Grotschilderijen onthullen een oud begrip van astronomie, studeren claims

De Griekse astronoom Hipparchus, die rond 120 vGT leefde, krijgt gewoonlijk erkenning voor het ontdekken van de equinoxen en hun relatie tot de dierenriemconstellaties. Maar in een controversiële nieuwe studie wijzen onderzoekers op oude grottekeningen als bewijs dat mensen die bijna 40.000 jaar geleden leefden al over deze geavanceerde kennis van de astronomie beschikten. Indien waar, zou deze theorie de tijdlijn van het begrip van de mensheid van de natuurlijke wereld drastisch veranderen.

De eerste auteur, Martin Sweatman, Ph.D., is ervan overtuigd dat zijn paper ons begrip van de oude wereld en de hedendaagse academische beginselen dramatisch kan veranderen. In de Athens Journal of History papier, hij en co-auteur Alistair Coombs beweren dat afbeeldingen van dieren in goed bestudeerde oude grotschilderingen in Frankrijk en Spanje bewijzen dat Hipparchus tienduizenden jaren te laat was in het astronomiespel.

"Kort gezegd hebben we een nieuw onderzoeksgebied gedefinieerd - de evolutie van een oude dierenriem," vertelt Sweatman omgekeerde. "Het heeft natuurlijk ook implicaties voor de oorsprong van schrijven, wetenschap, wiskunde en astronomie. Het heeft implicaties voor de oorsprong en evolutie van religie."

Andere wetenschappers zijn niet overtuigd.

David Pearce, Ph.D., de directeur van het Rock Art Research Institute aan de Universiteit van de Witwatersrand, vertelt omgekeerde dat deze beweringen "een beetje dicey lijken." Meer botweg, Paul Pettitt, Ph.D., een professor aan de universiteit van Durham die gespecialiseerd is in paleolithische kunst, vertelt omgekeerde dat de studie "beschamend slecht" is.

Het onderzoek van Sweatman is werkzaam als lezer in de chemische technologie aan de Universiteit van Edinburgh en strekt zich nochtans uit tot archeologie. In 2017 was hij co-auteur van een paper waarin hij beweerde dat de Turkse archeologische vindplaats Göbekli Tepe een gedenkteken is voor een mini-ijstijd die bekend staat als de jongere Dryas-periode. Zijn interesse in andere sites met oude dierensymbolen leidde tot het nieuwe papier.

Sweatman en Coombs stellen dat hun conclusies en methodologie praktisch onfeilbaar zijn:

In wezen is ons statistisch resultaat zo sterk dat, tenzij een significante tekortkoming in onze methodologie wordt gevonden, het irrationeel zou zijn om aan onze hypothese te twijfelen. Hieruit volgt dat elke bewering over deze kunstwerken die niet strookt met onze hypothese, automatisch kan worden afgewezen - het is zeker verkeerd, aangezien onze hypothese vrijwel zeker correct is."

De geaccepteerde geschiedenis van de equinoxen en de dierenriem beweert dat terug in het oude Griekenland, Hipparchus ontdekte dat equinoxen langs het vlak van de baan van de aarde bewegen. Deze beweging, die hij de "precessie van de equinoxen" noemde (en ons de vier seizoenen geeft), leidt de evenaar tweemaal per jaar door het centrum van de zon, dat is wanneer de zon direct boven de evenaar ligt.

De zon, die elk jaar één circuit voltooit, lijkt door de sterrenbeelden van de dierenriem te bewegen, diervormige sterrenbeelden zoals Ram de ram en Leeuw de leeuw meestal toegeschreven aan de astronomen van het oude Mesopotamië.

Sweatman en Coombs beweren dat grotbewonende mensen die kunst maakten in de Chauvet-grot in Noord-Spanje, de Lascaux-site in Frankrijk en Neolithische vindplaatsen zoals Göbekli Tepe, de equinox en sterrenbeelden al lang vóór Hipparchus en de Babyloniërs hadden ontdekt.

"Ons werk bewijst in wezen dat de dierensymbolen die in de paleolithische grotkunst worden gebruikt, sterrenconstellaties vertegenwoordigen", zegt Sweatman. "We weten dit, want wanneer we de data van deze kunst, bepaald door de radioactieve koolstofmethode, vergelijken met onze voorspellingen op basis van onze zodiacale methode, vinden we een buitengewone mate van overeenstemming voor alle Europese paleolithische kunst."

Ze beweren dat de grotkunst in Chauvet, Lascaux en Göbekli Tepe niet alleen dieren afbeeldt - ze verbeelden ook diervormig sterrenbeelden, dezelfde die Hipparchus in 120 voor Christus zag. De schachtscène van Lascaux toont bijvoorbeeld vier dierenfiguren en drie geometrische vormen en dateert uit ongeveer 15.200 v.Chr. In de krant beweert Sweatman dat deze scène feitelijk vier diervormige sterrenbeelden toont die overeenkomen met de zonnewendes en equinoxen - en kan ook een komeetaanval herdenken.

In Sweatman's "zodiakale methode" vergeleek hij en Coombs de van radioactieve koolstof afgeleide datum van de antieke kunst met de positie van de sterrenbeelden aan de hemel op het moment dat de grotkunst werd gecreëerd. Om dit te doen, gebruikten ze een softwareprogramma genaamd Stellarium, dat de posities van sterren in eerdere tijdperken berekent. Ze pasten deze methode ook toe op de leeuwenman van de grot Holenstein-Stadel, een fantastische halfbeest-halfman die wordt beschouwd als 's werelds oudste sculptuur.

"De radiokoolstofdatum is 37.800 v.Chr. Met een onzekerheid van 680 jaar bij een betrouwbaarheidsniveau van 95 procent", zegt Sweatman over de Lion-Man. "Onze dierenriemmethode voorspelt dat de leeftijd tussen 38.150 en 39.150 v.Chr. Ligt, wat overeenkomt met Caner het leeuwensymbool op de winterzonnewende. Deze datumbereiken overlappen elkaar, dus de Lion-Man is consistent met onze theorie."

Op hun beurt gaat hun theorie, de overlap van deze datums en de creatie van de dierengrotkunst betekent dat oude mensen zodiac-constellaties gebruikten om datums vast te leggen en het verstrijken van de tijd te begrijpen. Sweatman becijferde dat mensen datums konden definiëren binnen een nauwkeurigheidsvenster van 250 jaar. Als dat zo is, zou dat een ongekend niveau van menselijke verfijning zijn in zo'n vroege fase van onze evolutie.

Ongeacht hoe overtuigd de onderzoekers zijn van hun bewering, een ding is duidelijk: er zal veel overtuigender bewijs nodig zijn voordat deze gewaagde nieuwe theorie wordt aanvaard door de heersende stroming.