AMSTERDAM met mn ZUSSEN & EINDELIJK mn SCHATJE weer zien | Sara Verwoerd #51
Inhoudsopgave:
Ian Chillag is gewend om op zoek te gaan naar interessante interviewonderwerpen en experts, omdat hij als producer heeft gewerkt aan spraakmakende radioprogramma's zoals NPR's Wacht, wacht … Do not Tell Me en Frisse lucht met Terry Gross, maar zijn nieuwste project vereist communicatie met onderwerpen die doorgaans niet worden gezocht - levenloze objecten.
In zijn nieuwe Radiotopia-podcast, toepasselijk getiteld Alles is in leven, Chillag dirigeert live, unscripted interviews met acteurs die de subjectiviteiten van alledaagse voorwerpen bewonen, van blikjes frisdrank tot lampen.
Het idee klinkt absurd omdat het is, maar de resultaten zijn allemaal tegelijk een verhelderend creatief experiment en een fel licht dat de tropen blootlegt die de podcastingindustrie hebben geïnfiltreerd en verspreid.
Defying Grenzen
De podcast, waarvan de tweede aflevering dinsdag werd vrijgegeven, is een heerlijke mix van semi-lang interview met formidabele stem-improvisatie en acteren.
Chillag vertelt omgekeerde dat het onvermogen om te worden gecategoriseerd deel uitmaakt van zijn magie: "Ik vind het leuk dat het een beetje oncategoriseerbaar is. Voor mij voelt het heel echt, het is gewoon dat één regel van de wereld anders is."
In aflevering twee, bijvoorbeeld, interviewt Chillag Maeve - een lantaarnpaal uit Brooklyn, die binnen de eerste twee minuten van de 21-minuten durende episode haar dagelijkse interacties met mensen met ergernis beschrijft.
De eenvoudige verschuiving in gezichtspunt, van mens-subject naar object-subject, laat luisteraars een nieuw perspectief op de werkelijkheid horen dat niet noodzakelijk menselijk gefocust is.
In aflevering 1 wordt het leven van Louis, een frisdrankblikje, vanuit zijn eigen standpunt beschreven in plaats van dat van een mens. De aflevering, ondanks het feit dat het om een frisdrankblikje gaat, zorgt voor een aangrijpende discussie over doel, leven en dood.
Grenzen definiëren
Hoewel de podcast podcasting graag naar een buitengrens verplaatst, geeft het de mogelijkheid om dit met succes te doen. Hiermee worden hoogtepunten en indelingen gemarkeerd die podcasting de afgelopen jaren hebben laten floreren.
Diepe elektro-acoustische muziek begeleid door introspectie van het onderwerp zorgt ervoor dat wat er wordt gezegd automatisch diep lijkt te zijn - zelfs als het een lantaarnpaal is die praat over daten. Hoewel dit de podcast tot een fantastische oefening maakt, illustreert het de kwetsbaarheid van de luisteraar. Zijn onze tranen vergoten terwijl het luisteren naar uren aan podcasts gerechtvaardigd was, of werden ze geëxtrudeerd door de kunst van het produceren?
Chillag zegt dat de bedoelingen van zijn team grotendeels oprecht zijn, en zegt me via e-mail: "We willen dat plezier daar op een heel subtiel niveau. Maar het is ook behoorlijk oprecht. Voor mij gaat het minder om het parodiëren van een interviewstijl en meer om het interviewen van een pleister, of wat dan ook, helemaal serieus. En laat het plezier voortkomen uit hoe de ernst van de aanpak contrasteert met het uitgangspunt zelf."
Ongeacht of je de podcast al dan niet beschouwt als oprecht, satire of beide - het is onmiskenbaar perspectiefverschuiving. Chillag zegt: "We hebben gehoord van mensen die zeggen dat de show hen meer empathie voor de mensen en dingen in hun leven geeft. Dat is mooi."
Zelfs voor cynici kan het benaderen van de show vanuit het perspectief van satire voordelig zijn. Het herkennen van trucs en tropen die op een gegeven moment misschien krukken zijn geworden, zou meer genre-bending shows zoals Alles is in leven.
Kid gemaakt beroemd door mensen van New York Foto-interviews NASA Chief Over Mars
Aspirant-journalisten krijgen niet altijd toegang tot NASA-functionarissen van topniveau, vooral als ze maar 10 jaar oud zijn. Maar dat is precies wat een kind genaamd Max, wiens vader een CNN-producent is, vroeg wanneer hij werd benaderd door Humans of New York over zijn carrièredoelen. En het duurde maar tien dagen voordat de dromen van Max ...
Slecht in wiskunde? Interviews met kinderen tonen de verlammende effecten van wiskundeangst
Iedereen die denkt dat ze slecht zijn in wiskunde weet dat wiskunde-angst een echte voorwaarde is die eenvoudige wiskundige taken stressvol kan maken. In een nieuw rapport suggereren wetenschappers van de 'University of Cambridge' dat het een grotere tol vraagt dan we eerder geloofden.
Wanneer Interviews raar en fawning worden
Interviewers moeten een gevoel van intimiteit met hun onderwerpen koesteren. Die connectie zou verder kunnen gaan dan aantekeningen maken voor een artikel; vaak raakt een schrijver zo ondergedompeld, zo oprecht geïnteresseerd in de persoon, dat het gesprek boeiend zou zijn, zelfs als het niet om drukwerk zou gaan. En dan valt de schrijver misschien een klein ...