Wat is "topofilie"? Waarom er geen plek is als thuis voor Kerstmis

Terwijl kerst-afspeellijsten vaak goedkope favorieten bevatten, zoals 'Rockin' Around the Christmas Tree 'en' I Saw Mommy Kissing Santa Claus ', zijn er ook een handvol weemoedige nummers die een beetje dieper gaan.

Luister aandachtig naar "I'll Be Home for Christmas" of "White Christmas," en je zult een diep verlangen naar thuis en verdriet horen wanneer je de vakantie ergens anders moet doorbrengen.

Verwijder de vluchtige kerstrituelen - de tv-specials, de lichten, de geschenken, de muziek - en wat overblijft is thuis. Het is het kloppend hart van de vakantie en het belang ervan weerspiegelt onze primaire behoefte aan een zinvolle relatie met een omgeving - een plek die de grens tussen het zelf en de fysieke wereld overstijgt.

Kan je van een plek als een persoon houden?

De meesten van ons kunnen waarschijnlijk minstens één plaats noemen waar we een emotionele band mee hebben. Maar je realiseert je waarschijnlijk niet hoezeer een plek invloed kan hebben op je gevoel wie je bent, of hoe essentieel het is voor je psychisch welbevinden.

Psychologen bezitten zelfs een volledig vocabulaire voor de aanhankelijke banden tussen mensen en plaatsen: er zijn 'topofilie', 'geworteldheid' en 'gehechtheid aan plaats', die allemaal worden gebruikt om de gevoelens van comfort en veiligheid te beschrijven die ons aan een plek binden.

Je voorliefde voor een plek - of het nu het huis was waar je je hele leven woonde of de velden en bossen waar je als kind speelde - kan zelfs de genegenheid nabootsen die je voor andere mensen voelt.

Studies hebben aangetoond dat een gedwongen verhuizing hart en leed kan veroorzaken, net zo intens als het verlies van een geliefde. Een andere studie wees uit dat als je een sterke verbondenheid met je stad of stad voelt, je meer tevreden zult zijn over je huis en je minder bezorgd zult zijn over je toekomst.

Onze fysieke omgeving speelt een belangrijke rol bij het creëren van betekenis en organisatie in ons leven; veel van hoe we naar ons leven kijken en wat we zijn geworden, hangt af van waar we hebben geleefd en de ervaringen die we daar hebben gehad.

Het is dus geen verrassing dat architectuurprofessor Kim Dovey, die het concept van thuis en de ervaring van thuisloosheid heeft bestudeerd, heeft bevestigd dat waar we wonen, het nauw verbonden is met ons gevoel wie we zijn.

Een anker van orde en comfort

Tegelijkertijd kan het concept 'thuis' glad zijn.

Een van de eerste vragen die we stellen wanneer we iemand nieuw ontmoeten is: "Waar kom je vandaan?" Maar we pauzeren zelden om na te gaan hoe ingewikkeld die vraag is. Betekent het waar je nu woont? Waar je bent geboren? Waar ben je opgegroeid?

Milieupsychologen hebben lang begrepen dat het woord 'thuis' duidelijk meer betekent dan alleen maar een huis. Het omvat mensen, plaatsen, objecten en herinneringen.

Dus wat of waar, precies, overwegen mensen "thuis"?

Een Pew-studie in 2008 vroeg mensen om te identificeren 'de plaats in je hart waarvan je denkt dat ze thuis is'. Zesentwintig procent meldde dat thuis was waar ze werden geboren of opgevoed; slechts 22 procent zei dat het was waar ze op dit moment woonden. Achttien procent identificeerde thuis als de plek waar ze het langst hadden gewoond, en 15 procent vond dat het de plek was waar het grootste deel van hun familie vandaan kwam.

Maar als je kijkt naar verschillende culturen in de tijd, ontstaat er een rode draad.

Waar ze ook vandaan komen, mensen denken vaak over huis als een centrale plaats die orde vertegenwoordigt, een tegenwicht tegen de chaos die elders bestaat. Dit zou kunnen verklaren waarom kinderen en adolescenten overal ter wereld, wanneer hen wordt gevraagd om een ​​foto te maken van 'waar u woont', hun huis steevast in het midden van het vel papier plaatsen. Kortom, het is waar al het andere om draait.

Antropologen Charles Hart en Arnold Pilling woonden in de jaren 1920 tussen de de Tiwi-bevolking van het eiland Bathurst voor de kust van Noord-Australië. Ze merkten op dat de Tiwi dachten dat hun eiland de enige bewoonbare plaats in de wereld was; voor hen was overal elders het "land van de doden".

De Zuni van het Amerikaanse Zuidwesten hebben het huis intussen al lang als een levend ding beschouwd. Hier verhogen ze hun kinderen en communiceren ze met geesten, en er is een jaarlijks ritueel - de Shalako - in welke huizen gezegend en toegewijd zijn als onderdeel van het eindejaarsfeest van de winterzonnewende.

De ceremonie versterkt banden met de gemeenschap, met het gezin (inclusief dode voorouders), en met de geesten en goden door het dramatiseren van de verbinding die elke partij heeft met het huis.

Tijdens de vakantie zullen we ons huis misschien niet officieel zegenen zoals de Zuni. Maar onze vakantietradities klinken waarschijnlijk vertrouwd: eten met het gezin, geschenken uitwisselen, oude vrienden inhalen en oude spoken bezoeken. Deze thuiskomstrituelen bevestigen en vernieuwen iemands plaats in het gezin en zijn vaak een belangrijke manier om het sociale weefsel van het gezin te versterken.

Thuis is daarom een ​​voorspelbare en veilige plek waar je je in controle en goed georiënteerd in ruimte en tijd voelt; het is een brug tussen je verleden en je heden, een blijvende band met je familie en vrienden.

Het is een plaats waar, zoals de dichter Robert Frost treffend schreef: "Wanneer je daarheen moet gaan, moeten ze je meenemen."

Dit artikel is bijgewerkt van een eerdere versie gepubliceerd op 23/12/2017.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Frank T. McAndrew. Lees hier het originele artikel.