Pijnstillers: wetenschappers hebben ontdekt hoe pijn kan worden ontkoppeld van lijden

Het is moeilijk om het woord pijn te horen zonder aan lijden te denken. Het is nog moeilijker om je voor te stellen dat het mogelijk is om een ​​speldenprik of een kokend heet water zonder gevoel te ervaren slecht erover, hoewel de auteurs van een nieuwe Wetenschap papier geloof dat het mogelijk is. Door het gedrag van een paar cellen in de hersenen te veranderen, veranderen ze de ervaring van pijn.

Ze hopen dat artsen op een dag kunnen ingrijpen in het berichtensysteem dat de hersenen en het lichaam gebruiken om pijn te communiceren om te voorkomen dat het zich zo slecht voelt. Het is een eenvoudig systeem: een stimulus activeert zenuwen in een deel van het lichaam dat wordt aangevallen, en die zenuwen sturen berichten naar de hersenen. Het brein leest die berichten en interpreteert ze produceren het negatieve emotioneel sensatie die gepaard gaat met het fysieke gevoel van pijn.

De auteurs van het artikel, Grégory Scherrer, Ph.D., een assistent-professor anesthesiologie en neurochirurgie bij Stanford, en Mark Schnitzer, Ph.D., een universitair hoofddocent biologie en toegepaste natuurkunde, ook bij Stanford, willen deze berichten verstoren systeem, zodat patiënten nog steeds het gevoel van pijn voelen, maar dat niet doen lijden als gevolg daarvan.

"We wilden hier preciezer zijn en de regio en de cellen identificeren die verantwoordelijk zijn voor onaangename pijn", vertelt Scherrer. Inverse. "We dachten dat als we het centrum zouden kunnen vinden, of de cellen in de hersenen die pijn onplezierig maken, misschien een effect op deze cellen zou kunnen zijn om de pijn bij chronische pijnpatiënten te verminderen."

De cellen die verantwoordelijk zijn voor de onaangenaamheden van pijn

Het is al vastgesteld dat de amygdala een rol speelt in de emotionele component van pijn, maar dit team heeft de exacte cellen in de amygdala die verantwoordelijk is voor die onplezierige pijnberichten door een "miniscope" te gebruiken, een hulpmiddel dat is gemaakt door Schnitzer, en te observeren hoe muizen reageerden op pijnlijke stimuli.

Toen muizen in hun experiment werden blootgesteld aan een druppel kokend water, een gegeven speldenprik, of gevraagd om langs onaangenaam hete sporen te lopen, waren deze cellen in de amygdala zeer actief. Wat belangrijk is, voegt Schnitzer eraan toe, ze lichtten niet op toen de muizen werden blootgesteld aan andere stimuli zoals suikerwater of een slechte geur. "Telkens wanneer muizen niet tevreden waren met de stimulatie, zagen we dat deze cellen waren ingeschakeld," voegt hij eraan toe.

In een follow-up experiment hebben Scherrer en Schnitzer deze cellen tijdelijk uitgeschakeld en de muizen blootgesteld aan hoge temperaturen, waterdruppels of pinpricks. Toen ze met pinpricks en waterdruppels werden geconfronteerd, trokken de muizen hun poten nog steeds weg, maar op een meer kalme en gecontroleerde manier.

Die beweging, legt Scherrer uit, is een natuurlijke "ontwenningsreflex" die lijkt op wat je zou kunnen voelen in de milliseconden nadat je per ongeluk je hand op een hete kachel hebt gelegd:

"Wanneer je in de keuken kookt en je bent afgeleid, leg je je hand op het fornuis, je hebt niet eens de tijd om aan je pijn te denken, maar je hebt je al teruggetrokken uit de stimulus", zegt Scherrer. "Dus dit is intact in deze muizen als we deze cellen uitschakelen. Ze hebben nog steeds het gevoel, maar ze lijken er niet meer om te geven. '

Een medicijn voor pijnmanagement?

Het team hoopt dat deze cellen potentiële doelen zullen zijn voor een medicijn om pijn te beheersen. Dat medicijn zou het gedrag van die cellen manipuleren, zodat je je bewust bent van de "schadelijke prikkels" - je zou zelfs iets voelen - maar het is gewoon geen slecht gevoel.

Dat gezegd hebbende, het is ook geen goed gevoel. Cruciaal voor hun aanpak is het idee dat de muizen in de studie hun 'terugtrekkingsreflex' behouden - wat aangeeft dat er nog steeds een soort berichtgeving gaande is. Het idee is dat alle pijn zou zijn als de "pijn" die wordt ervaren in die microseconden tussen wanneer je de hete haard aanraakt en wanneer je je hand weghaalt zonder erover na te denken.

Dat gebrek aan een goed gevoel is nog belangrijker, gezien de recente geschiedenis met geneesmiddelen voor pijnbestrijding. Opioïden - de meest beruchte klasse van pijnbeheersingsmedicijnen - hechten zich aan opioïde receptoren in de hersenen of het ruggenmerg, die de ontvangst van pijnberichten blokkeren, maar ze binden ook aan receptoren die deel uitmaken van het beloningssysteem van de hersenen. Dat gebrek aan nauwkeurigheid kan hen verschrikkelijk verslavend maken.

"Wat we hebben gevonden is dat deze cellen in ons onderzoek niet actief of belangrijk lijken te zijn voor beloning", zegt Scherrer. "Het doel is dat we een receptor kunnen vinden in een toekomstige studie die aanwezig is in deze cellen, maar niet aanwezig is in het beloningssysteem. Dus in tegenstelling tot opioïden zou je pijn kunnen verminderen, maar zonder afhankelijkheid te veroorzaken."

De truc zal zijn om vind een receptor die die taak daadwerkelijk kan volbrengen. Door deze cellen te identificeren, hebben Scherrer en Schnitzer een goede plek gevonden om daarnaar te zoeken. Ze zijn op zoek naar een doelwit op deze cellen dat echt uniek is voor hen, en een medicijn dat uitsluitend bindt eraan. Als opioïden ons iets hebben geleerd, is die specificiteit cruciaal.

Ze vinden dat doelwit, hun medicijn zou een sensatie kunnen creëren die zo uniek is dat we er niet echt een woord voor hebben: pijn zonder onaangenaamheid (misschien gevoelloosheid?). Dat is nog ver weg, maar deze cellen zijn een begin.