Asteroïde effecten: aarde en maan worden nu meer geraakt dan tevoren

Kijkend naar de maan, is het gemakkelijk om te zien wat er gebeurt als een planetair lichaam wordt geteisterd door oud ruimtepuin. Er zijn duizenden zichtbare kraters op de maan, pokdalken overgebleven van asteroïde aanvallen. Op onze planeet zijn er daarentegen slechts 190 bevestigde kraters. Maar hoewel het zichtbare bewijsmateriaal niet overeenkomt, hebben de aarde en de maan in de afgelopen 4,5 miljard jaar soortgelijke verwondingen opgelopen. Een nieuw onderzoek verklaart de schijnbare ongelijkheid.

In een studie gepubliceerd donderdag in Wetenschap, wetenschappers bepaalden dat van ongeveer 1 miljard jaar geleden tot 290 miljoen jaar geleden, de snelheid waarmee asteroïden de aarde en de maan troffen relatief constant was. Toen, op dat 290 miljoen jaar merk, werd de snelheid van de asteroïde-impact ongeveer 2,6 keer hoger. Dat niveau blijft vandaag bestaan. In de bovenstaande video, die waarschijnlijk de meest ontspannende videokunstvernietiging ooit is gemaakt, kun je zien hoe deze snelheid van maaneffecten veranderde in de loop van de tijd.

Studie co-auteur Rebecca Gent, Ph.D., een universitair hoofddocent aan de Universiteit van Toronto, vertelt omgekeerde dat de meest waarschijnlijke verklaring voor waarom we in deze periode van relatief frequente asteroïde-effecten zijn, is omdat er waarschijnlijk een oude botsing was van grote objecten in de asteroïdengordel, die tussen Mars en Jupiter ligt, waardoor die asteroïde in kleinere stukken uiteenvalt.

"In de loop van de tijd kunnen sommige van die fragmenten uit de asteroïdengordel worden 'getrapt' en in banen worden geplaatst waarmee ze de aarde of Mars kunnen raken, 'legt Gent uit. "Als zo'n opsplitsing ergens eerder dan 290 miljoen jaar geleden plaatsvond, zou dat de huidige toegenomen stroom kunnen verklaren."

Maar kraters op de aarde en de maan komen nog steeds niet overeen.

Op aarde zijn inslagkraters moeilijker te vinden vanwege verwering en erosie op het aardoppervlak. Wetenschappers hebben eerder gedacht dat een groot aantal van de oudste kraters van de aarde vanwege deze processen niet konden worden gevonden - terwijl we bijvoorbeeld kunnen zien heel zeer oude kraters zoals de enorme, 2 miljard jaar oude Vredefort divot in Zuid-Afrika, of de relatief recente 50.000 jaar oude Meteor Crater in Arizona, geologen dachten dat anderen verloren waren gegaan door een natuurlijk, geologisch proces. Nu, dit team van wetenschappers stelt dat we kraters ouder dan 290 miljoen jaar en jonger dan 650 miljoen jaar niet konden vinden - ze zijn er gewoon niet.

Ze kwamen tot deze conclusie door de buurman van de aarde, de maan, te bestuderen. De maan, zegt Gent, is een 'goede getuige' voor de gebeurtenissen in het zonnestelsel die de aarde hebben beïnvloed, omdat de maan heel dicht bij de aarde staat maar niet beschikt over geologische processen die de registraties van verschijnselen zoals inslagkraters uitwissen.

"Ten opzichte van de schaal van het zonnestelsel en de positie van de asteroïdengordel, die de bron is van meteoren die ons treffen, bevinden Aarde en maan zich in feite op dezelfde plaats", zegt Gent. "Daarom kunnen we de maan bestuderen om erachter te komen wat er waarschijnlijk in de vorige eeuw met de aarde is gebeurd, waarvoor geen direct verslag meer bestaat."

Gent en haar collega's gebruikten gegevens die werden verzameld door NASA's Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) om een ​​lijst samen te stellen van alle maankraters die jonger zijn dan een miljard jaar, inclusief hun leeftijd. Een radiometer op het Diviner-instrument van de LRO meet de warmte die vanaf het oppervlak van de maan straalt, en met behulp van thermische gegevens kunnen wetenschappers bepalen hoe snel de rotsen in de grond breken - grotere stenen bijvoorbeeld geven meer warmte af. Door deze gegevens te verzamelen, konden ze de leeftijden berekenen van eerder ongedateerde maankraters.

Na onderzoek van 111 maankraters die minder dan een miljard jaar oud waren, suggereerden de gegevens - die onthulden dat er minder oudere kraters waren - dat het tempo van de asteroïde-effecten 290 miljoen jaar geleden toenam. En omdat de maan een gevestigde analogie is voor de aarde als het gaat om zonnestelseleffecten, was het redelijk om te zeggen dat hetzelfde hier zou kunnen gelden. Het is een idee dat niet alleen een overtuigend argument biedt voor de ontbrekende kraters van de aarde, maar ons ook een beter begrip geeft van geologische processen als geheel.

"Als mensen zijn we gedreven om onze natuurlijke omgeving te verkennen en te begrijpen, en het is belangrijk om dit proces te bestuderen, net zoals we anderen bestuderen," zegt Gent. "Veranderingen in de snelheid kunnen interessante processen in onze zonnestelselbuurt signaleren - de objecten die ons raken en kraters vormen komen uit de asteroïdengordel - dus uiteindelijk geeft het ons inzicht in wat daar gebeurt."