Zijn Baby Smiles Real of Just a Reflex? Een pasgeboren psycholoog weegt in

Zeer weinig mensen kunnen het glimlachen bij een pasgeboren baby weerstaan ​​- wat wijst op positieve emoties, zoals vreugde en interesse. Dit geldt natuurlijk vooral voor nieuwe ouders. Een onderzoek toonde aan dat nieuwe moeders 80% van de tijd naar hun 16-jarige baby keken en hen 34% van de tijd lachte.

Soms lachen pasgeboren baby's zelfs terug, waardoor een magisch moment voor de ouders ontstaat dat vaak wordt geruïneerd door iemand die erop wijst dat de glimlach niet echt kan zijn. Zelfs schoolboeken beschouwen neonatale glimlach eerder als een reflex in plaats van een werkelijke uitdrukking van vreugde en geluk. Maar is dit echt het geval?

Zie ook: Wetenschappers hebben eindelijk ontdekt waarom baby's in de baarmoeder trappen

Tot de tweede helft van de 20e eeuw werd het gedrag van pasgeborenen meestal als reflex beschouwd. Wetenschappers gingen ervan uit dat pasgeborenen een beperkt vermogen hadden om emoties te voelen en uit te drukken, en hadden onvoldoende sociale ervaring om met hun verzorgers om te gaan.

Er werd zelfs geloofd dat pasgeboren baby's op dezelfde manier als volwassenen geen pijn konden voelen - wat betekent dat ze soms werden onderworpen aan pijnlijke chirurgische procedures zonder analgesie. Pas in de jaren tachtig realiseerden medische professionals zich dat de stress van de pijn feitelijk leidde tot levensbedreigende schokken en complicaties.

In de afgelopen 50 jaar zijn de gegevens langzaam verzameld, wat suggereert dat pasgeborenen meer zijn dan alleen reflexieve wezens. Ze zijn competent genoeg om hun eigen staten actief te reguleren. Ze kunnen bijvoorbeeld in slaap vallen om stressvolle afleiding te voorkomen, of ophef en huilen als ze stimulatie en meer interactie nodig hebben. Ze kunnen ook glimlachen imiteren al in de eerste 36 uur van het leven en kunnen zelfs al op de eerste dag van het leven leren van eerdere ervaringen.

The Science of Smiles

Maar als het gaat om gevoelens als geluk en vreugde, blijven we ons afvragen of pasgeborenen sociaal competente wezens kunnen zijn. Tot het begin van de jaren 2000 werden pasgeboren baby's geacht alleen te glimlachen als reactie op spiertrillingen, penis-erecties, stoelgang of blaasbewegingen, of zonder enige reden. De meeste studies en handboeken - zelfs in de 21e eeuw - suggereren nog steeds dat de eerste "sociale lach" pas na de tweede maand van het leven plaatsvindt.

En er was bewijs om het te ondersteunen. In 1872 betoogde Charles Darwin dat emotionele expressies universeel en aangeboren waren en de eerste echte glimlach van zijn eigen kind op 45 dagen oud documenteerden. Mijn eigen onderzoek repliceerde deze observaties. Toen we 957 ouders vroegen om op te nemen en op te nemen dat ze glimlachend in hun kinderen studeerden voor een studie, rapporteerden ze de eerste "sociale glimlachen" van hun baby's, net na vier weken gemiddeld.

Toen onderzoekers begonnen met het observeren van baby's, verschilden de meeste van hun eerste resultaten niet zo veel van de rapporten van de ouders. Een studie uit 1959, die 'sociale glimlachen' definieerde als het zoeken naar oogcontact vóór het glimlachen, vond dat geen van de 400 baby's in de studie tijdens de eerste week glimlachte. Slechts 11 procent toonde een sociale lach op twee weken oud. Ongeveer 60 procent had drie weken lang sociaal gelachen en bijna iedereen had binnen de eerste maand sociaal gelachen.

Sommige onderzoekers slagen er nog steeds niet in om al vroeg glimlachen te registreren, en veel glimlachen komen tijdens de slaap voor - los van de sociale wereld. Inderdaad, zelfs foetussen, waargenomen in de baarmoeder met een 4D ultrasone methode, glimlachen vanaf ten minste de 23ste week van de zwangerschap. Maar andere studies tonen aan dat pasgeborenen in zeldzame gevallen glimlachen - hooguit een keer per vier minuten voor sommige eendagskinderen. En de vraag is nu wat die glimlach betekent.

De gegevens interpreteren

Er zijn lange tijd tekenen geweest dat pasgeboren glimlachen tot op zekere hoogte positieve emoties konden signaleren. In de eerste paar dagen van het leven zijn glimlachen opgemerkt als een reactie op het strelen van de wang of de buik. Pasgeborenen glimlachen ook als reactie op zoete smaken en geuren. Deze bevindingen werden decennia geleden gepubliceerd toen glimlachen louter als aangeboren reflexen werden beschouwd. De reden dat wetenschappers ze destijds niet als emotioneel interpreteerden, was deels omdat de glimlach er anders uitzag voor sociale glimlachen.

"Echte" glimlachen - Duchenne-glimlachen genoemd - hebben niet alleen betrekking op de belangrijkste spier die de mond naar de zijkant en omhoog trekt, maar ook de spieren rond de ogen. Van neonatale lach werd gedacht dat het alleen de mondstreek betrof. Toen wetenschappers echter microgeanalyseerde gezichtsbewegingen, frame voor frame, gebruikten van een speciaal coderingssysteem, glimlachte al vanaf één dag oud vaker wel dan niet vergezeld door wang- en oogbewegingen.

Steeds meer onderzoeken hebben sindsdien gesuggereerd dat pasgeboren baby's lachen als ze wakker zijn en dat deze glimlach sterk lijkt op echte sociale glimlachen. En als pasgeborenen zich in een interactieve, wakkere toestand bevinden, lachen ze twee keer zoveel als wanneer ze in slaap vallen - meer aanwijzingen dat sociale factoren erbij betrokken kunnen zijn. Bovendien beginnen baby's vaak met het bewegen van hun wangen en hun wenkbrauwen voordat ze glimlachen, alsof ze hun aandacht richten op het gezicht van de verzorger. Het is dus heel goed mogelijk dat deze pasgeboren baby's echt willen glimlachen.

Baby's leren over de kracht van vroeg glimlachen. Terwijl zorgverleners vaak glimlachen naar hun pasgeborenen, zal dit gedrag afhankelijk zijn van de toestand van de baby - ze zullen minder snel glimlachen als de baby huilt. Als gevolg hiervan krijgen baby's snel een opmerkelijk vermogen om het gedrag van hun ouders te reguleren. Als een baby oogcontact houdt, knippert en glimlacht, zal de ouder waarschijnlijk terug glimlachen - waardoor de glimlach lonend wordt.

Zie ook: Artsen hebben ontdekt dat kakkerlakken voor baby's een medische goudmijn zijn

Het is niet verwonderlijk dat studies bij moeders hebben aangetoond dat ze diep getroffen zijn door de glimlach van hun baby's - zelfs op neurofysiologisch niveau. Een studie gemeten hersenactiviteit bij moeders met behulp van fMRI-scanning. Toen moeders hun eigen baby zagen glimlachen, werden activiteiten in hersengebieden die betrokken zijn bij het verwerken van emoties - inclusief de amygdala en het limbisch systeem - verbeterd. Dopaminerge hersengebieden, bekend als het beloningssysteem in de hersenen, waren ook zeer actief.

Helaas zijn gedragsstudies met neonaten nog steeds schaars en vereisen uitgebreide analyses om de betekenis van bepaald gedrag te interpreteren. Hoewel verdere studies nodig zijn, is het aannemelijk dat deze vroege glimlach een sociale betekenis heeft. Voor velen van ons in het veld is het op zijn minst duidelijk dat deze glimlach beslist meer is dan alleen een reflex.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op op The Conversation door Emese Nagy. Lees hier het originele artikel.