Hoe psychotisch is het om stiekem de Apocalyps te willen?

Het einde is altijd nabij geweest. Waar we ooit bliksem en vulkanen als doemdenken hebben gezien, hebben we de klimaatverandering, olieafhankelijkheid, kernwapens en wereldleiders onder handen genomen door foto's van gegraveerde dodelijke wapens te tweeten. Deze paniek! in de disco van eschaton is altijd overdreven geweest, maar als de wereld zou eindigen, moet ik toegeven dat er een kleine zwarte splinter in mijn hersenen is die door het vooruitzicht wordt opgestookt.

Rationeel natuurlijk, het einde van de wereld heeft een fantastische kans dat het volslagen shit is. Margaret Atwood, een van de beste apocalypsdenkers in de wereld, schildert de grimmige toekomst goed: we hebben geen supermarktvoeding meer, eten de hondenbrokjes en dan eten we de hond. En dat zijn de aangenamere delen.

Maar toch, irrationeel, vind ik dit scenario meer dan passief romantisch. Ik heb dit al jaren opgemerkt, eerst met een formatieve inloop met de eindtijden - een vroege voorlezing van Stephen King's De stand (sorry, Openbaringen!). Hoewel het epische verhaal van King begint met hoe de doomsday worst wordt gemaakt, ligt de nadruk vooral op de leuke postbits. Zoals het gaat, verbeeldt King zich ook plezier op het einde, zoals hij schetst in een essay in zijn boek Danse Macabre:

"Geen gasschaarste meer. Dat was een beetje vrolijk, op een vreselijke manier. … Geen koude oorlog meer. Geen vervuiling meer. Geen krokodille handtassen meer. Geen misdaad meer. Een seizoen van rust. '

Misschien maak je je, net als ik, minder zorgen over handtassen en meer gericht op de schulden van studieleningen, of misschien is het een vuile bom op Times Square, of het is een presidentschap van Ted Cruz. Maar alleen omdat de meester van de pop-horror de instorting van de beschaving ook sexy vindt, is dat niet veel psychologische troost. Met excuses aan meneer King, hoe verrot ben ik om naar het einde der dagen uit te kijken?

Wetenschappers en psychologen hebben in feite geprobeerd te achterhalen waarom meer of minder normale mensen de apocalyps aantrekkelijk vinden. Shmuel Lissek, een neurowetenschapper aan de Universiteit van Minnesota en een expert op het gebied van de respons op zoogdierlijke angst, vertelde in 2012, wanneer bedreigingen voorspelbaar worden - zoals herhaalde elektrische schokken - ontspannen we. Als het einde de grootste schok is die je je kunt voorstellen, hoef je je nergens zorgen over te maken, simpelweg omdat er niets meer over is.

Armageddon is bovendien de ultieme probleemoplosser. Een toornige God reinigt niet alleen de aarde van zijn zondaars, maar ook schulden van creditcards en doodlopende banen. Voor degenen onder ons die een theologie onderschrijven dat het einde zal komen zonder ruiters, trompetterende engelen, of Yoda verdwijnende daden, is de apocalyps ook iets dat - als we waanideeën genoeg zijn om te geloven in ons eigen exceptionaliteit - kan worden overleefd. De zelfgenoegzame voldoening om te weten dat je gelijk had over catastrofale klimaatverandering is groot, maar basisanarchistische fantasieën zijn beter. De zombie-apocalyps gaat niet over dingen die hersenen eten. Het is die school is voor altijd weg.

Waar mijn fantasieën uiteenvallen, is dat ik noch een survivalist noch een prepper ben - ik heb geen garage vol met hygiënische doekjes en tel mijn nietjesverwijderaar onder mijn dodelijkste bezittingen. Woefully, op mijn tetanusbooster voorbereid en achterop, snijd mijn vinger in een blik hondenvoer en sterf.

Maar, net als het deel van mij dat statistieken negeert onder $ 2 van Powerball-fantasy, is het te gemakkelijk om je voor te stellen hoe moeilijk het is om te verslaan. En, verdomd, de apocalyps maakt geweldige verhalen, vooral als jij de held bent.