Het effect van Slow TV op de hersenen

Op het oppervlak, Trage tv klinkt als een bizar, misschien zelfs overdreven, vreselijk programmeeridee. De real-time uitzending van boot- en treinritten die in uren of, in sommige gevallen, duurt, is precies wat de naam * belooft.

En toch heeft het een cult-aanhang gekregen, zowel in Noorwegen als nu in Amerika, waar het beschikbaar is op Netflix. Dus moeten we ons afvragen: waarom is het aantrekkelijk, en wat doet het onze hersenen? Welnu, er is niet veel empirische gegevens die ons kunnen inlichten over de neurologische, fysiologische of psychologische waarheid van wat er in ons hoofd gebeurt terwijl we tv kijken.

"Bijna alles heeft geen basis in rigoureus wetenschappelijk denken of logisch denken", zegt professor Javid Sadr, "maar een ding dat niet betwistbaar is, omdat het definiatief is om tv te kijken en films voyeurisme is."

Natuurlijk, onze typische ervaring met "voyeurisme" kan dit geluid in de schaduw stellen, maar het feit is dat wat we doen gewoon kijken. En vaak zien we de gebeurtenissen van iemands leven voor ons opengaan zonder vereisten of consequenties van onze kant. Dus terwijl Trage tv volgt niet noodzakelijk dezelfde narratieve structuren die de scripttekst doet, het concept blijft hetzelfde.

Sadr gebruikt de term 'waakzaamheid' om de in beslag genomen staat te beschrijven die we binnengaan wanneer we televisie en films nauwlettend in de gaten houden, en relateert het aan fenomenologie, die onderzoekt wat het eigenlijk is voelt graag in deze waakzame staat zijn. Hij vergelijkt de ervaring van het kijken naar een paddestoel groeien in een natuurdocumentaire met de ervaring van het kijken naar een moordmysterie. Hoewel het enorm verschillende narratieve ervaringen zijn, is het interne fenomeen misschien niet zo verschillend.

"Wat ze gemeen hebben is dat je voor deze paar minuten hebt besloten, je praat niet, je loopt nergens heen, je doet niets," zegt Sadr. "Je zult niet reageren op de dingen waar je naar kijkt, en je zult dit alles direct waarnemen.

Trage tv kan een extreem voorbeeld zijn met zijn sjokkende, urenlange uitzendingen, maar films hebben het soort scènes gebruikt waarbij we niet te hard nadenken over plotwendingen en personages. Sadr wijst naar Terrance Malick's De levensboom, met zijn ingrijpende kosmische scènes, en Wendy en Lucy, die zeer weinig dialoog had. Het gebrek aan aspecten om te overdenken en analyseren duwt ons verder in deze waakzame toestand en Sadr voorspelt dat als we deze waakzame toestand van dichtbij bestuderen, we een aantal zeer interessante dingen zullen vinden over hoe televisie en films in ons leven passen.

"Het gaat geen psychologische toestand worden die van nature niet bestaat en pas de laatste jaren is ontstaan", zegt Sadr. "Wat het gaat worden is iets dat we al duizenden en duizenden jaren hebben gehad, maar het is iets dat mensen kunnen betalen om mee te doen."

De kans is groot Trage tv zou ons kunnen helpen onze weg terug te vinden van overstimulatie, toegang te krijgen tot een soort van natuurlijke staat die moeilijker en moeilijker te vinden is wanneer we omringd zijn door de constante stimulans van de moderne wereld die ons denken in een semi-permanente overdrive heeft.

Sadr vergelijkt deze natuurlijke staat met hetzelfde dat gebeurt wanneer atleten, muzikanten en andere artiesten "in de zone" zijn. Het is een toestand waarin de hersenen niet meer zo hard nadenken en terugvallen op instinct en training. Die krachtige staat dwingt ons om ons te concentreren op wat er om ons heen is en op het uitvoeren van een bepaalde taak die niet vereist of zelfs ons in staat stelt te overdenken en te analyseren.

Mensen die hoelahoep houden op muziekfestivals proberen hetzelfde te bereiken: de voorgrond van het perceptuele systeem en je bewuste geest dwingen op een stoel te gaan zitten. Volwassen kleurboeken, breien, sommige videospellen, pluis lezen, en zelfs zingen in de douche krijgen hetzelfde idee. Sommigen noemen het een "staat van stroom", sommigen noemen het meditatie, maar de toestanden zijn waarschijnlijk opmerkelijk vergelijkbaar.

"Ik denk dat de staat in wezen hetzelfde is, namelijk mensen zijn ergens mee bezig zijn, en ze zijn bezig met iets dat een perceptueel component heeft, "zegt Sadr. "En wat consistent is in al deze is het uitschakelen van wat meestal de uitvoerende functie van de geest wordt genoemd - het bewuste, verbale deel van je geest."

Sadr gebruikt meditatie als een voorbeeld.

"Meditatie is niet helemaal van je af", zegt hij. "Het is zeker niet alleen je ogen sluiten en gewoon ontspannen. Het is een engagement met de omgeving, maar het is een engagement met de omgeving waar je perceptuele systeem volledig is ingeschakeld, je aandachtsysteem is ingeschakeld … maar je aandacht is gericht op de buitenwereld en al deze stimuli en het hebben van je perceptuele systeem actief en actueel je gedachten af ​​van je geest."

Voorlopig zijn er geen echte wetenschappelijke studies die ons kunnen helpen begrijpen wat er precies in onze gedachten gebeurt wanneer we tv kijken, maar Sadr wil dat veranderen. Hij wil graag weten hoe onze hersenen op televisie reageren op een fysiologisch en neurologisch niveau.

"Stel dat we ons in een toestand bevinden waarin ons lichaam rustgevend is omdat onze hersenstam teruggaat naar het beheersen van onze hartslag, onze ademhaling, onze bloeddruk enzovoort, en dan reguleert ons lichaam, fysiologisch, heel mooi ? "Zegt Sadr.

Het blijkt dat ons bewuste verstand niet goed is in de basis. Zoals, weet je, ademen. Dus, theoretisch gesproken, als je bewuste geest ophoudt wanneer je in een waakzame staat bent, kan je hersenstam de heerschappij opnemen en een veel, veel beter werk doen. "Je bent eigenlijk in een zeer rustgevende staat omdat je vrijwillige geest niet goed is in het beheersen van je ademhaling," zegt Sadr.

De wetenschap valt nog te bezien, maar Sadr gelooft dat niet alleen Trage tv, maar televisie helpt ons in het algemeen om een ​​toestand te bereiken die natuurlijk en herstellend aanvoelt. En hoewel het kijken naar de tv ons niet precies voorbereidt om een ​​Ledecky te trekken, is de natuurlijke staat die zich richt op het perceptuele systeem en instinct, het gevoel 'in de zone' te zijn - misschien niet radicaal anders.

"De reden waarom het zo fascinerend en fascinerend is om in deze toestand te zijn, is omdat het een natuurlijke staat is, en ik denk dat het een toestand is die deels goed voelt, maar ook gewoon natuurlijk aanvoelt, het is vaak een uitschakeling van een deel van dit cognitieve systeem.”

Hoewel het idee van een urenlange televisie-uitzending van een treinrit misschien raar klinkt, is het misschien wel een van de meest natuurlijke dingen in de wereld.