RIP 'UNREAL': Lifetime's Show Werd wat het bespot

Het is echt een triest verhaal; en op een meta-manier is het te passend. Onwerkelijk De ontrafeling van seizoen 2 is een van de vreemdste en meest dramatische van de recente tv-geschiedenis. Het is alleen geëvenaard door Mr. Robot s genotzucht in zijn glaciaal tempo, polariserend nieuw seizoen.

Het probleem met Lifetime's eerste grote "prestige" -serie is eenvoudig, echt. Het meest specifiek is dat een dergelijk politie-schietplot onmiddellijk wordt teruggetrokken en raked wordt geen goed idee. Deze onthutsende draai van gebeurtenissen gooide kijkers weg van de geur van een al erg gecompliceerd seizoen, waarin het al moeilijk was om te weten waarop je je moest concentreren - en wiens verhaal om aandacht te geven.

Dit is gewoon het meest betreurenswaardige en veelzeggende symptoom van een groter probleem: net als bij de show-in-a-show, besloot het Lifetime-industriële complex dat de inzet verhoogd moest worden voor het tweede seizoen van de serie - althans volgens een recent New Yorker artikel. Ondanks de Peabody Award en de lovende kritieken, de serie - het geesteskind van de voormalige Bachelor opleiding producer Sarah Gertrude Shapiro en veteraan Marti Noxon - scoorde bescheiden ratings tijdens het eerste seizoen en de krachten die nodig waren om de juiste vooruitgang te boeken voor de tweede ronde.

Het resultaat van deze inspanningen was een verwarrend en soms zelf-tegenstrijdig geratzel van verhaallijnen. De show combineert Shapiro's socio-politieke thema's voor het omwikkelen van huisdieren en draait rond een zwarte suitor Eeuwigdurend (B.J. Britt) - en nieuwe, betrokken romantische verhaallijnen voor de leads Quinn (Constance Zimmer) en Rachel (Shiri Appleby).

Naarmate het seizoen vorderde, werd het steeds duidelijker dat een van deze draden de ander altijd kortstondig veranderde - om maar te zwijgen van bijvoorbeeld de voorspraak van een mishandeling van misbruiken rond Jeremy, of Rachel's psychedelictische aanhouding. De druk om romantiek en racisme gelijkertijd op het scherm te geven, zorgde ervoor dat de focus van een bepaalde aflevering op wilde, ongerijmde en soms agressieve, ongepaste richtingen lag.

Het neerschieten van Romeo (Gentry White) - die in de finale net-dandy terugkomt - en de pijnlijke duim-onthulling van Rachels kinderjarenverkrachting - gebruikte alleen om te benadrukken wat een klootzak Coleman (Michael Rady) uiteindelijk was - waren de twee meest misplaatste voorbeelden. Beiden waren in het seizoen slechts zijpunten, toen ze vonden dat ze de richting van de plot drastischer hadden moeten veranderen - schokkende opsommingspunten om de betrokkenheid van het publiek te bevorderen.

Seizoen 2 was niet onbekwaam, net zo fundamenteel misleid en duidelijk in oorlog met zichzelf. Het spiegelde Eeuwigdurend op die manier. De entropie van de show-in-a-show culmineert in een onwaarschijnlijk hoogtepunt in de laatste aflevering, waardoor alle verwachtingen worden gedwarsboomd. De producers verrassen Darius en potentiële bruiden Tiffany (Kim Matula) en Chantal (Meagan Tandy) met een potentiële dubbele bruiloft. Meer dan ooit tevoren onthult de onzichtbare, goddelijke hand van het productieteam (in dit geval grotendeels Quinn) zich op een manier die reality-tv moet verdoezelen. Maar om de een of andere reden - vóór de sabotage van Rachel en Jay - denkt Quinn dat het een succesvolle aflevering is; een deel hiervan zou betrekking moeten hebben op haar gebroken kijk op 'ware liefde' na de implosie van haar meest romantische relatie. Fuck "wifey" s: Plots gaat de show over mensen die hun broek schijten, en liefdesverdriet, over de hele linie.

Eeuwigdurend De conclusie is een goede metafoor voor het seizoen, onbewust ingebed in de show: terwijl je kijkers achtervolgt, verliest de show zijn doel en richtlijnen, ondanks het happy end. Onwerkelijk blijft een fascinerend portret van een nachtmerrieachtige, codependente werkomgeving waar niemand bij betrokken is die ooit goed kan worden geëxtraheerd. Aan het einde van de seizoensfinale, leunen de meest "beschadigde" veteranen - Rachel, Quinn, Jeremy (Josh Kelly) en Chet (Craig Bierko) - achterover, alleen op de set, overweegt de enormiteit van hun nieuwste lafhartige act. Zoals altijd was het gedaan, zogenaamd, in dienst van Eeuwigdurend.

Onwerkelijk is in zijn eigen bumrush gestuit voor beoordelingen. Veel critici hebben dit seizoen de ingewikkelde, soms onverantwoordelijke richting bekritiseerd en het wekelijkse kijkerspubliek is gezakt tijdens de duur van het seizoen, hoewel het seizoensgemiddelde het dubbele was van die van seizoen 1.

Op een manier; de problematische aandoening voelt aan als de malaise van het openen, gedramatiseerd hebben van te veel Chrome-tabbladen. Het pakt te veel hot-button-problemen aan, cursief, allemaal tegelijk. De gekke, ongemakkelijke energie van de show wordt aangedreven door de spanning tussen een reeks halfbakken maar opvallende verhaallijnen.

"Interessant", voor Onwerkelijk, betekent echter niet langer 'goed'. Je kunt je afvragen of de Greenlight van seizoen 3 - die plaatsvond vóór de première van seizoen 2 en ongetwijfeld van invloed was op de gedurfde openheid van de finale - echt een goed idee was. Heeft een seizoen dit verwarrende - om nog maar te zwijgen van sporadisch aanstootgevend - erin geslaagd om te bouwen, of zelfs te behouden, Onwerkelijk Fanbenaming? Misschien, wat Quinn betreft Eeuwigdurend, de enorme hoeveelheid drama was genoeg, en de verontrustende losse eindjes zullen uiteindelijk vervagen, zoals ze bedoeld waren.