Ik heb een Hot Dog gemummificeerd onder mijn bed en begrijp nu ontleding

Ik heb de laatste twee weken een hotdog onder mijn bed gehad. Gevangen in duidelijke Tupperware en begraven in baking soda, lijkt het niet meer op iets dat je op een grill gooit en serveert aan vrienden die zijn gevlekt in mosterd. Het ziet er een beetje uit als een sigaar of misschien een deel van een tak, als die dingen naar heet vuilnis roken.

Mijn hotdog is er zo uitzien, omdat ik heb geprobeerd het te mummificeren. Met aanwijzingen uit een wetenschappelijk experiment dat ik op de site heb gevonden Science Buddies Ik ging van het hebben van een Krasdale-hond naar iets dat je misschien in de verleiding zou brengen om te vertrekken in de mailbox van iemand die je haat.

En jij kunt ook een hete hond mummificeren in deze zomer met hitte. Het enige wat je nodig hebt, is een hotdog, bakpoeder en een luchtdichte opslagdoos. Science Buddies beveelt aan om het experiment ergens tussen de twee en vier weken uit te voeren - ik ben in week twee en terwijl de hotdog donker en vreemd is geworden, weet ik zeker dat het donker en vreemder wordt als ik het in de buurt houd. Burgerwetenschappers worden aangemoedigd om de hotdog te observeren.

Verspreid een laag baking soda in de doos, nestel een hotdog plat in de baksoda duinen en bedek het geheel met minimaal een centimeter bakpoeder.

Nu neem je deel aan die belangrijkste stap van mummificatie: wachten, wachten, wachten.

Na ongeveer een week, bekijk de hotdog; terwijl je toch bezig bent, dump op een nieuwe laag baking soda. Dan - je raadt het al - wacht ongeveer een week meer. Nadat de tweede week voorbij is, is het de moeite waard om voorzichtig te snuiven en een blik te werpen op je mummificerende hotdog. Hoogstwaarschijnlijk is je hotdog nu stinkend en helemaal niet kwijlen waard, hieruit volgend:

Hiernaar:

Ik belde Ronald Wade, directeur van de Anatomical Service Division van de University of Maryland School of Medicine, om te praten over mummificatie en wat er met mijn hotdog is gebeurd. De universiteit van Maryland herbergt de Burns-collectie, een assortiment van 200 medische mummies die in Schotland werden geassembleerd en door de school werden verworven in 1820. Lichamen gebalsemd in chemicaliën en uitgehard in suiker en zout, sommige van de "medische mummies" zijn nu gebruikt door de medische studenten van de school als leermiddelen.

"Mummies zijn overleden lichamen die al dan niet doelbewust zijn bewaard", zegt Wade. "Als we naar de mummie zelf kijken, kun je naar de fysiologie en de anatomie kijken, maar je kunt ook kijken naar de inhoud van de maag, het puin dat misschien door bacteriën en veroudering is gecompliceerd. We kunnen bijvoorbeeld zien dat de meeste Egyptenaren niet veel ouder waren dan 40 en de meesten van hen hadden een erg slecht tandbederf, omdat er veel meel zand in had gezaaid en het glazuur van hun tanden droeg."

Wade legt uit dat er mummies zijn die opzettelijk bewaard zijn gebleven om religieuze redenen, zoals de mummies van Egypte of de Chinchorromummies van Chili, en vervolgens mummies die bewaard zijn gebleven om precieze milieuredenen.

"Waar er geen proces was en de lichamen werden, laten we zeggen, geplaatst in heet, droog zand of geplaatst in moerassen waar er geen zuurstof was, zouden ze mummificeren," zegt Wade. Ofwel in de Andes, en zelfs in Chinese bergen, zouden deze plaatsen koud, droog, lucht en in feite het lichaam bevriezen. Dit zijn omgevingssituaties waar er misschien een tekort aan zuurstof was, dat bacteriën remde, en de afbraak en verrotting van het lichaam."

Toen ik tegen Wade zei dat mijn hotdog nu donker was, zei hij dat dat logisch is - dat is een deel van de uitdroging, wanneer vocht wordt verwijderd. Het is geen echte mummificatie (laten we eerlijk zijn, hete honden zijn nauwelijks "natuurlijk"), maar het is een verdomd goede imitatie. "Het enige probleem met het gebruik van een hotdog is dat er al heel veel conserveermiddelen zijn - al die nitraten," adviseerde Wade.