Jesse mishandelt Genesis als 'prediker' de aandacht van kijkers misbruikt

Jesse Custer had zijn mond moeten houden. In 'South Will Rise Again', de vierde aflevering van Seth Rogen en Evan Goldberg's gothic-western Prediker, Jesse's vermogen om mensen te dwingen krijgt zijn hoofd, Annville maakt hem tot een lokale rockster, en gasten komen massaal naar zijn nederige kleine kerk. Dat is alles wat Jesse wilde, maar hij misbruikt macht die hij niet in de hand heeft. Het is vals spelen, gewoon en eenvoudig, en het zal terugkomen om hem te bijten (of hem neerschieten, welke straf Donny ook kan uitpoepen met één arm).

Er zit veel gekte in Prediker, maar niets van het voelt alsof het nog ergens naartoe gaat. Hier is een appèl van de arcs van het basispersonage:

Tulp (Ruth Negga) en Cassidy (Joseph Gilgun) worden intiem en verspillen geen tijd met het vestigen van zijn vampirisme en haar achtergrond als een crimineel op de vlucht. Na het leren van zijn baas Odin Quincannon (Jackie Earle Haley) werd een veranderde man dankzij Jesse's goddelijke krachten, Donny (Derek Wilson) komt een stap dichter bij het ontdekken van het geheim van de prediker. Ondertussen blijkt Quincannon misschien helemaal niet veranderd te zijn, zoals wordt gesuggereerd als hij de zakenmensen buiten de stad met wie de burgemeester had overtuigd dat hij elkaar zou ontmoeten, puntsgewijs neerschoot. Arseface (Ian Colletti) leeft nog steeds als een outcast, zelfs in zijn huis. Fiore (Tom Brooke) en DeBlanc (Anatol Yusef) voorkomen een telefoongesprek van bovenaf.

In minder dan 40 minuten zitten veel dingen vol, de runtime van het AMC na een lange proloog met de Saint-Killers (Graham McTavish), die niet met medicijnen naar zijn familie terugkeerde voordat ze vogelvoer werden.

Het is de verdienste dat 'South Will Rise Again' goed is, ondanks zijn compacte structuur. Arme gezicht heeft elke kijker over zich heen getrokken die aarzelt om een ​​kind met een lul voor een mond te steunen wanneer zijn brutale vader tegen hem tijdens het ontbijt schreeuwt om 'het karwei af te maken', wat een niet-verhullende manier was om te suggereren dat hij opnieuw probeert te stoppen met zelfmoord. Dat de volgende zet van Arseface niet is om zijn geweer te richten, maar zich tot Jesse te wenden om met zijn vader te bidden, is het soort karaktermoment dat Arseface op de lange termijn zal toeschijnen aan kijkers. Je wilt dat deze jongen gelukkig en veilig is, en dat het belangrijk is voor de show om een ​​identiteit te bouwen met zijn publiek, kom later in de seizoenen.

Net als de aanwezigheid van Odin Quincannon, wroet Tulip Cardidie omdat ze denkt dat Jesse bij Emily is, is (enigszins) een verhaal dat iets later in het stripverhaal voorkomt dan het zich in de serie ontvouwt. Maar de show weet verstandig dat zijn publiek dergelijke plots al kan voorspellen omdat zoveel andere shows dit al hebben gedaan. Het is goed dat Prediker reageert op de smaak van 2016; welke verhalen daarna komen, ze zullen op zijn minst vers zijn.

The Saint of Killers blijft Prediker Het grootste raadsel. Stripfans kennen zijn deal, maar hij is nog steeds zo ver verwijderd van de kernwereld en setting van de show. Van alle vijanden die Jesse tegenkomt, is de Sint van Moordenaars de grootste, zelfs meer dan Quincannon. Maar zijn langgerekte plagerij zal vervelende toeschouwers irriteren of vervreemden. Hij kan maar beter opschieten, en niet dilly dally, zoals hij deed in zijn proloog.

"South Will Rise Again" geeft de illusie dat Prediker gaat vooruit, maar de plot is statisch, bijna bevroren in de tijd, en dit is het Prediker De meest flagrante zonde. Tv-kijkers stemmen af ​​en praten over Prediker, wat geweldig is omdat Prediker is geweldig en verdient een publiek. Maar als de show nergens heen gaat en gewoon doorweekt in zijn 15 minuten roem, raakt de tijd op en kijken ongeduldige kijkers - en ze zijn ongeduldig, omdat veel Prediker kijkers zijn eigenlijk De wandelende doden fans doden de tijd tot oktober - mei uit.