China Moon Landing: Waarom de Historic Mission May de Next Space Race lanceert

China werd het derde land om een ​​sonde op de maan te landen op 2 januari. Maar, nog belangrijker, het werd de eerste die dit deed aan de andere kant van de maan, vaak de donkere kant genoemd. Het vermogen om aan de andere kant van de maan te landen is een technische prestatie op zich, een situatie die noch Rusland, noch de Verenigde Staten hebben nagestreefd.

De sonde, Chang'e 4, staat symbool voor de groei van het Chinese ruimteprogramma en de mogelijkheden die het heeft vergaard, belangrijk voor China en voor de betrekkingen tussen de grote macht over de hele wereld. De gevolgen strekken zich uit tot de Verenigde Staten, aangezien de regering van Trump de mondiale concurrentie in de ruimte en de toekomst van de ruimtevaart beschouwt.

Een van de belangrijkste drijfveren van het Amerikaanse ruimtevaartbeleid was historisch gezien concurrentie met Rusland, met name in de context van de Koude Oorlog. Als de successen van China zich blijven ophopen, kunnen de Verenigde Staten zich dan in een nieuwe ruimtewedstrijd mengen?

Zie ook: Chinese historische landing aan de verre kant van de maan Onthult een "sneeuw" -achtig oppervlak

De prestaties van China in de ruimte

Net als de VS en Rusland hield de Volksrepubliek China zich voor het eerst bezig met ruimteactiviteiten tijdens de ontwikkeling van ballistische raketten in de jaren vijftig. Terwijl ze wel baat hadden bij enige hulp van de Sovjet-Unie, ontwikkelde China zijn ruimteprogramma grotendeels op zichzelf. Verre van soepel zeilen verstoorden Mao Zedong's Grote Sprong Voorwaarts en de Culturele Revolutie dit vroege programma.

De Chinezen lanceerden hun eerste satelliet in 1970. Daarna werd een vroeg menselijk ruimtevluchtprogramma uitgesteld om zich te concentreren op commerciële satelliettoepassingen. In 1978 verwoordde Deng Xiaoping het ruimtevaartbeleid van China en merkte op dat China, als ontwikkelingsland, niet zou deelnemen aan een ruimterace. In plaats daarvan hebben de inspanningen in China zich gericht op zowel startende voertuigen als satellieten - inclusief communicatie, teledetectie en meteorologie.

Dit betekent niet dat de Chinezen zich geen zorgen maakten over de inspanningen die de wereldmacht kan leveren. In 1992 concludeerden ze dat het hebben van een ruimtestation een belangrijk teken en bron van prestige zou zijn in de 21e eeuw. Als zodanig werd een menselijk ruimtevluchtprogramma opnieuw ingesteld, leidend tot de ontwikkeling van het Shenzhou-ruimtevaartuig. De eerste Chinese astronaut of taikonaut, Yang Liwei, werd in 2003 gelanceerd. In totaal hebben zes Shenzhou-missies 12 taikonauten naar een lage baan om de aarde vervoerd, waaronder twee naar het eerste ruimtestation van China, Tiangong-1.

Naast de menselijke ruimtevlucht hebben de Chinezen ook wetenschappelijke missies zoals Chang'e 4 ondernomen. Haar eerste maanmissie, Chang'e 1, draaide om de maan in oktober 2007 en een rover landde op de maan in 2013. De toekomstige plannen van China omvatten een een nieuw ruimtestation, een maanbasis en mogelijke terugkeermonsters van monsters van Mars.

Een nieuwe ruimtewedloop?

Het meest opvallende kenmerk van het Chinese ruimteprogramma, vooral vergeleken met de vroege Amerikaanse en Russische programma's, is het trage en gestage tempo. Vanwege het geheim dat vele aspecten van het Chinese ruimteprogramma omringt, zijn de exacte mogelijkheden onbekend. Het programma is echter waarschijnlijk vergelijkbaar met zijn tegenhangers.

Wat militaire toepassingen betreft, heeft China ook aanzienlijke vaardigheden laten zien. In 2007 ondernam het een anti-satelliettest en lanceerde een raket op de grond om een ​​defecte weersatelliet te vernietigen. Hoewel succesvol, heeft de test een wolk orbitaal puin gecreëerd dat andere satellieten blijft bedreigen. De film Zwaartekracht illustreerde de gevaren die ruimtepuin oplevert voor zowel satellieten als mensen. In zijn rapport uit 2018 over het Chinese leger meldde het ministerie van Defensie dat het militaire ruimtevaartprogramma van China 'snel volwassen blijft'.

Ondanks haar capaciteiten hebben de VS, in tegenstelling tot andere landen, geen enkele omvangrijke samenwerking met China aangegaan vanwege bezorgdheid over de nationale veiligheid. In feite verbiedt een wet van 2011 officieel contact met Chinese ruimteambtenaren. Vertoont dit een nieuwe ruimtewedstrijd tussen de VS en China?

Als ruimtebeleidonderzoeker kan ik zeggen dat het antwoord ja en nee is. Sommige Amerikaanse functionarissen, waaronder Scott Pace, de uitvoerend secretaris van de Nationale Ruimteraad, zijn voorzichtig optimistisch over het potentieel voor samenwerking en zien niet het begin van een nieuwe ruimtewedloop. NASA-beheerder Jim Bridenstine heeft onlangs een ontmoeting gehad met het hoofd van het Chinese ruimtevaartprogramma op de internationale astronautische conferentie in Duitsland en heeft discussies gevoerd over gebieden waar China en de VS samen kunnen werken. Een toegenomen militaire aanwezigheid in de ruimte zou echter tot meer concurrentie kunnen leiden. De regering-Trump heeft de dreiging van China en Rusland gebruikt om haar argument voor een nieuwe onafhankelijke militaire tak, een ruimtemacht, te ondersteunen.

Hoe dan ook, China's capaciteiten in de ruimte groeien in de mate die wordt weerspiegeld in de populaire cultuur. In de roman van Andy Weir uit 2011 The Martian en de latere filmversie, NASA wendt zich tot China om de gestrande astronaut te redden. Hoewel competitie kan leiden tot technologische vooruitgang, zoals de eerste ruimtewedloop liet zien, kan een grotere wereldwijde capaciteit voor ruimteverkenning niet alleen gunstig zijn voor het redden van gestrande astronauten, maar ook voor het vergroten van de kennis over het universum waarin we allemaal leven. Zelfs als de opkomst van China een nieuwe ruimtewedstrijd aankondigt, zullen niet alle gevolgen negatief zijn.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Wendy Whitman Cobb. Lees hier het originele artikel.