Toekomstige soldaten vechten naast oorlogsmachines, maar huidige soldaten willen honden

Soldaten zeggen dat er geen band sterker is dan degene die diegenen verbindt die samen het gevecht hebben aangegaan. Dit is de kern van het "niemand-achtergelaten" ethos van het leger, maar staat ook op gespannen voet met de prioriteiten voor onderzoek en ontwikkeling van het Pentagon. Als mens-machineteams de toekomst zijn van grondoorlogvoering - en de VS wedden dat ze dat zijn - hoe zien die banden er dan uit? Het beste model dat er is, is dat de marineteams met honden werken, maar hoektanden hebben veel meer gemeen met mensen dan robots, dus de vraag welke rol affectie zal spelen in de toekomst van oorlog blijft onopgelost.

Het probleem nu is dat niemand hun leven zal neerleggen voor hun Roomba. En hoewel sommige mensen sentimentele gehechtheid aan hun eerste auto vormen, bijvoorbeeld, is dat enthousiasme geen relatie. Dit is zorgwekkend als je een militaire denker bent die naast soldaten automaten in het veld wil sturen. Als soldaten niet kunnen vertrouwen dat robots en robots niet kunnen vertrouwen op soldaten om hun veiligheid te prioriteren, zullen teams zich niet kunnen vormen.

Toen hij vorige week op de Sea Air Space-expo sprak, stelde plaatsvervangend assistent-secretaris van de marine voor onbemande systemen Frank Kelley zich een wereld voor waarin mariniers zich naast een hond als een beschermde en beschermende strijd naast een hond voelen. "We moeten voorbereid zijn met deze relaties, met deze oorlogsgedachte relaties, relaties met mariniers en zeilers en machines naast," zei Kelley.

Een van de belangrijkste ontwikkelingen in geautomatiseerde technologie is het vermogen om te leren en aan te passen. Als een machine in realtime op een commando kan reageren en anticiperen op wat zijn menselijke commandant zou willen, is er echt potentieel voor vertrouwen. Als een robot lijkt te reageren op een specifieke, geïndividualiseerde manier, gaat het denken: de mens ziet de robot als iets dat dichter bij een individu staat.

Er zijn twee onbemande machines die de mariniers momenteel testen, volgens een Military.com-rapport. De ene, genaamd Spot, is een 'viervoeter die commando's kan uitvoeren en uitvoeren, maar moeite heeft om te reageren op veranderende situaties', ontwikkeld door Boston Dynamics. Zoals de naamsuggesties, is de machine gemaakt om de plaats in te nemen van militaire werkhonden, en wordt een camera geleverd om een ​​kamer te scannen naar inzittenden. De ander kan spullen vervoeren, maar heeft mensen aan beide uiteinden van zijn reis nodig om invoerinstructies in te voeren.

Het paren van mensen en robots zal ook niet beperkt blijven tot grondoperaties. De luchtmacht dringt aan op piloten om de mogelijkheid te hebben om drone-zwermen vanuit hun cockpit te besturen. "In de toekomst kunnen drones volledig worden bediend vanuit de cockpit van geavanceerde straaljagers zoals de Joint Strike Fighter of F-22," Air Force Chief Scientist Greg Zacharias meldde eerder deze week.

Net als bij robo's of anti-mijn apparaten, zijn wetenschappers aan het pushen voor meer autonomie in drone zwermen. Deze machinevleugelvliegtuigen kunnen extra assistentie bieden bij het nemen van beslissingen, het verzamelen van verkenningen of het dragen van extra wapenladingen.

Voorlopig controleren piloten en sensoren-operators op de grond onbemande vliegtuigen, vaak in teams van meerdere mensen. Terwijl de geautomatiseerde drone-technologie verbetert, hoopt de luchtmacht dat een piloot in staat zal zijn om een ​​heel squadron van robotvliegers te besturen, opererend op verschillende niveaus van autonomie. Het leger gebruikt al automatische helikopters in Afghanistan om vracht van de ene basis naar de andere te vervoeren. Vergeleken met de moeilijkheid van zelfrijdende auto zijn zelfvliegende helikopters vrij eenvoudig. Het terrein is eenvoudiger en de omgeving minder druk.

Voor nu komt een deel van het probleem met binding tussen mens en robot voort uit een gebrek aan vertrouwdheid. In gevallen waar de operator relatief onbekend is met de mogelijkheden en beperkingen van de machine, zullen ze deze minder snel vertrouwen in een moment van extreme stress. Maar het tegenovergestelde is ook waar. Binnen anti-explosieve eenheden is er vaak een hoog niveau van vertrouwen en antropomorfisering van de machines, bijna tot op het niveau dat de apparaten huisdieren werden. "Soldaten vormden zo'n sterke band met hun explosieven-opruimrobots dat ze er op staan ​​om dezelfde robot terug te krijgen nadat het is gerepareerd of verdrietig te zijn als hun beschadigde robot niet kan worden gerepareerd", meldt het Army Research Laboratory.

In feite is het hondenmodel de toekomst en het verleden van gevechtsrelaties. Maar er is een duidelijke waarschuwing: hoewel veel huidige soldaten blootstelling hadden aan honden die opgroeiden, hadden maar een paar langdurige of zinvolle interacties met geavanceerde robotica. In feite kunnen soldaten worden getraind om onbemande systemen te gebruiken, maar ze zijn niet cultureel geconditioneerd om dit te doen. En dat is waar de volgende generatie civiele technologie een verschil maakt. A.I. systemen en robots, van Alexa en Google Home tot TK en TK, zijn in toenemende mate een gevoelde aanwezigheid in Amerikaanse huizen. Voor toekomstige vechters is interactie op natuurlijke wijze met technologie een tweede natuur en, meer kritisch, een gegeven thuis. Soldaten zullen steeds meer vooraf geconditioneerd worden om te gaan met robotische slagveldpartners.

De steeds competitievere civiele markt zal ook de oorlogsmachines definitief veranderen. Naarmate bedrijven proberen hun producten te differentiëren door hun interactiviteit te verbeteren, zullen functionaliteiten die zijn ontworpen om de loyaliteit van de consument te vergroten - men zou kunnen zeggen "al hebben" - steeds belangrijker worden. Specifieke functionaliteiten zullen ervoor zorgen dat bots minder lijken op producten van massaproductie en meer op wezens die bescherming verdienen. Robottypes worden ongeveer analoog aan hondenrassen, met verschillende vaardigheden en disposities. In plaats van minder relevant te zijn, zal het hondensoldaatmodel steeds wenselijker worden.

Toch doen zich problemen voor wanneer menselijke operatoren vertrouwen stellen in de machines die zij gebruiken. Dat fenomeen wordt automatiseringsvertekening genoemd en komt voort uit het idee dat computers slimmer zijn dan mensen, dus is het logisch om de aanbeveling van een machine uit te stellen. Dit is geen probleem met honden, wat deel uitmaakt van wat hen zo effectief maakt in de frontlinie. Honden doen aanbevelingen en robots stellen eisen. Dit vertegenwoordigt misschien wel het meest ernstige UX-probleem op aarde; niemand wil dat slechte codering leidt tot menselijke slachtoffers.

Op dit moment hebben de meeste soldaten liever een hond bij zich dan een robot. Maar zoals iedereen die angstig wordt zonder hun smartphone aan hun zijde weet, duurt het niet lang om volledig afhankelijk te worden van een mechanisch apparaat. Misschien zal die afhankelijkheid ooit op onze robotachtige beste vrienden betrekking hebben. Misschien zal die afhankelijkheid zich ooit op conflictgebieden uitstrekken.