Wat is Cohousing? Hoe een slimmere stad te bouwen zonder technologie

Het idee dat technologie complexe en systemische problemen zoals klimaatverandering, armoede, de huisvestingscrisis of de gezondheidszorg oplost, is op zijn minst simplistisch. We hebben een radicale verandering in onze manier van leven nodig, en ontwerpen voor milieu- en sociale duurzaamheid kan niet simpelweg gaan over het toepassen van nieuwe technologieën op onze bestaande modellen van leven.

We moeten levensmodellen ondersteunen die zowel ons werkelijke welzijn kunnen verbeteren en vermindering van materiële eisen op de planeet.

Bestaande modellen van stedelijke ontwikkeling die deze doelen kunnen bereiken, vinden hun weg in Noord-Amerika. Een voorbeeld is collaborative housing of cohousing.

Als gemeenten de ontwikkeling van slimme steden overwegen, moeten ze overwegen hoe burgers bijdragen aan de relatieve 'intelligentie' van een stad. Cohousing is slechts één zo'n model, omdat het zowel een vorm is en een proces van ontwerp voor samenwerking dat bijdraagt ​​aan het creëren van levendige en veerkrachtige gemeenschappen.

Alphabet's Sidewalk Labs brengt een nieuw soort buurt in kaart die een 12 acres grote wijk aan het water in Toronto, genaamd Quayside van "the internet up", zou herontwikkelen.

Dit is slechts het begin van de relatie, omdat alle ogen gericht zijn op de toekomstige ontwikkeling van de 750 hectare die grenst aan de site langs de oostelijke waterkant.

Het was een jaar van schandalen in Silicon Valley, van het delen van e-mails met app-ontwikkelaars door Google tot een gezamenlijk onderzoek tussen het ministerie van Justitie, de FBI, de Federal Trade Commission en de Securities and Exchange Commission naar datalekken door Facebook. Een genetwerkte wijk "van internet opgebouwd" is misschien niet de verkoopfunctie die Sidewalk Labs had gehoopt. Het zou geen verrassing moeten zijn dat veel mensen dit voorstel wantrouwen.

Verschillende paden naar de Smart City

Er zijn verschillende paden die leiden naar slimme steden. We hebben bijvoorbeeld techno-utopieën die zich richten op de digitale optimalisatie van de stad, met een specifieke focus op infrastructuur. Of we kunnen overwegen hoe sociale innovaties kunnen leiden tot een betere kwaliteit van leven voor meer mensen.

Natuurlijk zijn er momenten waarop deze benaderingen elkaar kruisen, maar ik kan niet anders dan de aandacht vestigen op de technologische aspecten van zowat elke kritiek op het Quayside-project.

Deze kritieken, door academici, technologisch schrijvers en bezorgde burgers, zijn gerechtvaardigd omdat tot nu toe 'smart city'-benaderingen over de hele wereld over het algemeen gerelateerd zijn aan top-down-processen met een focus op nieuwe technologieën. Mensen die in deze steden wonen, worden vaak uitgesloten van zinvolle deelname aan het planningsproces dat later van invloed is op hun leven. Gezien de mate van betrokkenheid bij dit onderwerp, is het vrij duidelijk dat de inwoners van Toronto hongerig zijn naar de mogelijkheid om echt deel te nemen aan het verbeteren van hun stad.

Met dit in gedachten wil ik de aandacht vestigen op een onderdeel van het plan dat wordt voorgesteld door het Quayside-voorstel: Cohousing.

Een model van zinvolle samenwerking

Er wordt verondersteld dat mensen begrijpen wat wordt bedoeld met cohousing, maar als onderzoeker op dit gebied kan ik je verzekeren dat de meeste mensen dat niet doen.

Sommigen denken dat het een soort van aanpak is voor betaalbare woningen, wat nog steeds het geval is in Noord-Amerika. Er is weinig begrip voor hoe de aard van dit soort intentionele gemeenschap een vrij radicale en positieve verandering in het moderne leven vertegenwoordigt, waar mensen leren door regelmatig te oefenen om consensus met hun buren te bereiken over kwesties van delen, co-zorgzaamheid en zinvol samenwerking.

Dit is een model voor ontwerp, ontwikkeling en beheer dat, mits goed uitgevoerd, kan bijdragen aan een 'bottom-up'-benadering van het bouwen van de stad. Maar in zowel het voorstel zelf als de media-aandacht is cohousing niet duidelijk gedefinieerd.

Wat is Cohousing?

Cohousing omvat deelname aan het ontwerp, de ontwikkeling en het beheer van het project door een zelforganiserende groep of een collectief. Het is een van een aantal collectieve huisvestingsmodellen die eind jaren zestig en zeventig in Noord-Europa ontstonden.

Beslissingen worden genomen bij consensus, en praten over verschillen staat centraal in het creëren van deze gemeenschappen. Bewoners bezitten of huren complete privéwoningen binnen het grotere project (meestal tussen de 15 en 33 huishoudens), terwijl ze ook gemeenschappelijke eigendommen delen, zoals een gemeenschappelijk huis, een grote keuken en eetkamer, suites en tuinen.

De juridische structuur van deze gemeenschappen kan verschillen: sommige zijn coöperaties, terwijl andere condominiumassociaties zijn.

Materieel eenvoudig, relationeel rijk

Een reden dat dit model interessant is, is dat het ons laat zien dat wanneer leden van een opzettelijke gemeenschap bijeenkomen om hun eigen buurt te ontwerpen, ze opteren voor minder persoonlijke ruimte en meer gedeelde bronnen; ze kiezen voor een materieel eenvoudig, maar rijk relationeel leven.

Deze projecten kunnen ook helpen bij het "zaaien van gemeenschap" in een groter gebied. Ondanks het feit dat de meeste van deze gemeenschappen geen gecertificeerde groene gebouwen zijn, toont onderzoek aan dat samenlevingsgemeenschappen groene gebouwen kunnen overtreffen met betrekking tot milieumaatregelen, en dit heeft waarschijnlijk te maken met de bestuursstructuur in plaats van technologische innovatie. Slim, niet?

Een casestudy in Barcelona suggereert dat er veel te winnen valt bij het koppelen van top-down aan bottom-upbenaderingen in termen van slimme stadsontwikkeling, aangezien partnerschappen tussen verschillende belanghebbenden de samenwerking kunnen versterken.

Cohousing-communities in Canada en de Verenigde Staten kunnen profiteren van de capaciteit van bedrijven zoals Sidewalk Labs om mensen, politici en middelen te mobiliseren.

Om dit te laten werken voor cohousing communities, moet er echter een reële mogelijkheid zijn om samen te werken met de uiteindelijke bewoners, zodat zij eigenaar zijn van het proces, omdat cohorten zelf de drijvende kracht achter het proces moeten zijn.

Het gemeenschapsgevoel dat voortkomt uit cohousing-ontwikkelingen is niet alleen te wijten aan het fysieke ontwerp ervan, noch is het een gelukkig ongeluk - het is het centrale doel van het ontwikkelings- en managementproces, dat begint voorafgaand naar het ontwerp en de ontwikkeling van deze gemeenschappen.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd opThe Conversation door Cheryl Gladu. Lees hier het originele artikel.