Tijdens Paris Climate Talks belooft Canada zijn vuile reputatie op te schonen

Na jaren van slecht gedrag, heeft Canada beloofd om een ​​nieuw, groener blad om te zetten. Toen de nieuwgekozen premier Justin Trudeau zijn bedoelingen aan de wereld op maandag bekendmaakte tijdens de klimaatconferentie in Parijs: "Canada is terug, mijn goede vrienden. We zijn hier om te helpen."

De positie van Trudeau vertegenwoordigt een 180 voor een natie waarvan de vorige premier, Stephen Harper, in vele kringen als klimaatvijand werd erkend. Zijn critici zeggen dat hij schaamteloos de extractie van de Aberta-teerzanden, een bijzonder vuile vorm van fossiele brandstof, heeft aangemoedigd en zich hardnekkig verzette tegen elke actie tegen klimaatverandering, die notoir terugtrok uit het Kyoto-protocol in 2011.

Deze wreedheden op de reputatie van Canada als de vriendelijke buur van Amerika in het noorden zijn voor veel Canadezen een schande geweest. De internationale reputatie van het land werd zo slecht dat zelfs de conventionele wijsheid om een ​​rode vlag van esdoornbladeren op je rugzak te naaien tijdens het reizen (om niet te worden aangezien voor een boerse, ongevoelige Amerikaan natuurlijk) een hit kreeg.

Adbusters vatte de situatie samen in deze anti-Harper-advertentie, uitgebracht vóór de verkiezingen:

Canada bevindt zich nog steeds op een vrij lastige plek als het gaat om klimaatverandering. Het land behoort nog steeds tot de slechtste ter wereld voor koolstofemissies per hoofd van de bevolking, dankzij een koud klimaat, een schaarse geografie en een gezonde economie. En de oliemaatschappijen hebben nog steeds een grote politieke macht.

Trudeau moet nog een nieuw nationaal doel voor emissiereducties aankondigen, waarin staat dat hij eerst moet gaan zitten met provinciale leiders. Maar hij heeft een aantal sterke toezeggingen gedaan, waaronder het beëindigen van subsidies voor fossiele brandstoffen en het jaarlijks investeren van $ 300 miljoen in schone technologie.

Hij heeft ook het verkeer van ruwe olietankers van de noordkust van British Columbia verbannen, een verhuizing die effectief een groot pijplijnproject doodt dat oliezandbitumen op internationale markten zou hebben gebracht.

Dit is behoorlijk opmerkelijk, gezien het feit dat Canadezen al jarenlang berustten in het leven onder een regering die vastbesloten leek door te gaan met elk voorstel voor de ontwikkeling van olie en gas.

De aanhoudend lage olieprijzen hebben ook hun steentje bijgedragen aan het vertragen van het voorheen koortsige groeitempo van de Canadese infrastructuur voor fossiele brandstoffen.

Het land lijkt zich bewust te worden van het idee dat een economie die op en neer gaat in de pas met de olieprijs niet de slimste manier is om te gaan, en investeringen in alternatieven is de vooruitstrevende keuze.

Zelfs Alberta, de provincie in het hart van het olie-land, heeft onlangs de regerende conservatieven uitgetrapt ten gunste van de weliswaar socialistische New Democratic Party, die een sterke houding heeft aangenomen tegen klimaatverandering. Het is moeilijk om uit te drukken hoe onwaarschijnlijk deze verschuiving is - het zou zijn alsof Bernie Sanders de meerderheidssteun in Texas op trommelt.

Canada is nog steeds een relatief kleine speler op het wereldtoneel, maar verwacht van Justin Trudeau dat het zich inspant om anderen bij het anti-klimaatveranderingsteam te betrekken. "Als Canada het kan, kun jij dat ook doen," zal het bericht zijn. "Kom maar eens langs en word lid van de goeden."