De beste manier om je huilende spel te verbeteren is door nooit te huilen, zelfs niet door Adele

We proberen het stigma van het huilen te verzachten door het als noodzakelijk te beschouwen, een lichamelijke functie die lijkt op traanplassen. Dat is de reden waarom we de vaak gebruikte uitdrukking "alles eruit krijgen" hebben, wat een heel vreemd advies is als je er even over nadenkt. Begraven in dat gevoel is het idee dat het vrijgeven van tranen het beter zal maken. Maar Ad Vingerhoets, een expert in de psychologie van tranen, zegt dat het niet zo eenvoudig is.

Naar zijn mening huilen we niet om catharsis. We huilen om hulp.

Antwoorden op shitty-situaties kunnen helaas niet worden gepland, maar Vingerhoets ziet niet in waarom ze zouden moeten zijn. Tranen, zei hij omgekeerde, zijn een signaal voor anderen dat we meedoen nodig hebben, dus als je ze tegenhoudt, zou je in theorie alleen maar hulp achterhouden. "De basis van huilen is een oproep om hulp", zegt hij. "Als we zuigelingen zijn, huilen we om voedsel, warmte, zorg - we huilen als we gescheiden zijn van onze moeders. Dit is de basis van huilen in het leven."

Dat wil niet zeggen dat tranen strikt Freudiaanse artefacten zijn. Bij volwassenen zegt Vingerhoets: huilen wordt een teken van psychologisch, niet fysiek, ongemak - en niet noodzakelijkerwijs van onszelf. "We huilen steeds vaker niet om ons eigen leed, maar om anderen. Soms huilen we voor wat er in de wereld gaande is. "Maar of we nu huilen als werk ons ​​uitbrandt, tijdens een traumatische breuk of als reactie op krankzinnige politieke campagnes, één ding blijft hetzelfde: we huilen omdat we ons machteloos voelen en we willen anderen om te weten.

Die uitspraak is moeilijk om mee oneens te zijn, maar het verklaart niet waarom huilen - vooral als een solo-activiteit - zo goed voelt. Niemand hoort je jammeren over je machteloosheid als je alleen in de douche bent, kijkend naar je tranen die door de afvoer dwarrelen - toch? Vingerhoets is er niet zo zeker van. "Huilt dat echt alleen?" Vraagt ​​hij. Zelfs als er niemand in de buurt is, legt hij uit, huilen we meestal met iemand in gedachten, en het voelt alleen goed als het ons in staat stelt om de uitzichtloze situatie te beïnvloeden. "De vraag zou niet moeten zijn doet huilen verlichting ?" hij zegt. "Het is meer een kwestie van voor wie en in welke omstandigheden ? "Naar zijn mening hangt opluchting - of grotere nood - af van hoe en of mensen reageren.

In wezen suggereert hij dat huilen onder de douche niet helpt, zelfs als het lijkt alsof het zou kunnen.

Huilen voelt het beste als het een reactie kan oproepen van mensen die kunnen helpen. "We geven de voorkeur aan huilen in het algemeen in de aanwezigheid van onze moeder of onze romantische partner, niet in de aanwezigheid van vreemden," zegt Vingerhoets. "Vooral bij mensen die we hopen een luisterend oor en troost te vinden." Hij verwijst naar studies waaruit blijkt dat romantisch betrokken studenten aanzienlijk meer huilen dan alleenstaanden en dat eenzame mensen eigenlijk minder huilen.

"Het lijkt erop dat je iemand nodig hebt om te huilen naar," hij zegt.

Hij is over het algemeen niet overtuigd dat strategisch huilen kan helpen openbare vertoningen van emotionele labiliteit te voorkomen. Sterker nog, hij is er niet eens zeker van dat de daad van huilen een therapeutisch effect heeft, wat wijst op onderzoek waaruit blijkt dat mensen die het vermogen verliezen om te huilen geen enkele dip in psychologisch welbevinden ervaren. "Mensen verwijzen naar catharsis en herstel," zegt hij. "Ik kan niet uitsluiten dat dat het geval is, maar of het een positief effect heeft en dat je het als een soort van therapie kunt beschouwen? Nee. Ik heb mijn twijfels. '

De theorie van Vingerhoets is niet onverenigbaar met het idee dat huilen louterend is. Het is alleen dat hij denkt dat catharsis berust op de reacties van anderen en niet alleen op ons eigen vermogen om op commando te huilen. Helaas heeft dit het ironische effect dat we ons meer, niet minder, machteloos voelen, maar het geeft geloof aan het oude gezegde dat mensen die mensen nodig hebben, veel geluk hebben.