Hoe werken Ouija-borden? Wetenschappers wijzen op het vermogen van hersenen om te voorspellen

Afhankelijk van wie je het vraagt, zijn Ouija-borden een uitstekende manier om met de doden te communiceren of een effectieve manier om je vrienden in paniek te raken. Het Ouija-bord werd gecommercialiseerd en gepopulariseerd aan het einde van de 19e eeuw en er zijn twee of meer mensen nodig om hun handen licht bovenop een driehoekige planchette te plaatsen en het bord een vraag te stellen. Het antwoord komt naar voren uit de letters, woorden en cijfers die op het bord zijn afgedrukt. Hoe het bord "antwoordt" wordt uitgelegd in een nieuw onderzoek in Fenomenologie en de cognitieve wetenschappen.

Marc Anderson, Ph.D., een postdoctoraal onderzoeker aan de Aarhus Universiteit in Denemarken, gelooft dat hij en zijn team hebben ontdekt hoe het griezelige speeltje werkt. In het hart van Ouija vertelt hij omgekeerde, een paradox: als je de mogelijkheid van het paranormale uit de weg ruimt, sta je achter met een groep mensen die de antwoorden zelf produceren.Toch kunnen de meeste deelnemers, ongeacht of ze denken dat ze met geesten kunnen communiceren, niet voorspellen welke reacties naar voren komen. In hun studie ontdekten Anderson en zijn team dat de ongelijkheid afhangt van twee aangeboren eigenschappen van de hersenen: een gevoel van keuzevrijheid en een liefde voor voorspelling.

Anderson en zijn team kwamen tot deze conclusie nadat ze naar Ouijacon waren gegaan, een driedaagse conferentie in Baltimore ("om de geschiedenis van prikborden te onderzoeken, te bewaren en te vieren"). Terwijl ze daar waren, rekruteerden de wetenschappers 40 mensen van de conferentie en vroegen ze om twee opeenvolgende spellen op het Ouija-bord te spelen. De deelnemers, waaronder sceptici en gelovigen, droegen eye-tracking-apparaten tijdens beide games. In de eerste game werd hen gevraagd om simpelweg het woord "Baltimore" te spellen - een knipoog naar de locatie van de conferentie. In de tweede kregen ze te horen dat ze het bestuur moesten vragen wat ze wilden.

Na de wedstrijden werd aan elke speler gevraagd of ze tijdens de game een gevoel van keuzevrijheid hadden; hoeveel ze een duw van de andere speler voelden; hoeveel ze de planchette hebben geduwd; en of ze geloofden dat ze een bovennatuurlijke entiteit tegenkwamen of zelfs zouden kunnen tegenkomen.

Terugkomend op hun gegevens, merkten de auteurs op dat in de eerste set games de ogen van de deelnemers van brief tot letter zouden schuiven terwijl ze "Baltimore" spraken. Maar in de game hadden mensen zonder een prompt 21,3 procent minder kans om voorspellen welke letter je moet bekijken. Toen er echter een woord begon te vormen, begonnen de ogen van mensen voorspellend naar de volgende letter te kijken. Dat is omdat, of een persoon zich er nu bewust van is of niet, de geest graag voorspelt en structuur oplegt aan gebeurtenissen.

"Terwijl vroege letters in een zinvolle Ouija-bordreactie willekeurig lijken op te duiken, nemen betekenisvolle woordopties die beschikbaar zijn voor de deelnemer af naarmate het antwoord van het Ouija-bord zich ontvouwt", schrijven de wetenschappers. "Dit maakt het op zijn beurt gemakkelijker voor een deel van de deelnemers om gezamenlijk de antwoorden van het Ouija-bord te voorspellen en onbewust te construeren."

Uit de interviews bleek dat individuen die geloofden dat Ouija-borden contact konden maken met bovennatuurlijke wezens, eerder dachten dat de planchette op zichzelf stond en dat noch zij, noch de andere deelnemers het duwden. Het twijfelen aan deelnemers die dachten dat de planchette werd aangedreven door onderbewuste gedachten, voelde anders: ze dachten dat de andere deelnemer de planchette had verplaatst en, in mindere mate, dat ze het ook hadden kunnen pushen zonder het te beseffen.

"De deelnemers hebben het gevoel dat ze de planchette niet precies duwen omdat ze niet visueel kunnen voorspellen waar de planchette heengaat", legt Andersen uit. "We weten uit de cognitieve neurowetenschappen dat de hersenen het gevoel van controle creëren door de sensorische gevolgen van een actie te voorspellen en vergelijkt deze voorspelling vervolgens met de werkelijke gevolgen. Als we de zintuiglijke gevolgen van onze eigen acties niet kunnen voorspellen, voelen we een verlies van controle."

Dat verlies van controle werd het meest gevoeld door de deelnemers die geloofden in het bovennatuurlijke, terwijl de andere deelnemers aangaven dat ze een hoger gevoel van keuzevrijheid in hun leven voelden. Beide groepen toonden echter het ideomotorisch effect terwijl ze speelden. Dit fenomeen beschrijft de manier waarop een sensorische stimulus onbewust fysieke actie kan initiëren, hoewel deelnemers mogelijk een verlies van bewuste controle gevoeld hebben.

Jay Olson, Ph.D., een postdoctoraal onderzoeker die niet betrokken was bij de studie, maar ook de relatie tussen ideomotorische acties en Ouija-borden heeft onderzocht, vertelt omgekeerde dit nieuwe onderzoek voegt twee belangrijke bijdragen toe aan de studie van iemands bureau.

"Ten eerste vindt het correlaties tussen het gevoel van keuzevrijheid van mensen (gevoel van controle) over hun bewegingen en het waargenomen mechanisme achter de beweging (geesten versus het onbewuste)," vertelt Olson omgekeerde. "Ten tweede, het is bij mijn weten dat de eerste studie onderzoekt hoe mensen aankomende reacties voorspellen wanneer ze gezamenlijk een Ouija-bord gebruiken."

Maar Olson wijst er ook op dat uit ander onderzoek is gebleken dat een vertekend gevoel van keuzevrijheid zelfs kan ontstaan ​​wanneer het juist is een persoon houdt de planchette vast. In een onderzoek uit 2012 werd aan geblinddoekte deelnemers verteld dat een partner de planchette met hen zou verplaatsen, terwijl ze in werkelijkheid de enige waren die het plan ronddreven. Ze realiseerden zich niet dat zij degenen waren die het de hele tijd bewogen.

"De algemene conclusie van Anderson's werk en de onze is dit: het gevoel van keuzevrijheid kan gemakkelijk worden verstoord", zegt Olson. "Geef iemand een planchette of een slinger, geef hen suggesties dat het zal bewegen, en ze zullen voelen alsof het alleen beweegt. Uiteindelijk begrijpen we echter niet hoe het besef van verstoringen van agentschappen in dergelijke situaties zo gemakkelijk en consistent is."