Waarom "Dwangmatige seksuele gedragsstoornis" niet hetzelfde is als "Sexverslaving"

Een decennium lang debat leek opgelost in juni, toen de Wereldgezondheidsorganisatie officieel "compulsieve seksuele gedragsstoornis" aan de nieuwste editie van de Internationale Classificatie van Ziekten toevoegde. Jammer genoeg, in de nasleep, verklaarden vele publicaties dat "seksverslaving" officieel een psychische stoornis was. Technisch gezien is dat verkeerd, maar de blunder werpt licht op de controverse rond de diagnose. Zelfs nu nog proberen wetenschappers te achterhalen wat de beste manier is om na te denken over mensen met een zeer sterke seksuele drang.

Het was een berekende keuze van de WHO om de bestaande ICD-10-categorie van 'excessieve seksuele drift' te vervangen door 'dwangmatige seksuele gedragsstoornis' - niet "Seksverslaving" of "hyperseksualiteit." Het is ook zeer doelbewust geclassificeerd als een "impulsbeheersingsstoornis" in plaats van een stoornis gerelateerd aan verslaving. Impulsaandoeningen, schreven leden van de WHO ICD-11 werkgroep in een paper uit 2014, worden gedefinieerd door het herhaaldelijk falen om weerstand te bieden aan hunkering, ondanks het feit dat ze weten dat de actie op lange termijn schade kan veroorzaken.

De reden voor deze taalkundige en categorische verandering is om duidelijk te maken dat er geen "juiste hoeveelheid seksualiteit" is en om te erkennen dat "het belangrijk is dat de classificatie normaal gedrag niet pathologiseert." Uiteindelijk is het doel om herhalingsgedrag dat kan iemands leven afsluiten, hoewel de taal die we erover gebruiken nog steeds controversieel is. Ondanks de grillen, zegt Marc Potenza, Ph.D., M.D., een professor in de psychiatrie aan de Yale School of Medicine, dat de verhuizing van de WHO een goede zaak is.

"Ik geloof dat de opname van compulsieve seksueel gedragsstoornissen in de ICD-11 een positieve stap is", vertelt Potenza omgekeerde. "Mijn ervaring als clinicus wijst erop dat er veel mensen zijn die moeilijkheden ondervinden om hun seksuele driften te beheersen en vervolgens dwangmatig en problematisch seksueel actief zijn. Het hebben van een gedefinieerde reeks diagnostische criteria moet aanzienlijk helpen bij het bevorderen van preventie, behandeling, onderzoek, onderwijs en andere inspanningen."

Waarom sommigen denken dat het een "verslaving" is

Potenza was co-auteur van een paper uit 2016, waarin hij vraagtekens plaatst bij de vraag of compulsief seksueel gedrag als een verslaving moet worden beschouwd, en concludeert dat aanzienlijke hiaten in het begrip van de aandoening betekenen dat het technisch gezien nog geen verslaving kan worden genoemd. Tegenwoordig wordt de stoornis echter nog steeds beschreven als 'seksverslaving' door universiteiten, medische centra en onderzoekers. Het is onduidelijk of het woord verslaving hier informeel of klinisch is.

Potenza vermoedt dat dwangmatige seksuele gedragsstoornissen op zijn beurt in toekomstige edities van de ICD uiteindelijk als een verslavende stoornis kunnen worden geclassificeerd. Het bevindt zich momenteel niet in de Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen (DSM), maar hij voorspelt dat het op dezelfde manier kan worden geïntroduceerd en geclassificeerd als een verslavende order daar opnieuw gegevens worden verzameld.

De centrale elementen van verslavingen, legt hij uit, zijn onder meer voortdurende betrokkenheid bij een gedrag, ondanks nadelige gevolgen, aanlokkelijke verlangens of onbedwingbare trek die vaak onmiddellijk voorafgaan aan betrokkenheid, dwangmatig of gewoon contact, en problemen bij het beheersen van de mate van betrokkenheid bij het gedrag.

"Vanuit dit perspectief," zegt Potenza, "dwangmatige seksuele gedragsstoornis toont de belangrijkste kenmerken van verslavingen."

Waarom sommigen denken dat het is Niet een verslaving

Maar Nicole Prause, Ph.D., een neurowetenschapper en seksueel psychofysioloog die het seksuele biotechnologiebedrijf Liberos LLC oprichtte, betoogt dat seks niet verslavend en dat 'compulsief seksueel gedrag' niet had mogen worden opgenomen in de ICD-11. In 2017 publiceerden Prause en haar collega's een paper in The Lancet in reactie op de studie van Potenza, met als argument dat terwijl "seks componenten heeft die sympathie hebben en willen en die neurale systemen delen met veel andere gemotiveerde gedragingen", experimentele studies niet echt aantonen dat overmatig seksueel gedrag kan worden geclassificeerd als verslaving.

"Wetenschappers waren over het algemeen blij om te zien dat 'seksverslaving' buiten de ICD-11 werd gehouden, 'vertelt Prause omgekeerde. "Therapeuten creëerden 40 jaar geleden 'sex addiction'-training en probeerden het in te krijgen zonder goed bewijs.'

Prause gelooft over het algemeen niet dat "dwangmatig seksueel gedrag" een naam nodig heeft. Het creëren van een middel voor diagnose, zegt ze, kan 'schaamte voor seksueel gedrag' vergroten en mensen die denken dat seks slecht is, denken eerder dat ze een probleem hebben. Ze stelt dat de populatie die het meest waarschijnlijk als seksueel compulsief wordt geclassificeerd homomannen zijn, en merkt op dat er zelfs 'voorbeelden van' seksverslaafde 'therapeuten zijn die homo-mannen helpen homogeen te zijn', dat is 'reparatieve, anti-homo-therapie' opnieuw."

"De diagnose is nooit getest", zegt Prause. "We hebben geen idee of deze patiënten zelfs bestaan. De commissie heeft een nieuwe diagnose uitgevonden en toegevoegd zonder te zien of iemand aan de criteria zou voldoen."

Zij stelt dat de gronden voor een dergelijke diagnose niet zijn ondersteund door onderzoek naar werkelijke seks in een laboratorium. Tot nu toe variëren de schattingen van het aantal mensen dat zich identificeert als iemand met een dwangmatige seksuele gedragsstoornis, en zijn voornamelijk gebaseerd op zelfrapportages. Epidemiologische schattingen hebben het aantal bij drie tot zes procent van de volwassenen, schrijft de WHO ICD-11 Working Group in een paper die dit jaar is vrijgegeven, maar recentere studies hebben gesuggereerd dat het bereik dichter bij één tot drie procent van de volwassenen ligt. Onderzoekers aan de universiteit van Cambridge hebben intussen in 2014 gemeld dat dwangmatig seksueel gedrag bij 25 volwassenen wel één kan beïnvloeden.

Nu het in de ICD-11 staat, wachten onderzoekers af hoe dat de officiële identificatieniveaus zal beïnvloeden.

"Groeiend bewijs suggereert dat compulsieve seksueel gedragsstoornissen een belangrijk klinisch probleem zijn met mogelijk ernstige gevolgen als ze niet worden behandeld", schrijft de ICD-11-werkgroep. "Wij geloven dat het opnemen van de stoornis in de ICD-11 de consistentie zal verbeteren waarmee gezondheidswerkers de diagnose benaderen, en de behandeling van personen met deze aandoening, inclusief consistentie ten aanzien van wanneer een stoornis moet worden gediagnosticeerd."

Potenza zegt dat het voor een specialist moeilijk kan zijn om een ​​persoon met een dwangmatige seksuele gedragsstoornis te diagnosticeren, omdat hij, net als alcoholisme of een gokverslaving, waarschijnlijk geen zichtbare tekenen heeft. Maar Potenza zegt dat de aandoening in andere delen van iemands leven kan sijpelen en een negatieve invloed kan hebben.

Wetenschappers zijn het nog steeds aan het uitzoeken

Een goede plek voor een psychiater om een ​​patiënt te helpen, zegt hij, is om hen te vragen naar hun seksuele gedrag in een klinische omgeving en om te zien of de patiënt zich zorgen maakt. Er is daar niet veel onderzoek naar eigenlijk behandelen mensen met de aandoening, en de weinige die er zijn lijkt te suggereren dat mensen die bezorgd zijn over excessief seksueel gedrag de neiging hebben zich er beter door te voelen met tijd en acceptatie, niet met therapie.

Ondertussen is er een behoorlijke tijd voordat de Amerikanen iets van dit spel te zien krijgen. De ICD-11 zal pas in mei 2019 op de Wereldgezondheidsvergadering worden gepresenteerd en als deze wordt aanvaard, wordt deze pas in 2022 officieel en zal deze waarschijnlijk pas in 2032 in de Verenigde Staten worden gebruikt.

In de tussentijd kan er veel veranderen. Prause zegt dat haar team zojuist een grote laboratoriumstudie voltooide waarin de validiteit van de diagnose van seksuele compulsiviteit werd geëvalueerd, waarbij mensen hun geslachtsdelen in een laboratorium aaien terwijl wetenschappers hun hersenen controleren - dus het is waarschijnlijk dat de wetenschap rond de controverse zal verschuiven vóór de ICD- 11 is officieel in gebruik.