Nixon Advisor Toegegeven de voor de hand liggende: War on Drugs Was een oorlog tegen zwarten en hippies

Toen president Richard Nixon in 1971 een 'oorlog tegen drugs' verklaarde, ontstond er een lawine van schadelijke gevolgen, waaronder, maar niet beperkt tot, massale opsluiting in de Verenigde Staten, immens geweld in Latijns-Amerika en de toename van systematische mensenrechtenschendingen rond de wereld. Was dit politieke decreet ten behoeve van de gezondheid van het Amerikaanse volk? Nee, dat was het niet, volgens senior Nixon-assistent John Ehrlichman.

In het nieuwe aprilnummer van Harper's, herinnert journalist Dan Baum zich een gesprek uit 1994 dat hij had met Ehrlichman, die in 1999 stierf. Toen Baum Ehrlichman vroeg naar de politiek van het drugverbod, wuifde de Watergate-samenzweerder zijn vraag weg ten gunste van botheid:

"De Nixon-campagne in 1968, en het Nixon White House daarna, had twee vijanden: de anti-oorlogs links en zwarte mensen. Je begrijpt wat ik zeg? We wisten dat we het niet illegaal konden maken om tegen de oorlog of zwart te zijn, maar door het publiek ertoe te brengen de hippies te associëren met marihuana en zwarten met heroïne en vervolgens beide zwaar te criminaliseren, zouden we die gemeenschappen kunnen verstoren. We zouden hun leiders kunnen arresteren, hun huizen kunnen invallen, hun vergaderingen kunnen verbreken en hen nacht na avond kunnen beschuldigen van het avondnieuws. Wisten we dat we loog over de drugs? Natuurlijk hebben we dat gedaan. '

Hoewel dit misschien meer een lijn lijkt te zijn De manchuriaanse kandidaat in plaats van een echte politieke strategie, wijst het bewijs op het feit dat Ehrlichman de waarheid sprak. Voorstanders van de drughervorming hebben lang geargumenteerd dat drugswetten altijd minder zijn gebaseerd op de wetenschap achter hun slechte effecten en meer op de mensen die - vaak door propaganda - ermee verbonden zijn. En deze fixatie van het associëren van een medicijn met een groep mensen begon niet alleen met Nixon - zelfs in de jaren dertig zei de eerste commissaris van het Bureau of Narcotics, Harry Anslinger, dat marihuana veroorzaakte dat "blanke vrouwen relaties met negers probeerden" en die reefer maakte zwarte Amerikanen "denken dat ze zo goed zijn als blanke mannen." Al jaren worden drugs gebruikt door mensen die aan de macht zijn als het voertuig om mensen te onttronen die tegen die macht in gaan.

De geschiedenis onthult ook Nixon's schaamteloze bulldozer van wetenschappelijk bewijs op zijn pad om te verslaan wie hij zag als zijn politieke vijanden - de anti-oorlog verliet en zwarten. In 1973 gaf hij opdracht tot een wetenschappelijk onderzoek naar marihuana, in de hoop labour-backed geloofwaardigheid toe te voegen aan zijn harde opstelling tegen drugs. In plaats daarvan concludeerde de wetenschapper achter de studie dat marihuana geen "gevaar voor de openbare veiligheid" was en schreef dat het niet strafbaar moest worden gesteld. Nixon negeerde de studie, spendeerde miljoenen dollars aan het sluiten van de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten om de stroom marihuana te stoppen en plantte per ongeluk Columbia klaar om de nieuwe distributeur van marihuana naar de Verenigde Staten te worden.

Maar het kan niet worden ontkend dat Nixon niet succesvol was in het gebruik van de oorlog tegen drugs om de zwarte gemeenschap ernstig te schaden. President Ronald Reagan zette de nalatenschap van Nixon voort door de financiering voor de uitroeiing van drugsgebruik en de afnemende financiering voor onderwijs, preventie en rehabilitatieprogramma's te verhogen. Tussen 1980 en 1997 steeg het aantal mensen dat in de gevangenis werd gezet wegens geweldloze drugsdelicten van 50.000 naar 400.000. Wanneer arrestaties worden uitgesplitst naar etniciteit, tonen onderzoeken aan dat blanke mensen vijf keer meer drugs gebruiken dan zwarte mensen, maar zwarte mensen worden tienmaal zo vaak naar de gevangenis gestuurd als blanken voor drugsgerelateerde delicten. De NAACP rapporteert dat zwarte Amerikanen 12 procent van de totale drugsgebruikers van het land vertegenwoordigen, maar maakt 59 procent van degenen in de staatsgevangenis voor een drugsdelict.

Baum opent zijn Harper's stuk met deze informatie van Ehrlichman om het argument te maken dat de tijd voor de oorlog tegen drugs nu is afgelopen. En het momentum voor deze opstelling gaat zeker in die richting - de legalisatie van marihuana verspreidt zich langzaam over de Verenigde Staten en er is een trage vooruitgang van programma's zoals de door de staat gefinancierde heroïnebehandelingen van Vermont. In maart riep voormalig U.N.-secretaris-generaal Kofi Annan op tot legalisering van alle drugs en in april komt de Algemene Vergadering van de US voor het eerst sinds 1998 bijeen voor een drugsconferentie. Zelfs GOP-presidentskandidaat Donald Trump heeft gezegd dat hij vindt dat de legalisering van marihuana een kwestie van staat tot staat zou moeten zijn.

Hoe legalisatie kan worden aangepakt, is een heel ander meningsverschil - er is nog geen overeenstemming over de beste manier om te legaliseren en te reguleren, terwijl studies met elkaar botsen over de vraag of legalisatie zou leiden tot een onmiddellijke toename van drugsgebruik en verslaving. Baum citeert een rapport uit 2009 van de Britse Transform Drug Policy Foundation als een mogelijk implementatieplan - de belangenbehartigingsgroep beveelt aan licenties te verlenen voor het kopen en gebruiken van drugs met sancties voor misbruik, net als wapens. Hoe dan ook, de oorlog tegen drugs begon om een ​​vuile reden en zijn 46 jaar mislukking betekent dat het buiten alle relevantie ligt dat het hervormingsbeleid nu geïmplementeerd is.