Deze kinderen krijgen zwarte riemen in een Syrisch vluchtelingenkamp

Ellen Martinez en de nieuwe documentaire van Steph Ching Na de lente heeft een aantal behoorlijk aangrijpende statistieken. Met het Syrische conflict in zijn zesde jaar wonen al bijna 80.000 Syrische vluchtelingen in het Zaatari-vluchtelingenkamp in Jordanië, het op één na grootste kamp in de wereld - en achtenvijftig procent van de inwoners zijn kinderen.

Na de lente niet alleen dompelt ons onder in het dagelijks leven van twee Syrische vluchtelingenfamilies. De documentaire bevat ook de meer onverwacht zany aspecten van het kampleven, dat een zichzelf in stand houdende stad is. (Zaatari is nu de vierde stad in Jordanië). Er is de drukte van zijn stedelijke centrum, met een pizzarestaurant, en zelfs een winkel met humor als de naam "Stop, ik heb iets dat ik je moet vertellen." En dan is er de Taekwondo Academy van de Zuid-Koreaanse meester Charles Lee, waar een verrassend groot aantal jongeren - zowel mannelijk als vrouwelijk - zijn al bonafide block-kicking zwarte gordels.

Wekelijks pendelend vanuit Amman, Jordanië, waar hij samenwoont met zijn vrouw, heeft Lee de TKD-academie in het vluchtelingenkamp Zaatari gebouwd. Net als veel buitenlandse hulpverleners is Lee, die geen Engels en alleen Arabisch spreekt, een onbezongen held van het kamp - hij geeft vechtsportinstructies en positieve steun aan de Syrische kinderen. Lee heeft zelfs het dak van de academie met zijn eigen geld betaald en rijdt de kinderen nog steeds heen en weer van de school in zijn pick-up truck. Geen onbekende voor ontberingen en lijden, Lee verklaart zijn motivatie in de documentaire: "Ik zie het niet als werk, omdat Korea in een vergelijkbare situatie verkeerde … vooral oorlog. We kennen de pijn ervan."

Lee's academie biedt doel en opvoeding aan kinderen die uit hun huizen zijn verdreven, luchtaanvallen en bommen hebben weerstaan ​​en getuige zijn geweest van de moord op hun eigen familieleden; in de film worden ze vaak "de verloren generatie" genoemd. Zodra de kinderen het vluchtelingenkamp Zataari bereiken, zijn hun levens nog steeds stressvol. Een gespannen sfeer en een hoge werkloosheidsgraad resulteren in willekeurige gevechten en handgrepen op de wegen na zonsondergang. Voedsel en medische hulpmiddelen kunnen schaars zijn, en in het midden van de woestijn kunnen de kinderen nog steeds vaak granaten horen ontploffen aan de Syrische kant van de grens. Velen van hen lijden aan PTSS, en met geen einde aan de oorlog in zicht, Lee vroeg: "Hoe kunnen we echt deze kinderen helpen, hen opvoeden?"

Een van de minder goed aangepaste kinderen is Ibrahim, die beweert: "Ik hield van Arabisch studeren en rekenen. Nu ga ik naar de bakkerij om brood te kopen. En daarna doe ik niets. "In de film spreekt Ibrahim's vader ook zijn bezorgdheid uit over de ongestructureerde dagen van de jonge mannen in het kamp:" Omdat ze niet naar school gaan, gedragen veel van de kleine jongens zich als mannen. Ze willen smokkelaars zijn. Ze kunnen niet wachten om een ​​pistool te dragen. '

Maar de taekwondeacademie van Lee is een stabiliserende kracht die de woede van jongeren helpt te sublimeren door middel van discipline en focus. Later in Na de lente, een Ibrahim met zwarte gordels vertrouwt: "Deze school helpt veel. Het heeft me geleerd om meer kalm en begripvol te zijn."

Een andere rol die Lee's academie speelt in de vluchtelingengemeenschap is er een van kansen en zelfbekrachtiging voor jonge Syrische meisjes. Er zijn net zoveel vrouwelijke zwarte riemen te zien in de film als mannen, schoppen en stampen en schreeuwen onder de aanmoediging van Lee. Een grijnzend preteen meisje geeft toe dat het "raar" zou zijn om in taekwondo in Syrië te trainen, maar dat het in het vluchtelingenkamp een geaccepteerde norm is.

Hopend waar het echt nodig is, beschouwt Master Lee zijn taekwondotraining in Zaatari niet alleen als een soort van therapie voor de door oorlog getraumatiseerde kinderen, maar ook iets meer visionair: zijn eigen school voor het voorbereiden van de toekomstige generatie van Syrië. "Omdat op een dag," zegt Lee, "de oorlog zal eindigen."