Paleontologen verklaren waarom Sauropod-dinosaurussen zoals de Brontosaurus niet hebben samengevouwen

$config[ads_kvadrat] not found

Джек Хорнер: Сооружаем динозавра из курицы

Джек Хорнер: Сооружаем динозавра из курицы
Anonim

De evolutie van de grootste dinosaurussen moet een van de meest spectaculaire dingen zijn die ooit in de geschiedenis van onze planeet hebben plaatsgevonden. Stel je voor dat de Argentinosaurus, bijna zo groot als een blauwe vinvis, ronddoolt in wat nu bijna 100 miljoen jaar geleden Zuid-Amerika is. Hoe het beest uitgroeide tot een gewicht van 100 ton op een dieet van planten en bladeren is bijna onpeilbaar en heeft paleontologen en dino-minnaars al geruime tijd verbaasd.

Nu, onderzoek gepubliceerd in Royal Society Open Science werpt nieuw licht op de evolutionaire geschiedenis van deze enorme wezens. De wetenschappers gebruikten computermodellen om te helpen begrijpen hoe de grootste landdieren evolueerden van veel kleinere neven die op twee achterpoten zwierven. Deze verschuiving "bracht fundamentele veranderingen teweeg in de meeste aspecten van hun biologie", schrijven de auteurs.

Concreet gebruikte het onderzoeksteam een ​​computermodel om verschuivingen in het zwaartepunt van dinosaurussen in de sauropod-familie te evalueren. De sauropode familie omvatte bekende reuzen herbivoren zoals de Brachiosaurus, de Diplodocus en de Brontosaurus. Deze dieren evolueerden van prosauropoden, die kleiner waren en meestal het vermogen hadden om te lopen, of op zijn minst naar achteren, op twee poten. Wat de wetenschappers ontdekten, is dat het massacentrum van de beesten verschoof op manieren die correleren met hun evolutionaire geschiedenis. De prosauropoden zagen hun massa in de richting van de staart bewegen in een tijd waarin veel verschillende families van dinosauriërs het tweevoetige ontwikkelden. Hierdoor konden ze hogere takken bereiken, maar er is een limiet voor hoe groot je kunt worden als je op twee poten balanceert.

En zo keerde de trend terug. Massa verschoof naar voren en sauropoden ontwikkelden kolomachtige benen, groot genoeg om lange, gespierde nek en staarten te ondersteunen. De enorme omvang van de beesten is zowel oorzaak als gevolg.Hoe langer hun nek, hoe meer voedsel ze konden bereiken zonder heel veel te hoeven bewegen. Hoe meer voedsel ze konden bereiken, hoe groter ze werden.

Deze grafiek toont het evolutionaire pad. Die hilarische silhouetten van dinosauriërs zijn niet bedoeld als een weergave van hoe de dinosaurus er zou hebben uitgezien, maar van zijn massadistributie. Deze "standaardreferentiepositie" werd door het computermodel gebruikt om schattingen van de lichaamslengte en -massa van de beesten te genereren. Tegen de tijd dat ze 100 ton raakten, waren deze wezens weinig meer dan uiterst efficiënte loofmachines geworden. Ter vergelijking, koeien brengen acht uur per dag kauwend en wegen ongeveer minder dan ton. Grote apen kauwen vier tot zeven uur per dag.

Het vermogen van de sauropoden om krankzinnige volumina groen op te nemen en te verteren, diende hen goed. De grootste onder hen, de titanosauriërs, bleken op de lange termijn de meest veerkrachtige te zijn. Deze enorme wezens hebben de rest van de sauropoden overleefd en waren de herbivoorheersers van de prehistorische aarde tot de grote uitsterving van het Krijt dat alle niet-aviaire dinosauriërs heeft vernietigd.

$config[ads_kvadrat] not found