De oorlog tegen seksmisbruikers is de nieuwe oorlog tegen drugs, wat betekent dat het over racen gaat

Meer dan 750.000 Amerikanen zijn momenteel geregistreerd als zedendelinquenten. Dat is een feit. Maar dat is zowat het enige harde feit als het gaat om zedendelinquenten, een groep die sociale wetenschappers moeite hebben om financiering te krijgen om te studeren en waar gemeenschappen op reageren met voorspelbare oproerkwalen. Het is een onhoudbare situatie en het wordt erger. Trevor Hoppe, een hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Albany, heeft de groei van de klasse zedendelinquenten gedocumenteerd tussen 2005 en 2013 voor Recht en sociaal onderzoek en vond samenstellingsmislukkingen van de kant van het rechtssysteem.

Hoppe zegt dat zwarte mannen in alarmerende aantallen veroordeeld worden voor seksuele misdrijven, zelfs als het aantal vervolgde drugsdelicten in die gemeenschap daalt. Hij zegt ook dat er weinig begeleiding of overzicht wordt geboden na het vonnis, waardoor het register voor zedendelinquenten een mechanisme is voor het verspreiden van schaamte. omgekeerde met hem gesproken over noodzakelijke beleidsverschuivingen, de manier waarop ongelijkheid is gestructureerd in het systeem en hoe we niet willen weten wat er gebeurt met zedendelinquenten.

Wat motiveerde je om dit onderzoek voort te zetten?

Ik ben geïnteresseerd in hoe de staat jarenlang seksualiteit beheerst. Als wetenschapper wil ik, wanneer ik over deze dingen nadenk, de literatuur over sociale wetenschappen kunnen citeren en op een geaard standpunt over dit beleid kunnen spreken. Ik wil meer dan anekdotisch bewijs.

Kun je iets zeggen over deze relatie tussen het proberen te vangen van misdadigers met een misdrijf en wat ik je heb beschreven als de "irrationele paniek" die er in de Verenigde Staten is als het gaat om seks en gender?

We zien, net als in andere gebieden van het strafrecht, een onevenredige impact op Afro-Amerikanen, met name Afro-Amerikaanse mannen. Dat is consistent op andere gebieden. Wat aan die trend ten grondslag ligt, is niet het onderwerp van mijn onderzoek, maar ik denk dat er veel onderzoeken zijn die suggereren dat de manier waarop politiewerking werkt, expliciet of impliciet geleid wordt door vertekening op basis van ras, met name ras en geslacht.

Ik denk dat het moeilijk voor ons is om mensen te verdedigen die worden beschuldigd van seksuele misdrijven, of het nu gaat om gewelddadige of niet-gewelddadige overtredingen. We hebben geen taal om te praten over waarom het niet een goed idee is om zedendelicten anders te behandelen dan andere soorten misdaad, ook al is dat wat de wet doet. De wet zegt dat dit soort misdrijven specifieke en verschillende delicten zijn, en daarom moeten we ze op een specifieke en andere manier beheersen. Maar als het er op aan komt, is een persoon die een zedendelict pleegt niet een categorisch ander soort dader dan een ander soort bestraffend systeem.

Als je er bijvoorbeeld over nadenkt, mensen die zijn veroordeeld voor geweldmisdrijven die niet seksueel zijn gebaseerd, is er geen vereiste dat ze, zodra ze uit de gevangenis komen, al hun buren moeten melden dat ze zijn veroordeeld voor een geweldsdelict. Dat is gewoon niet iets wat we in de Verenigde Staten doen voor misdaden. Dat is waar ik denk dat we sociale wetenschappers en voorstanders nodig hebben om zorgvuldiger na te denken over de implicaties van het creëren van dit volledig gescheiden systeem van controle voor mensen die veroordeeld zijn voor seksueel getinte overtredingen.

Het lijkt belangrijk dat we specifieker praten over wat er gebeurt met Afro-Amerikaanse mannen. U zegt dat de "oorlog tegen zedendelinquenten" stoom heeft gewonnen als de "oorlog tegen drugs" is vervaagd. Wat betekent dat precies?

Wat ik denk dat we hier hebben, is een systeem dat is gebouwd op de angst en angst voor seks en op seksueel geweld gebaseerde misdaden, waarbij het wordt overgeheveld naar een reeds bestaande instelling, het strafrechtelijk systeem, dat onevenredig veel invloed heeft op Afro-Amerikaanse mannen. Het feit dat we meer Afro-Amerikaanse mannen hebben die onevenredig zwaar worden getroffen, zou niet als een verrassing moeten komen, omdat we weten dat ze in grotere mate verstrikt zijn in het strafrechtelijk systeem. Als we geïnteresseerd zijn in ongelijkheid en we geïnteresseerd zijn in racisme in het Amerikaanse strafrechtsysteem, dan moeten we ook praten over deze oorlog tegen zedendelinquenten, die grotendeels wordt genegeerd in dit gesprek dat het land voert over massale opsluiting.

Het moet een deel van het gesprek zijn omdat het grootste deel van waar we het over hebben gehad de oorlog tegen drugs was, die verwoestende gevolgen heeft gehad voor kleurengemeenschappen. Als we alleen maar proberen na te denken over het hervormen van beleid dat drugs reguleert, gaan we niet echt alle manieren behandelen waarop ongelijkheid in het systeem is gestructureerd.

U zegt dat ons falen om te praten over de bijzonderheden van seksuele misdrijven de verdachten van hen in gevaar brengt in ons strafrechtelijk systeem?

We horen "zedendelinquent" we denken meteen aan pedofielen en verkrachters, ook al is dat niet de volledige bevolking van de mensen die in die gemeenschap zijn. We hebben gewoon geen bruikbare taal om over die misdaden te praten, behalve 'sluit ze op en gooi de sleutel weg'.

Waar heb je de gegevens vandaan?

Ik had veel geluk in dit geval omdat een collega van de Universiteit van Washington, Tacoma, Alissa Ackerman, al de gegevens had gegenereerd die ik gebruikte om de registers te analyseren. Wat ze deed, was een webscraping-applicatie bouwen die in feite de gegevens van alle staatsregisters schraapte, alles wat werd vermeld op de personen die publiekelijk waren geregistreerd in het register van de openbare zedendelinquent. Ze was heel genereus om me die gegevens te laten gebruiken om de demografische kenmerken te analyseren. Ik kon de nummers vrij snel uitvoeren.

Dit klinkt niet als een erg dure studie. U zinspeelt op het gebrek aan financiering voor dit soort onderzoek. Denk je dat dit resulteert in slecht beleid?

De grote financiers van sociaalwetenschappelijk onderzoek zijn erg preuts als het gaat om dit soort onderzoek. Ik had veel geluk in dit geval omdat de gegevens die mijn collega verzamelde vrij toegankelijk waren. Ze hoefde geen miljoen dollar uit te geven om mensen te enquêteren om die gegevens te genereren. Als we een miljoen dollar zouden moeten uitgeven, zou niemand het geld opbrengen. Eerlijk gezegd denk ik niet dat we willen weten wat er gebeurt met zedendelinquenten. We denken er liever niet over na.

Die paniekerigheid en onbehagen leidt tot een virtueel gebrek aan literatuur, hoewel we nu bijna 800.000 mensen zijn die geregistreerde zedendelinquenten zijn, een enorme populatie van mensen. Ondertussen kun je naar wetenschappelijke literatuur gaan en onderzoeken vinden die betrekking hebben op acht mensen in de staat Utah. Dit laat zien dat we een enorme populatie hebben waar niemand aandacht aan besteedt.

Nu dat je werk er is voor iedereen om te verteren, wat komt eruit?

Zoals we zagen met de oorlog tegen drugs, verandert de verandering niet van de ene dag op de andere. In de afgelopen 30 tot 40 jaar hebben sociale wetenschappers de ongelijke effecten van de wet aangetoond als het gaat om Afro-Amerikanen. Dus, ik heb geen enkele illusie dat deze ene studie het enige zal zijn om beleidsmakers, advocaten, onze broeders en zusters te krijgen om zorgvuldiger na te denken over dit beleid. Maar ik denk dat het gaat over het begin van het gesprek, waarvan ik verwacht dat het vele, vele jaren zal kosten om het door te nemen op staatsniveau en dan op nationaal niveau.

Ik hoop echt dat dit werk de kwestie opwerpt, het op tafel krijgt, en dan beginnen meer mensen te denken: "Hé, dit is iets dat we misschien willen bestuderen. Dit is iets waar we beter naar kunnen kijken als beleidsmakers."

Dit interview is voor de duidelijkheid aangepast en gecomprimeerd.