'Anna and the Apocalypse' Review: Holiday Cheer for the Dying Zombie-genre

Het ergste wat je kunt zeggen Anna en de Apocalyps is dat het alleen verschrikkelijk klinkt. Op het eerste gezicht schreeuwt een tienercomedy over kerstzombies iemand die genroulette speelt tot ze op iets filmbaars zijn beland. Zombies! Kinderen vinden dat leuk, toch? je stelt je een producer voor. Maar net zo onverwacht als het uitgangspunt, blijkt dat Anna en de Apocalyps heeft zoveel kerstfilms, zelfs die op het Hallmark Channel, wanhopig willen: een kloppend hart.

Met een banger-geladen soundtrack en een verzameling charmante personages die je nooit meer wilt verlaten, Anna en de Apocalyps - in geselecteerde theaters 30 november en overal elders op 7 december - is het een beetje een slechte winterverrassing van 2018 die ons allemaal zal verwarmen tijdens de koude maanden die voor ons liggen.

Geregisseerd door de Schotse filmmaker John McPhail en geïnspireerd door de BAFTA-winnende short van wijlen Ryan McHenry (maker van de Ryan Gosling eet zijn granen niet wijnstokken), Anna en de Apocalyps is het verhaal van Anna (Ella Hunt), een tiener in een buitenwijk die niet zeker weet waar ze heen gaat in het leven. Wanneer een zombie-uitbraak voor Kerstmis toeslaat, moet Anna zich basen en haar weg door de ondoden slaan om haar vader, de conciërge van haar middelbare school, te redden nadat het is opgesloten door een machtszuchtige schoolmeester (Paul Kaye).

Er zijn veel ongelijksoortige, drukke elementen die make-up Anna en de Apocalyps, maar laten we prioriteitsitem één uit de weg halen: de muziekregels. Samengesteld door Tommy Reilly en Roddy Hart, de pop-rock soundtrack van de film is meer R-rated High School Musical dan Rogers & Hammerstein, met oorworm na oorworm zoals "Break Away" en "Hollywood Ending" - het de facto-thema van de film en het meest vrolijke nummer ooit om de dood vooraf te voorspellen - zal je de herhaalknop van Spotify omdraaien.

Er is ook "Turning My Life Around", een vrolijk deuntje dat slim naast een zombie-ontwaking staat; "Soldier At War", uitgevoerd door Ben Wiggins, is een persoonlijke favoriet en het nieuwe volkslied van arrogantie met alfamensen; en de finale, "I Will Believe", is een vader-dochter ballade die pure magie is als je jezelf overgeeft aan de trucs en charmes van de film (en het is moeilijk om dit niet te doen).

Om het af te maken, McPhail regisseert meesterlijk elk nummer met ofwel theatraliteit of realisme, afhankelijk van het nummer. Wanneer het een groot aantal is ("Hollywood-einde"), wordt een cafetaria een Broadway-podium. Maar als het een personage is zoals "Soldier At War", maakt McPhail het frame tot zijn speeltuin, terwijl de acteurs in een leeg veld rondlopen terwijl ze visuele grappen uithalen (allemaal als ze zombies vermoorden) die niet mogelijk zouden zijn op een podium.

Anna is de musical die elke kind van het middelbare schooltheater zou willen spelen. Hoewel het een duidelijk, verenigend thema mist ('Hollywood Ending' lijkt het te zijn), is het nog steeds grappig, aanstekelijk en gewoon een beetje mondjesmaat. Dit is het warmste geluid ooit om onrustige adolescentie en rottend lijken te vergezellen.

Schrobben Anna van zijn muziek en je hebt nog steeds een pakkende tienercomedy over opgroeien die zombies heeft. Nee, het is niet belangrijk hoe de zombies zijn gebeurd. Wat belangrijk is, is hoe Anna zal zegevieren? Gewapend met een fantasierijke enscenering die het frame nooit overweldigt, Anna en de Apocalyps heeft dezelfde winnende visuele en emotionele elementen die ervoor zorgen dat we terug blijven komen Shaun of the Dead en niet, laten we zeggen, Sharknado, of een horrorfilm met een moordenaar van de kerstman. Er is hier een echt verhaal, met gedefinieerde personages en inzetten die je helemaal wilt zien.

In het midden staat Ella Hunt, een krachtpatser met het personage Anna als gelijke delen Ellen Ripley en Shaun van Shaun of the Dead. Dan zijn er haar vrienden, een hele reeks spannende jonge acteurs (Sarah Swire, Christopher Leveaux, Marli Siu), die allemaal onverbiddelijke goofs en charmers zijn. Je wilt beste vrienden zijn met bijna allemaal. De enige mogelijke uitzondering is de John van Malcolm Cumming die maar een paar jaar ouderwets is en de 'aardige vent'-kaart op Anna op een niet-geweldige manier speelt.

Het is een tijdje geleden dat een zombiekomedie geestig was, deze slimme, deze charmante en meesterlijke versie. Edgar Wright haalde het vijftien jaar geleden uit en sindsdien is er niemand meer bijgekomen. Ondertussen zijn zombies saai geworden, met het vermoeiende en zelfverzekerde De wandelende doden de ergste killjoy ooit geproduceerd op televisie. Maar terwijl zombies je in het theater kunnen krijgen, of het ding dat je weghoudt, moet je weten dat de zombies niet het meest coolste aan deze film zijn. Het zijn Anna en haar vrienden, die je tot de verbeelding betoveren en je laten geloven dat er een Hollywood-einde in petto is.

Anna en de Apocalyps is in de bioscoop op 30 november. Het opent landelijk op 7 december.