Kerst met het Syndroom van Asperger betekent vieren zonder verrassingen

Erin Clemens houdt niet van de feestdagen. Op haar Facebook zie je haar glimlachen naast een paard, zijn manen gevlochten met bellen en bogen. Het onderschrift luidt: "Het begint veel op Kerstmis te lijken!" Maar omdat Clemens het Asperger-syndroom heeft, kan het vakantieseizoen vol gevaren zitten. Routines worden verstoord, sociale druk wordt uitgeoefend, en dan is er dat martelende wachten op kerstochtend. Het is leuk, maar het is ook veel om mee om te gaan.

"Het moeilijkste aspect van het vakantieseizoen is voor mij de verandering", vertelt Clemens omgekeerde. "Er is bijna verandering in alles: weer, speciale televisieprogramma's, enzovoort. Maar de grootste verandering is wanneer de vakantie zelf komt - de meeste winkels zijn gesloten, vrienden zijn bezig met hun gezin en mijn routine raakt helemaal in de war."

De dwang om rigide te zijn over gevestigde routines is er een die de belangrijkste geïdentificeerde componenten zijn van Asperger, een stoornis die zich registreert op het autismespectrum en ongeveer 0,5 procent van de bevolking beïnvloedt (meer specifieke getallen zijn moeilijk te verkrijgen). Mensen met Asperger hebben vaak moeite met typische sociale communicatie, zintuiglijke stimuli zoals geluid of licht, en hebben soms een verminderde communicatievaardigheden. Maar de symptomen verschillen enorm van die met die van Asperger, dus de ervaringen - en met name vakantie-ervaringen - lopen sterk uiteen.

Clemens, die halverwege de twintig is, heeft er alles aan gedaan om een ​​pleitbezorger voor haar gemeenschap te zijn en om te communiceren hoe het is om Asperger te hebben. Ze spreekt over geestelijke gezondheidsproblemen, heeft een productieve blog en schreef het boek Ik heb Asperger. Je zou moeilijk worden ingedrukt om iemand te vinden die zich meer bewust is van zijn eigen innerlijke leven dan Clemens, die werd gediagnosticeerd toen ze 15 jaar oud was, maar zelfbewustzijn - zoals veel mensen je misschien vertellen - maakt Kerstmis niet noodzakelijk gemakkelijk.

"Ik reis niet voor de vakantie, anders zou dit het meest uitdagende aspect zijn", zegt Clemens. "Dit zou een grote verandering in de routine zijn. Ik reis niet goed alleen en ik krijg erg veel stress van reizen om zoveel redenen - ik ben beperkt in waar ik mezelf kan krijgen omdat ik alleen naar bepaalde plaatsen kan rijden."

Ze moet ervoor zorgen dat ze weet dat ze iets zal vinden dat ze kan eten - ze eet liever niets dan iets wat ze niet wil. En reizen is, zo iets, een verstikkende publieke aangelegenheid - als ze het gevoel heeft dat ze een kernsmelting heeft, is de kans op privacy klein.

Voor Clemens is het potentieel van een kernsmelting onderdeel van het verzachten van de vrijheid die ze geniet als volwassene. Als ze iets niet wil doen, of het nu gaat om een ​​feestje of een feestje bijwonen, zal ze dat niet doen. Ze neemt die beslissingen niet lichtvaardig.

"Door de jaren heen heb ik gemerkt dat het creëren van mijn eigen vakantie routine en tradities de neiging heeft om te helpen," zegt Clemens. "Dit geeft me iets om op te focussen en de controle over te nemen. Ik heb het gevoel dat ik meer controle moet hebben over wat er in mijn leven gaande is, en het is moeilijk om dat rond de feestdagen te doen - vooral als je een kind bent!"

De bezorgdheid van Clemens wordt gedeeld door velen die Asperger hebben of dicht bij iemand met Asperger staan ​​- het internet staat vol met blogs die ouders adviseren hoe ze hun kinderen het best kunnen helpen de vakantie zonder een meltdown te overleven. Advies komt neer op "verzachten", "onderhouden" en "voorbereiden". Het hebben van een codewoord "I need help" helpt, net als het toepassen van sociale scripts voordat je op vakantie gaat.

Voor Clemens is een van haar grootste zorgen een semi-versloeg vijand geworden: geduld. Terwijl alle kerstvierende kinderen ongeduldig op Santa wachten, was het onvermogen van Clemens om te wachten op een ander niveau.

"Als ik iets heb waar ik enthousiast over ben en er op moet wachten, kan ik er niet aan denken," zegt Clemens. "Ik kan niet verder gaan totdat dat wachten voorbij is."

Ze dacht ook dat ze niet het geduld had om ooit een boek te schrijven. Maar dat deed ze en schrijven heeft een deel van haar bevrijd. Voordat ze werd gediagnosticeerd, voelde Clemens zich niet in staat uit te leggen wat er met haar aan de hand was, het was alsof "ik schreeuwde, maar niemand luisterde." Nu, ze voelt, luisteren mensen eindelijk.

"Ik weet dat ik maar één persoon in het spectrum ben en dat elke persoon een persoon is", zegt Clemens. "Ik wil gewoon anderen helpen wanneer ik kan."