Waarom je 'Bazaar of Bad Dreams' en Stephen Other's andere recente werk zou moeten lezen

Stephen King publiceerde negen boeken in de afgelopen vijf jaar, inclusief de verzameling van deze maand De Bazaar van Bad Dreams. Als je er nog geen hebt opgepikt, schaam je dan: je mist wat schrijvers die schrijven. Dat niveau van productiviteit, terwijl zijn fans verzadigd blijven, nodigt uit tot kritiek van tegenstanders. Kwaliteit niet de kwantiteit is een voldoende goede vlag om te zwaaien, maar wat als die stelregel uit elkaar valt als je een auteur bent die in staat is tot beide? Het beste werk van King staat niet achter hem. Dit is waarom je in zijn nieuwste materiaal moet graven.

De benaderbaarheid is een ding

Brevity is nooit een zorg van King geweest. Gigantische deurstopper-cassettes zijn meer zijn stijl, afwikkelende rijk gelaagde verhalen op meer dan vijfhonderd pagina's. Als je het hebt opgepikt De stand en hij liet hem weer zakken omdat de doorschijnende bijbelpagina's te ontmoedigend zijn, en laat je dan niet terugdeinzen voor zijn nieuwe inspanningen. Die lange vormficties zijn niet langer de enige King-titels die op de planken verschijnen.

De Bill Hodges-trilogie is hiervan het beste voorbeeld. Mr Mercedes en Finders Keepers, de eerste twee inzendingen die tot nu toe zijn gepubliceerd in de whodunit-saga, klokken uit op ongeveer 400-delen. Het keiharde detectivemilieu op zijn best stript tot zijn botten, een schrijfkeuze die zich in de loop van Cop-Turn-P.I heeft gerealiseerd. Het eerste onderzoek van Bill Hodges.

"De twee liepen weer rond de auto, deze keer merkten ze bloed op de banden en rockerpanelen. Veel ervan ging afwassen voor het zeildoek en de techneuten arriveerden; het was nog steeds veertig minuten verlegen van zeven A.M."

Kort en to the point.

King produceert nog steeds lange werken, maar alleen als het verhaal dat vereist. 11/22/63 duwt 849 pagina's: en het is de moeite van het verslinden waard voor zijn toewijding aan details en hypothetische complotten naar een alternatieve geschiedenis. Joyland aan de andere kant, duwt niet eens 300.

De 500 pagina's van De Bazaar van Bad Dreams splinter in 20 korte verhalen. Ze profiteren allemaal van een kort format, een perfecte voorproefje voor diegenen die niet zeker weten of je bereid bent om een ​​paar weken opzij te zetten voor King. Maar, zoals de auteur zelf uitlegt in de inleiding, het is een gok dat het zeker waard is:

"Maar er is iets te zeggen voor een kortere, intensere ervaring. Het kan opwekkend zijn, soms zelfs schokkend, zoals een wals met een vreemdeling die je nooit meer zult zien, of een kus in het donker, of een mooie curiosum te koop, neergelegd op een goedkope deken bij een straatbazaar."

Kortom, het lezen van een van de korte verhalen van King is als een stand van één nacht.

Moving Past Horror

"Het is niet eng genoeg", is een veelgehoorde klacht gericht op zijn recente materiaal. Van die negen boeken die worden genoemd, is er maar één die angst in de hand werkt. herleving schiet goddeloosheid in zijn zwarte hart, een terugkeer naar de thema's die Koning in zijn vroegere jaren verkende; de onrust van de menselijke ziel door toedoen van onuitsprekelijk kwaad. De rest belooft niet hetzelfde, in plaats daarvan presenteert ze een menagerie van fantasie, misdaad en rechtlijnig literair eerbetoon. Slapeloze nachten blijven op de agenda staan ​​- het is de reden waarom je om drie uur 's ochtends met grote ogen veranderd bent.

De Bazaar van Bad Dreams maakt ruimte voor paranormale verhalen - zoals ongetwijfeld altijd het geval zal zijn met King - temidden van een grotere verzameling van vervallen parabels. Nieuwe technologie wordt onderzocht in "UR", geschreven om samen te vallen met de eerste generatie Kindle van Amazon. Ja, het is een schaamteloze gelijkspel, en toch is het mijn favoriete verhaal in de collectie. Iemands eerste uitstapje naar e-readers vindt hem met een unieke Kindle die literaire werken aanbiedt die in alternatieve universums bestaan. 'Premium Harmony' en 'Morality' channelen ondertussen de schrijfstijl van Raymond Carver, beknopte opgravingen van het moderne huwelijk. En "Mile 81" werkt als een eerbetoon aan zichzelf, roffelend over het concept van de moordenaarsauto dat in de vorm van een lange weg is onderzocht Christine. Je weet echt nooit wat je krijgt als je de pagina omdraait.

Op dezelfde manier speelt King snel en losjes in zijn gumshoe-trilogie, waarbij zelfs zijn nieuwste interessegebied wordt betwist met stiekeme genrevewegingen. De Hodges-serie draait om de ervaringen van een gepensioneerde politieman wiens onwankelbare detectivevaardigheden hem onderdompelen in het vinden van een massamoordenaar (Mr Mercedes) en een losgeslagen veroordeelde met een vendetta (Finders Keepers). Een fedora begaafd aan Hodges dient als een teken, een knipoog naar de wereld gesticht door mensen als Raymond Chandler en Dashiell Hammett, die nu in het verleden is ondergedompeld en klaar is om opnieuw uitgevonden te worden.

Uiteindelijk maakt King een detectiveverhaal over een page-turner met een sympathieke held. Het tegenovergestelde van de rondspoken somberheid van Echte detective - die de diepere klachten van de mens onder de oppervlakte met groot succes onderzocht in seizoen 1 en leegte in seizoen 2. Dat is niet echt het vlees van de zaak voor Hodges. Hij is geen jonge protagonist, verscheurd door de existentiële verwondering van een verstrooide geest; hij begint out-of-shape en marginaal getint door conflict. Pas later transformeert hij in een betere man. Niet voor persoonlijk gewin maar omdat de zaak - en het verhaal - het vereist.

Kortom, King biedt lezers een Lazy Suzy van thematische en stilistische opties voor elke lezer. Hij heeft een slecht gevoel voor humor, zoals te zien is in "Drunken Fireworks", een kort verhaal waarin de escalerende dwaasheden tussen twee krijgersfamilies op het Vierde weekend van juli worden weergegeven, en de verbeeldingskracht om verhalen te verzinnen zoals 11/22/63 die een deur naar het verleden verbeeldt, waardoor een leraar op de middelbare school de kans krijgt om JFK's moord te voorkomen.

Ik zal een nieuw King-boek openen, niet wetend waar het over gaat of in welk genre hij aan het werken is, omdat ik ben wat hij een van zijn "constante lezers" noemt. Als je zijn nieuwste materiaal nog moet proberen, is dit een methode die ik zou aanbevelen. De verhalen overtreffen zelf wat grotendeels wordt verwacht van King - het vermogen om te schrikken - alsof zijn ambtstermijn als een best verkochte en veel gelezen horrorsmastro hem ertoe heeft aangezet om de rest van zijn geest te ontginnen, behalve de donkere helft ervan. In plaats van een succesvolle formule te recyclen, woont King nu op dit moment in gevaar. Je zou volledig hetzelfde moeten doen.