Futuristische mormoon van David Hall Utopia heeft geen thuis in Vermont

In 1954 werd Tracy Hall het beu om op de aarde te wachten om diamanten uit te spugen. Hij bedacht hoe ze op te dringen. David Hall, zijn zoon, is ziek van wachten op de aarde om idyllische gemeenschappen uit te spugen, dus gebruikt hij zijn fortuin en zijn vaders hogedrukstrategie om te proberen ze te bouwen. De man die Novatek bouwde en verkocht, een bedrijf dat diamanten levert voor gebruik bij olieboringen, ruimt land op rond de wereld en schenkt er miljoenen uit in de hoop dat hij eindelijk een Mormoonse techno-utopie kan bouwen.

We moeten teruggaan. Twee eeuwen geleden richtte Joseph Smith de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen op.Naast ontelbare andere schijnbare goddelijke onthullingen bood Smith zijn volgelingen een visie op een ideale gemeenschap, de mormoonse utopie. Hij noemde het het Plat van Zion en hij detailleerde het ontwerp en de volgorde. Het was niet alleen Smith's ideale gemeenschap; het was de ideale gemeenschap. Deze steden zouden agrarisch, zelfvoorzienend, vroom en veelzijdig zijn. Elk zou 20.000 mormonen herbergen op een rooster van één vierkante mijl. Smith wilde zijn droomgemeenschappen "de wereld vullen", maar hij faalde er zelfs één te bouwen.

Hall is van plan Smiths plannen te gebruiken om de geboorteplaats van de profeet, Sharon, Vermont, in een Plat te veranderen. Hij heeft al zo'n duizend hectare idyllisch landbouwgrond van Vermont gekocht voor meer dan $ 3,6 miljoen en hij stopt daar niet. Hij wil 5000 hectaren om 20.000 inwoners te huisvesten en hij is van plan om een ​​kwart miljard dollar uit te geven om zijn NewVista-ontwikkeling tot een realiteit te maken.

Net als diamanten hebben gemeenschappen traditioneel een natuurlijke vorm. Onder bepaalde omstandigheden veranderen een paar huizen in een dorp. In de loop van de tijd zal dit dorp te maken krijgen met druk die uitbreiding noodzakelijk maakt; snel genoeg wordt het dorp een stad. Na verloop van tijd strijken bewoners imperfecties uit en uiteindelijk - aanschouwen - Er is Burlington.

In Vermont zijn mensen trots op het bewijs van dit proces. De meeste steden liggen niet op rasters en overdekte bruggen uit de 19e eeuw hebben borden met de tekst 'Twee dollar fijn om met deze brug sneller dan een wandeling te rijden.' De redneck- en hippiegemeenschappen van de Green Mountain State kunnen het over dit verhaal eens zijn, zo niet veel anders.

Dit karakter - samen met goedkoop, overvloedig, geïsoleerd land - maakt Vermont een aantrekkelijke staat voor buitenstaanders. Utopisten hebben lang kansen en vrijheid gezien in de glooiende heuvels van de staat. Vanaf de jaren 1830 kwamen acolieten van verschillende godsdiensten, waaronder het mormonisme, koloniën vestigen, waarvan de overgrote meerderheid uiteindelijk werd ontmanteld of verplaatst. De trend zette zich voort in de 20ste eeuw toen sociale en politieke revolutionairen volgden in de sporen van de vrome kolonisten. In de jaren zestig en zeventig kwamen ontevreden vrije denkers in het hele land samen en gingen op weg naar die aantrekkelijke heuvels. Vermont werd overspoeld met communes.

Nogmaals, de meeste communes faalden. Een van deze mislukte inspanningen heette Prickly Mountain, het geesteskind van twee jonge architecten, David Sellers en Bill Rienecke, vers uit de Yale Architecture School. Ze hoopten een skihutreservaat te bouwen, maar kozen ervoor hun opleiding af te gelasten en een nieuwe methode te bedenken. De methode was om structuren te ontwerpen terwijl ze werden geconstrueerd. Er waren geen blauwdrukken, geen plannen en geen regels.

Schrijver Karrie Jacobs schreef het definitieve artikel over Prickly Mountain. Hoewel ze er niet in slaagden om "rijk te worden door het ski-chalet opnieuw uit te vinden", vertelt Jacobs omgekeerde, ze zijn erin geslaagd om te experimenteren met constructie. "In plaats van echt geld te verdienen om ze te verkopen, begonnen ze stukken land goedkoop te verkopen aan andere architecten die hen daarheen volgden, en collectief bouwden ze een aantal heel vreemd uitziende huizen." Deze architecten wilden plezier hebben: ze waren "Ziek van de modernistische orthodoxie die hen werd geleerd", zegt ze. "Dus liepen ze allemaal samen weg."

Prickly Mountain was niet bepaald een utopie. Er was weinig 'social engineering', zoals Jacobs het noemt, wat ze als noodzakelijk beschouwt om een ​​nederzetting te kwalificeren als een utopisch project. "Mensen in bepaalde utopische gemeenschappen zouden allemaal ergens in geloven of bepaalde rituelen hebben", legt ze uit. "Misschien hadden ze geen seks of veel seks, of aten ze geen vlees, of weven ze manden - wat dan ook." Echte utopieën zijn meestal pogingen van sterke mensen om te ontsnappen en de ellende van de moderne samenleving te ondermijnen. Utopisten wensen hun eigen maatschappelijke idealen te zien spelen. Dienovereenkomstig dwingen utopisten hun nieuwe bewoners om in de pas te vallen. Degenen die in dergelijke gemeenten willen wonen, moeten zich houden aan de richtlijnen van de stichters. Als ze zich niet aan deze principes houden - als ze niet langer de stichter als profeet zien - kunnen ze lopen. Ze kunnen terugkeren naar de maatschappij.

Ondanks het feit dat de meeste mislukten, verdienden enkelen hun donatie. Total Loss Farm in Guilford, Vermont, was een relatief succes. Verschillende kinderen, vers van de Universiteit van Boston, waaronder Jacobs neef Verandah Porche, kochten een boerderij in het zuiden van Vermont. Porche vertelt omgekeerde via e-mail dat Total Loss Farm "de bunking was van onbemiddelde, langdradige, post-collegiale, idealistische maar strijdlustige, avontuurlijke maatjes met weinig praktische vaardigheden."

Samen besloten ze om weg te gaan van steden en terug in de tijd. "Ze dachten dat ze voedsel zouden gaan verbouwen en zelfvoorzienend zouden zijn", legt Jacobs uit. "Ik weet niet dat ze daar ooit heel goed in zijn geweest, maar ze hebben geproduceerd. Ze schreven wat boeken, maakten een paar foto's en hadden daar lang een gelukkig leven. 'Het was een onopvallende poging. Er was heel weinig waarover de lokale bevolking kon klagen. Velen zouden zich zelfs kunnen inleven: Vermont, met zijn separatisten en kluizenaars, is lang een subversieve staat geweest.

Maar buitenstaanders moeten het juiste akkoord slaan. De lokale bevolking verwelkomt niet iedereen met open armen. Hoewel Sharon de geboorteplaats van Joseph Smith is, vertrok hij met zijn gezin meer dan 200 jaar geleden, toen hij twaalf was. De inwoners van de stad beschouwen het persoonlijke paradijs van David Hall niet als een noodzakelijk eerbetoon aan Smith, de vermoedelijke ziener; er is al een granieten obelisk ter zijner eer die meer dan voldoende is. Dus deze locals mobiliseren tegen het project.

Kijkend naar de plannen van Hall, is deze weerstand begrijpelijk. Hoewel de tijdschaal ongeveer 50 jaar is, maakt Hall's landroof duidelijk dat hij van plan is geld te gebruiken om zijn zin te krijgen. Dit is niet het soort ding waar Vermonters voor gaan.

Hall vertrekt van de oorspronkelijke plannen van Smith, maar - gezien het feit dat twee eeuwen zijn verstreken - niet veel. Ten eerste heeft hij de omvang van elke community vergroot van één tot bijna drie vierkante mijl. Meergezinswoningen en "work-live units" omvatten de beschikbare woonopties, die allemaal relatief klein en minimalistisch zijn. Ze zijn 'gratis', op voorwaarde dat u voor de community werkt en al uw geld opgeeft wanneer u zich verplaatst. (Meer hierover verderop)

Uit de visie van Smith zijn de schuren en stallen weggevallen, hoewel Hall de geest van alternatief vervoer levend houdt: "Mensen zullen niet worden geconfisqueerd door voertuigen en door wegen worden gehoed; ze zullen onder elkaar lopen, te midden van tuinen, bosjes en boomgaarden, "schrijft Hall. Dit is een gedeeltelijke waarheid: ingezetenen met een handicap zullen letterlijk worden geconfisqueerd door voertuigen - elektrische pods - en worden vervolgd op wegen. Deze zelfde peulen zullen voedsel en vracht vervoeren en zullen zelf onder de trottoirs rennen. Bij slecht weer of in een haast, mogen inwoners rijden in deze vage ondergrondse pods.

De meeste geplande community's hebben verkooppunten nodig. Stichters moeten in staat zijn om kort samen te vatten waarom hun projecten oprecht en rechtvaardig zijn - en ze moeten dit kunnen doen zonder een beroep te doen op religie. De Babcock Ranch in Florida wendde zich tot Silicon Valley voor inspiratie en ontwikkelaar Syd Kitson is de eerste slimme slimme stad ter wereld die op zonne-energie werkt. Verkooppunten: zonne-energie, slimme stad. David Hall maakt gebruik van 'energiebehoefte', want tegenwoordig kunnen maar weinigen nee zeggen tegen duurzaam bouwen en wonen. NewVista's zullen dan energie uit de "zon, wind en aarde" oogsten en zullen water en voedselafval recyclen. Kassen sieren elk dak.

Wat betreft de social engineering - dat wat dit maakt Hall's utopisch project, en niet alleen een geplande gemeenschap - er is genoeg te doen. Degenen die niet van de beperkingen genieten, kunnen te allen tijde vrijuit lopen. Maar degenen die willen blijven? "Deelnemers en hun gezinsleden moeten zich houden aan de regels en de huishoudvoorschriften van de gemeenschap."

Deze regels en statuten zijn al talrijk. Er is een streng, voorgeschreven dieet. "Er zal behoefte zijn aan regulering van de soorten voedsel die beschikbaar worden gesteld aan inwoners van NewVista", schrijft Hall. "Het traditionele westerse dieet … zal sterk moeten worden aangepast."

In Vermont, waar de winters lang zijn, zal het ongekend veel succes vergen om al dit werk te doen. Of er is geld voor nodig. En als Hall zijn zin krijgt, zal er geen tekort aan geld tot zijn beschikking zijn. Iedereen die naar een NewVista verhuist, moet al zijn geld in de stad investeren. "Wanneer individuen naar een NewVista-gemeenschap komen," schrijft Hall, "zullen ze hun intellectuele eigendommen en geld storten bij het gemeenschapsfonds." Ze moeten hun auto's en andere "grote persoonlijke bezittingen" verkopen en op dezelfde manier deponeren - lees: doneer - dit geld. Tien procent van alle bedrijfswinsten gaat naar de stad. NewVista's zullen het intellectuele eigendom van haar bewoners bezitten.

Karrie Jacobs is er niet van overtuigd dat bewoners de dictaten heel lang zouden kunnen verdragen. "Voor mij lijkt het erop dat utopische plannen mislukken omdat er maar een zekere mate van social engineering is die mensen tolereren," zegt ze. Hall, in Jacobs ogen, overdrijft het. Kijkend naar de track records van andere utopische projecten, is het moeilijk om het oneens te zijn.

Deze strenge beleidsmaatregelen zijn niet de enige aspecten van de ideeën van Hall die potentiële buren boos maken, die een website hebben die is gewijd aan het stoppen van zijn project. Hij gedroeg zich roekeloos. Hij koopt hectares op open grond op om prefab-gebouwen te bouwen die niet op boerderijen of schuren lijken. Hij probeert 20.000 mensen naar een stad met 1500 inwoners te brengen. Om dat in perspectief te plaatsen, heeft de staatskapitein van Vermont, Montpelier, slechts ongeveer 8.000 mensen. "Een ontwikkeling op die schaal binnenkomen, staat lijnrecht tegenover de hele geest van Vermont", zegt Jacobs.

Hall lijkt niet het eerste te weten over Vermont en zijn wegen, en blijft doen alsof dat geen probleem is. To Hall heeft de eer, hij heeft minstens één stadsvergadering bijgewoond en persoonlijk zijn plan verdedigd, maar hij lijkt niet al te kritisch te zijn. "Ik verontschuldig me dat ik er zoveel vertrouwen in heb", zei hij Bloomberg. "Ik denk persoonlijk dat de bevolking van Vermont daar uiteindelijk om zal vragen."