Aandacht voor detail is 'The Expanse' maken van de beste nieuwe sci-fi in jaren

Als The Expanse wordt het volgende grote sciencefiction-epos, het komt omdat deze show een absurd sterke aandacht voor detail heeft. Deze show voelt als ingeleverd, alsof elk stuk een reden heeft om te bestaan, of we het nu horen of niet.

In feite is dat waar voor de allerbeste science fiction (en fantasie). Het origineel Star Wars is grotendeels gelukt omdat alles er in zat, versleten was, met een reden om te bestaan. Dit voelt uiterst waar aan The Expanse, waar sommige items of ideeën worden opgepikt en gebruikt en sommige gewoon bestaan, mogelijk nuttig voor de toekomst. Voor Syfy's grootste gok is dit cruciaal voor de terugkeer van het netwerk naar respectabiliteit.

In de vijfde aflevering van de show, 'Terug naar de slager', staat het meest direct getoonde item als onderdeel van de instelling koffie, dat twee keer de boventoon voert. Ten eerste wordt het gebruikt om de regelbrekende vindingrijkheid van Detective Miller (Thomas Jane) aan te tonen, wanneer hij wat op Ceres Station heeft. Aan het einde van de aflevering drinkt Holden een beker die hij op een Mars-shuttle vindt, die op comfort wijst, en het idee dat het gekke avontuur dat hij en zijn bemanning al sinds de pilootaflevering tegen een oplossing zijn.

Geen van deze dingen is helemaal waar, maar de personages doen alsof ze zijn en we leren er iets over. Het laatste shot van de aflevering toont aan dat het vertrouwen van Miller buitengewoon onbehulpzaam is, aangezien hij op een openbare plaats is gekidnapt. Ondertussen wordt Holden en de schijnbare redder van het bedrijf, Fred Johnson, aan het publiek getoond als oorlogsmisdadiger, verantwoordelijk voor de moord op enkele tientallen weerloze mijnwerkers en kinderen. De dramatische ironie is dik.

Het zijn niet alleen rekwisieten, het is ook schrijven, regisseren en uitvoeren. Thomas Jane is de grootste naam die eraan is gehecht The Expanse, maar in de eerste vier afleveringen was het moeilijk te zeggen waarom - Miller was niet veel meer dan een hardgekookt detective-cliché in een tot nu toe relatief oninteressante omgeving, Ceres Station. Maar in "Back to the Butcher" krijgt Jane de kans om te schitteren. De manier waarop hij stottert over de naam van het schip "Anubis" - eerst het uitspreken "anibus" voordat hij naar "anoobus" gaat - suggereert dat Millers aura van hypercompetentie een list is.

In de beste scène van de aflevering ontmoet hij de separatistische leider Anderson Dawes (Jared Harris), waarbij de twee een informeel gesprek voeren waarbij Dawes de man belooft die de partner van Miller ernstig heeft verwond. De scène wordt met de twee mannen in een bar geschoten, waarbij beide gezichten van de acteurs duidelijk zichtbaar zijn, met Harris 'gezicht uitgestrekt en vriendelijk, zelfs genereus (' Ik verzeker je, het stuk vuilnis dat je vriendin probeerde te kruisigen is niet een van onze Wat is erger, hij is niet eens berouwvol! ") … tot Miller Dawes vraagt ​​wat hij wil.

Plotseling, maar niet duidelijk, verschuift de hele toon van de scène: Harris begint zijn gezicht te verbergen ten opzichte van de camera en het publiek, en Miller lijkt meer op de voorgrond te treden. Het is duidelijk opgezet op een manier die Dawes 'reden suggereert - dat hij wil weten waar Julie Mao is omdat ze een vriend van de beweging is - is volkomen ontoereikend. Structureel is dit moment ook geweldig. Het bevestigt zowel Miller als het publiek dat Miller gelijk heeft en Mao is op één of andere manier de sleutel tot alles in dit verhaal. Het suggereert ook verder mysterie en een haak voor de rest van het seizoen: als de OPA Mao wil, dan is er meer aan de hand dan iemand van tevoren wist.

The Expanse speelt het lange spel. Het heeft ons een mysterie getoond dat het waarschijnlijk niet snel kan beantwoorden, maar hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om de oplossing aannemelijk te maken. Dus onderweg moet het onze interesse behouden. Met details als een in leven gehouden wereld, karakters die eenvoudige menselijke behoeften en zwakheden hebben, maakt het zijn instelling solide. Met sterke sequenties zoals het verhoor van de derde aflevering en het ruimtegevecht van de vierde, biedt het een kortetermijnhaak. Maar naarmate het in de tweede helft van zijn eerste seizoen (van ten minste twee, nu) komt, is het duidelijk geworden dat deze show de gedetailleerde basis heeft om groot te worden - nu moet het gewoon gebeuren.