hadden", zegt Lowe. "We kunnen een vollediger beeld krijgen van wie er is."

Hoewel de grote populaties van witte haaien waren gedaald als gevolg van overbevissing, is er nu steeds meer bewijs dat hun bevolking zich begint te herstellen. De stranden van Zuid-Californië zijn bijvoorbeeld langzaam een ​​kweekhabitat geworden voor jonge witte haaien, die meestal in de zomer- en herfstmaanden langs stranden leven.

Mariene biologen willen nu een beter begrip krijgen van waar ze consistent leven om zowel de haaien als de mensen te beschermen, een behoefte die het belang van deze geweldige tool voor het monitoren van witte haaien verhoogt. In een paar jaar dat de technologie geavanceerder en minder duur is, is het mogelijk dat haaien die op het oceaanoppervlak worden gemonitord, naar het strand kunnen sturen als ze ooit een grote vis in de diepte tegenkomen.