Herinnering: de 'Jason Bourne'-serie behoort tot Paul Greengrass, niet Matt Damon

Er is maar één naam synoniem aan Jason Bourne - en het is Matt Damon. Maar als enige constante in de originele trilogie betekent dit niet dat hij degene zou moeten zijn die het nauwst verbonden is met de films. Die titel behoort tot de tweede, derde en vierde filmregisseur Paul Greengrass. Wilt u bewijs? Hier zijn 5 redenen waarom.

5. Echte optredens in films zonder

Ondanks dat je in de loop van de jaren Damon, Bryan Cox, Albert Finney, Joan Allen, Edward Norton en nu Tommy Lee Jones hebt gezien, kijk je niet Bourne film voor acteren. Dit zijn spionagefilms die groot zijn in actie en klein van subtiliteit. Punten gaan echter naar Greengrass omdat ze een moment van legitiem drama tussen alle vechtpartijen, explosies en geweerschoten kunnen benutten.

De scène hierboven is daar een goed voorbeeld van, dichtbij het hoogtepunt van Het Bourne Ultimatum wanneer onze supersoldaat eindelijk beseft waar hij vandaan kwam en waarom hij zich aanmeldde voor het geheime regeringsprogramma dat uiteindelijk zijn leven zou verwoesten.

4. Balls-to-the-Wall-actie

Voor Bourne, Greengrass was vooral een indie-regisseur van politiek ingestelde drama's die flirtten met actie zoals Resurrected of Bloederige zondag, maar zijn realistische stijl is mooi overgestapt op wat ogenschijnlijk een wereldomvattende blockbuster-serie is.

Gezien het soort carte blanche dat een studio-budget biedt, haalde Greengrass nog steeds de kleine intensiteit van zijn vroege films over naar wat de bepalende actiereeks van het decennium werd.

Een argument kan worden gemaakt dat alle scènes van auto-achtervolgingen worden geplaatst De Franse connectie zou zijn iconische treinachtervolging niet kunnen waarmaken. Maar, gewoon kijken naar de Moskou-auto achtervolging The Bourne Supremacy laat zien dat Greengrass een ongeëvenaard gevoel van dynamische kat-en-muis-energie heeft gecreëerd.

3. Twists and Turns

De dood van Marie in de opening van The Bourne Supremacy is bedoeld om schokkend te zijn, gezien het feit dat ze haar leven heeft opgegeven aan het einde van De Bourne-identiteit om zich bij het karakter van Damon aan te sluiten in een leven op de vlucht. De verhaalbeat zelf werd terecht door scenarist Tony Gilroy bedacht om een ​​bepaald tempo voor het vervolg te bepalen, maar de uitvoering (geen bedoelde woordspeling) ligt in de behendige hand van Greengrass 'richting.

De heen en weer tussen Bourne en Marie, met hem als de hatelijke agressor, en haar poging om de situatie te kalmeren, is zelfs nog tragischer dan het daadwerkelijke doden zelf. Greengrass laat het insturen terwijl hun vrachtwagen van een brug tuimelt en Bourne haar lichaam moet zien wegzweven. Het is gemakkelijk om te vergeten hoe verontrustend zo'n vroege film-draai nu is dat we formule-busting-shows leuk vinden Game of Thrones het doden van hoofdpersonages links en rechts. Maar 12 jaar geleden was het bijna ongehoord.

2. Pitch-perfecte spionage

De feitelijke spionagehandeling is moeilijk te beschrijven op het scherm, maar de echte stralende scènes in de Bourne series komen van de manier waarop Greengrass geleidelijk de spanning van stillere momenten ontvouwt.

Het bovenstaande voorbeeld uit Het Bourne Ultimatum is misschien wel de belangrijkste in de hele serie, met Bourne die bestanden steelt die het geheime regeringsmoordprogramma dat hem op de juiste manier gemaakt heeft, van het deksel blaast.

Greengrass laat ons langzaamaan opzwepende verhalende beats horen, zoals Bourne terloops toegeeft dat hij het personagepersonage van David Strathairn vanuit zijn kantoor noemt, of dat het hele gesprek een truc was om de documenten op de eerste plaats te krijgen. Het is de perfecte ontmoeting tussen visuele en dialogen, en zo behandelt Greengrass het merendeel van de spionage in zijn afleveringen van de serie.

1. De vechtscènes

Greengrass krijgt veel flauwekul voor het pionieren van de "wankele camera" -esthetiek die in het slechtste geval leden van het publiek met bewegingsziekte in hun popcorn-emmers doet slingeren. Maar hoewel sommige momenten in de serie echt maag draaien vanwege de snelle en claustrofobische stijl, gebruiken de vechtscènes het grootste deel ervan in hun voordeel.

De woordeloze scène in The Bourne Supremacy waar Bourne een tijdschrift gebruikt om een ​​andere agent uit te schakelen die hem probeert te vermoorden, is het meest inventieve en succesvolle voorbeeld hiervan. Het is brutaal, meedogenloos en wankel terwijl het geen misselijkheid opwekt. Het voelt alsof je in de strijd bent tussen de twee, wat het beste is wat een actiefilm kan doen.