Boston "Harbor of Shame" beëindigt met succes de 30-jarige Cleanup

Dertig jaar geleden, tijdens de presidentiële campagne van 1988, toen - vice-president George H.W. Bush maakte een boottocht over de haven van Boston en bespotte het milieuverslag van zijn rivaal, Massachusetts Gov. Michael Dukakis, en noemde de vervuilde wateren een 'haven van schande'. Bush had gelijk. Decennialang had Boston nauwelijks gezuiverd rioolwater in de haven gedumpt, hoewel een gerechtelijk opgemaakte schoonmaakbeurt net begon.

Sinds 1986 hebben collega's en ik tumoren bestudeerd in de botten van Boston Harbor, die een belangrijke oorzaak waren van publieke verontwaardiging over de toestand van de haven. Bot is lekker en gemakkelijk te vangen en is al lang een populaire commerciële en recreatieve soort in de kustwateren van Massachusetts. Maar een studie uit 1984 toonde aan dat acht procent van de winterbot die uit Boston Harbor werd bemonsterd, levertumoren had. Een andere studie vond tumoren in 15 procent van de winterbot en stelde voor dat deze werden veroorzaakt door blootstelling aan via het riool verspreide verontreinigende stoffen.

Zie ook: A 7th-Grader bouwde een onderwaterrover om oceanen te redden van microplastics

Vandaag is de foto heel anders. In een recente studie hebben we aangetoond dat het doel van het opruimen van giftige chemicaliën uit de haven van Boston is bereikt. De botten in Boston Harbor zijn dramatisch gezonder, zelfs bij de vangst bij een offshore-afvoerkanaal, waar behandeld afvalwater nu wordt geloosd in Massachusetts Bay. In feite zijn de ziektegevallen die geassocieerd zijn met de blootstelling aan contaminanten lager in de buurt van de uitstulping gevangen dan in het begin van de jaren negentig. De ommekeer van Boston Harbor toont aan dat zwaar beschadigde ecosystemen zich kunnen herstellen en voordelen bieden die veel groter zijn dan hun opschoonkosten.

Impact van de Clean Water Act

In 1972 nam het Congres de Clean Water Act aan, die het wettelijke kader voor het reguleren van lozingen van verontreinigende stoffen in Amerikaanse wateren vormde. In die tijd was Boston Harbor ernstig vervuild.

Ruwe afvalwaterlozingen hadden sinds het einde van de 19e eeuw lokale stranden risicovol gemaakt voor zwemmers. Tegen het midden van de 20e eeuw stroomden ook zware ladingen pesticiden, PCB's en zware metalen de haven in, waardoor sedimenten en mariene organismen werden verontreinigd. Twee overbelaste zuiveringsinstallaties losten grotendeels onbehandeld rioolwater en slib af in ondiepe havenwateren.

Uiteindelijk, in 1982, hebben Boston, de voorstad van Quincy, de stichting voor natuurbehoud zonder winstoogmerk en de federale regering, Boston aangeklaagd onder de Clean Water Act vanwege het niet updaten van de rioolwaterzuiveringssystemen. Het bewijs van tumoren in bot hielp presidentieel rechter Paul Garrity overtuigen dat dramatische actie vereist was. Zoals Garrity beweerde:

"De huidige en potentiële impact van vervuiling op de gezondheid, het welzijn en de veiligheid van personen die in de buurt van Boston Harbor wonen en werken en die het gebruiken voor commerciële, recreatieve en andere doeleinden is duizelingwekkend. De schade aan die omgeving en aan de wezens die erin leven, kan heel goed onomkeerbaar worden, tenzij er maatregelen worden genomen om de zeer vervuilende bron en de daaruit volgende vernietiging te beheersen en op een bepaald moment te voorkomen."

Als gevolg hiervan werd de Massachusetts Water Resources Authority opgericht in 1985 en begon een gerechtelijke opruimactie. De tijdlijn had tot doel de afvoer van rioolslib uiterlijk in december 1991 te beëindigen, in 1997 secundaire rioolwaterzuivering te ontwikkelen en een tunnel van 9,5 mijl te bouwen die behandeld effluent offshore zou vervoeren in 2000. De kosten voor de bouw van de nieuwe secundaire zuiveringsinstallatie en afvoertunnel bedroegen 3,8 miljard dollar.

De veranderende botvisserij

Zelfs in de smerigste tijden, in de jaren 1970 en 1980, was Boston Harbor een mekka voor recreatieve botervisserij. Op een gegeven moment huurden zes bedrijven vissershoofden uit Hough's Neck in Quincy Bay, de zuidelijke arm van de haven van Boston, aan sportvissers die botten achtervolgden die maanden in de haven van de koude maanden doorbrachten. Dit schiereiland werd de "bothoofdstad van de wereld" genoemd.

Ik begon de genetica van bottumoren te bestuderen als een promovendus die in het midden van de jaren tachtig samenwerkte met bioloog John Stegeman van Woods Hole Oceanographic Institution. Toen ik in 1987 gegevens van dit werk presenteerde in het New England Aquarium, waren ambtenaren van de Massachusetts Water Resources Authority geïnteresseerd in onze bevindingen. De MWRA begon ons werk in 1988 te financieren en blijft het vandaag ondersteunen. Naar mijn mening is het een goed voorbeeld van fundamenteel onderzoek dat een zeer langdurig toegepast voordeel heeft opgeleverd.

We onderzochten het onderliggende ziekteproces in bot en lieten zien dat sommige tumor-geassocieerde cellen uitstekende voorspellers van het tumorrisico waren. We ontdekten ook dat de winter rond de voorreiniging van de rioolwaterafvoerpunten gevoed wordt door organische stoffen afkomstig van zuiveringsslib - voornamelijk wormen die smullen van voedingsstoffen in het slib == voordat de slibafvoer eindigde in 1991.

Door botten van vier verschillende locaties in en buiten de haven jaarlijks te onderzoeken, konden we aantonen dat de prevalentie van tumoren in de vissen daalde met de tijd na de opruiming, tot het punt waarop we geen tumoren ontdekten na 2004. Tumor precursorcellen in de vis nam ook opmerkelijk af. De dalende prevalentie van levertumoren was een goede indicator dat de havenopruiming ook het gezondheidsrisico voor de mens verminderde, vooral voor viskwekers.

Interessant is dat winterbot bloeide op het overvloedige voedsel in rioolslib, hoewel het levertumoren veroorzaakte. In de jaren negentig verloor de bot deze voedselbron zodra het slib niet meer werd geloosd bij eb en vloed. Als reactie schakelden ze hun bewegingen zodanig in dat ze niet in de haven uit diepere wateren in Massachusetts Bay aankwamen, totdat ze eind april klaar waren om te spawnen en in minder aantallen verschenen. Deze trend werd ook gedeeltelijk gedreven door regionale reducties in de botpopulatie.

Tegenwoordig zijn botten in Boston Harbour minder opvallend dan gestreepte bas en zeehonden, maar maken ze een langzame comeback. In een ander teken van hoeveel schoner de haven is, werden de bultruggen recentelijk gefilmd en overtreden voor de opgewaardeerde rioolwaterzuiveringsinstallatie op Deer Island.

Een aanzienlijke vergoeding

De Boston Harbour-opruimactie ging gepaard met een onvoorstelbare hoeveelheid menselijke inspanningen en middelen, maar de resultaten tonen aan dat langetermijninvesteringen ter verbetering van de regionale milieukwaliteit hun vruchten afwerpen. Een recente studie onder leiding van mijn collega Di Jin schat dat Boston Harbor nu een kapitaalwaarde biedt van $ 30 miljard tot $ 100 miljard aan ecosysteemdiensten, zoals recreatiemogelijkheden en habitat voor vis en schaaldieren, dankzij een opruiming met een totaalprijs van $ 4,7 miljard (voor de hierboven besproken maatregelen plus verbetering van het rioolsysteem). Ik zou 30 jaar geleden geen vis uit de haven van Boston hebben gegeten, maar ik zou ze vandaag opeten.

Het behoud van het milieu is echter nooit voltooid. Er ontstaan ​​nieuwe uitdagingen op het gebied van waterkwaliteit, met name microplastics en farmaceutica in afvalwater, die momenteel niet worden gereguleerd. Terwijl het bestuur van Trump de milieuregelgeving probeert te verminderen, benadrukt het dat zonder federale wetgeving en wettelijke actie Boston misschien nog steeds de smerigste haven van het land is.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Michael Moore. Lees hier het originele artikel.