Fart-In Gepland door Sanders Supporters is niet radicaal

Vlak voordat Hillary Clinton de nominatie van haar partij op de Democratische Nationale Conventie op donderdag aanvaardt, zullen leden van de Poor People's Economic Human Rights Campaign letterlijk een stank opbrengen door een scheet in te zetten. Ja, dat is precies hoe het klinkt: de ongegeneerd winderige demonstranten, pissig over het politieke systeem met twee partijen en de leemtes in het beleid dat het creëert, zijn van plan gas door te geven als een enkel stinkende en hyper-principiële front.

Er is één groot probleem hier: scheten zijn broeikasgassen. Het vrijgeven van hete methaan-damp in de atmosfeer is niet erg on-brand voor een superliberale organisatie die voorstander is van het klimaatveranderingsbeleid en zich heftig verzet tegen het democratische primaire proces.

Toch heeft die kleine discrepantie de demonstranten zoals Dr. Walter Tsou, een in Philadelphia gevestigde arts en voormalig president van de American Public Health Association, niet weerhouden van deelname aan het flatus fest. "Het is eigenlijk zijn eigen symbolische opmerking," vertelde hij omgekeerde, wanneer het wordt gedrukt over de gevolgen van de scheetbeweging voor de aarde. "Dit is onze verklaring dat dit het enige aardgas is dat we zouden moeten produceren."

Als alles volgens plan verloopt op donderdag, zal er veel van dat aardgas worden geproduceerd, zij het enigszins onnatuurlijk. Tsou en leden van de PPEHRC, waaronder de oprichter Cheri Honkala, de vice-presidentsverkiezing van de groene partij in 2012, zijn van plan in de uren voorafgaand aan de toespraak van Clinton enorme hoeveelheden voedsel op te wekken dat gas induceert.

"We vertellen mensen dat als je wilt protesteren, je bonen bij je maaltijden kunt krijgen," zegt Tsou. "Of sommige mensen die lactose-intolerant zijn, willen misschien zuivelproducten drinken. En dan hebben we de gelegenheid om ons uit te drukken met een voorgestelde scheet."

Fart-ins hebben een verrassend rijke geschiedenis over de absurditeit van politieke tijden eerder dan een daadwerkelijke sensorische aanval. Ze zouden het geesteskind zijn van Saul Alinsky, auteur van de toekomstige Bernie Bro-bijbel van 1989 Regels voor radicalen, die de scheet-in ethos in een interview met besprak Playboy in 1972 en, ironisch genoeg, was het onderwerp van veel van de senior proefschrift Clinton schreef in 1969:

Ik zou ze eerder absurd noemen dan juveniel. Maar is niet veel van het leven een soort theater van het absurde? Wat frivoliteit betreft, zeg ik dat als een tactiek werkt, het niet lichtzinnig is.

De behandeling van de PPEHRC op de wetenschap van flatulentie is behoorlijk stinkin 'solide. Bonen, zoals velen van ons persoonlijk hebben ervaren, veranderen je darmen in een tikkende methaanbom. Het scheetveroorzakende vermogen van de 'magische vrucht' komt er op neer dat menselijke magen niet zijn uitgerust om ze te verwerken. Ze kunnen niet in darmen worden afgebroken, maar worden doorgegeven aan de bacteriën in onze darmen, die het graag voor een prijs doen - namelijk wolken methaan en waterstofgas die zich opstapelen en uiteindelijk door de achterkant van Hillary dringen. twijfelende politieke dissenters.

Terwijl pechachtige voorbijgangers ongetwijfeld hun adem inhouden als ze worden geconfronteerd met de stunt van de PPEHRC, publiceerde een studie dinsdag in Microbiële ecologie in gezondheid en ziekte suggereert dat farts gasachtige neurotransmitters bevatten die onze hersenen, onze geest en ons gedrag beïnvloeden. Toch valt nog te bezien of die hersensignaleringschemicaliën de politieke ideologie op moleculair niveau kunnen beïnvloeden.

De PPEHRC bevindt zich op een goede plek om te experimenteren, omdat hun bron van scheetbrandstof eindeloos lijkt. "We hebben bijdragen gekregen van gebakken bonen uit het hele land", zegt Tsou. "Het is geweldig."