Netflix's 'My Beautiful Broken Brain' is een real-life David Lynch-film

Handicap is altijd een belangrijk detail geweest in de films van David Lynch. Het is dus geen verrassing dat de Amerikaanse meester van de bizarre cinema de mogelijkheid om te produceren heeft gesprongen My Beautiful Broken Brain, een nieuwe documentaire van filmmakers Lotje Sodderland en Sophie Robinson die net in première zijn gegaan op SXSW en die vandaag exclusief op Netflix zullen worden gestreamd. De film volgt Sodderland, een 34-jarige Londenaar die werkt op een veeleisende, altijd verbonden baan. Wat nog belangrijker is, ze is ook in herstel na het lijden aan een slopende hersenbloeding. Het is een opmerkelijk beeld in het smalle venster van iemand die een traumatisch hersenletsel op zich neemt en een die in goed gezelschap is in Netflix 'kenmerkende reeks originele documentaires.

De film begint op Sodderland, post-op in het ziekenhuis, een zwarte hoodie die over haar hoofd wordt getrokken om een ​​operatie-litteken te verbergen, de overblijfselen van een bloedstolsel die artsen uit de pariëtale en temporale lobben van haar hersenen verwijderden. "Oké, ik leef", zegt ze, glimlachend naar de gepixelde camera op haar iPhone. "Ik ben niet dood. Dat is een begin."

De beroerte van Sodderland laat haar achter met belangrijke cognitieve abnormaliteiten. Met haar afasie kan ze niet meer normaal praten, alleen herinneringen op korte termijn creëren en worstelt ze met lezen en schrijven. Dus, als een manier om haar herstelproces het hoofd te bieden en voort te zetten, houdt ze haar iPhone-camera op om haar ervaringen te documenteren - zelfs als ze niet de capaciteit heeft om het uit te leggen. De film werpt constant de vraag op naar het bestaan ​​van Sodderland - en naar nieuwe vormen van communicatie.

Via een reeks vrolijk surrealistisch iPhone-beeldmateriaal leert Sodderland haar gebroken hersenen te waarderen in wat ze haar 'ongemakkelijke realiteit' noemt. Het is een nieuwe manier van leven die Sodderland vergelijkt met een eeuwige versie van de beruchte Rode Zaal van David Lynch's Twin Peaks. Alles is achterlijk, het is niet echt letterlijk zinvol, maar de bekende en herkenbare stukjes van het dagelijks leven zijn er nog steeds.

De levendige opnamen van de Londense straat in Sodderland zijn met kleur uitgeblazen en details op het scherm worden langzaam maar zeker niet wat ze lijken. Ze gaat voor het eerst na het incident terug naar haar appartement; ze gaat een neurologische revalidatiecentrum binnen om te herstellen. Ze ondergaat zelfs een experimentele niet-invasieve hersenstimulatietherapie en we zien de pijn in haar ogen. Het is iets dat lijkt op een VR-ervaring. Sodderland leeft haar eigen persoonlijke Lynchiaanse nachtmerrie.

De film komt nooit in het soort macabere dat typisch aanwezig is in de eigen films van Lynch, maar vervangt dat gevoel met een omhelzing van de reis van Sodderland - vergelijkbaar met Lynch's film uit 1980 The Elephant Man. Hoewel Lynch in de film voorkomt, is Sodderland met recht de focus. De film vertrouwt nooit op melodrama en de reden dat we een directe connectie met Sodderland voelen - anders dan sympathie - is dat de documentaire zo openhartig is. Ze documenteert haar strijd, maar ze staat ons ook toe haar te zien op haar meest open, kwetsbare en oprechte manier.

"Het verhaal loopt ten einde", zegt ze aan het eind van de film in de camera. "De ervaring zal waarschijnlijk niet." En wanneer de credits rollen bovenop Nina Simone's versie van "Ne Me Quitte Pas" (vertaling: "Do not Leave Me"), realiseren we ons dat de odyssee van Sodderland net is begonnen. Maar de korte tijd die we met haar doorbrengen tijdens haar tragisch echte transformatie is absoluut de moeite waard.