Hoe het Keto-dieet kankerpatiënten kan helpen terug te vechten met voedsel

Elke paper en discussie over de metabole theorie van kanker begint met een beschrijving van wat het Warburg-effect wordt genoemd. Omdat dit de sleutel is tot het begrijpen van de wetenschap achter het ketogene dieet, laten we eens kijken naar de oorsprong van deze waarneming. Op een bepaald niveau zijn we allemaal bekend met hoe fermentatie werkt. Dat is het proces dat verantwoordelijk is voor het veranderen van kool en melk, bijvoorbeeld, in meer darmvriendelijk voedsel zoals zuurkool en yoghurt. Het is relatief eenvoudig om te realiseren. Je introduceert een bacteriële startercultuur in een voedingsmiddel, bedek het om besmetting te voorkomen, houd het warm en voilà. Je hebt zojuist de bacteriën met de suiker in dat voedsel gevoerd, waardoor de bacteriën zich kunnen vermenigvuldigen. Naarmate de bacteriekolonie groeit, worden de beschikbare suikers snel gefermenteerd.

Fermentatie is een primitief proces dat voldoet aan de eenvoudige energiebehoeften van een bacterie. Maar bij mensen draagt ​​fermentatie op zichzelf meestal relatief weinig bij aan de algehele energieproductie. Maar zoals Warburg opmerkte, gedragen kankercellen zich anders dan normale cellen: ze worden steeds afhankelijker van de fermentatie van glucose in het cytoplasma van de cel voor cellulaire energie. Dit verschilt van normale cellen, die de meerderheid van de cellulaire energie produceren binnen zeer gespecialiseerde organellen die bekend staan ​​als mitochondriën. Deze verandering in het lot van glucose in een cel kan de eerste indicatie zijn dat er iets vreselijk mis is gegaan met de celfunctie. Als die cel overleeft en zich vermenigvuldigt tot een groep disfunctionele cellen die het immuunsysteem kunnen omzeilen, hebben we nu een kwaadaardige tumor.

Naarmate de tumor groeit, beperkt het de bloedstroom die zuurstof en andere vitale voedingsstoffen bevat. Het vermogen van een kankercel om glucose te fermenteren, maakt het mogelijk om te overleven en te gedijen in een hypoxische (zuurstofarme) omgeving. Deze zuurstofrijke staat herprogrammeert het celmetabolisme, bevordert celoverleving en -proliferatie, verhoogt de invasiviteit van kanker en stimuleert de ontwikkeling van nieuwe bloedvatnetwerken (waarnaar wordt verwezen als angiogenese) die dienen om de tumor te voeden. Een belangrijk afvalproduct van fermentatie is melkzuur. Dit zure afval is giftig, dus het wordt snel overbrugd naar de micro-omgeving, het gebied direct grenzend aan de cel. Kanker gedijt goed in deze met zuur ontstoken omgeving, die leidt tot snellere proliferatie van kankercellen en versnelling van ziekteprogressie.

Deze afhankelijkheid van een meer primitieve manier om de behoeften van de cel van brandstof te voorzien zou niet steekhoudend zijn als ik niet vermeldde dat kankercellen veel glucose fermenteren, veel meer dan wat een normale cel zou gebruiken. In feite is de snelheid van glycolyse in kankercellen typisch 10 tot 15 maal de snelheid in een normale cel. Om dat te laten gebeuren, hebben kankercellen een manier nodig om meer glucose naar de cel te transporteren. Ze doen dit door het aantal glucosetransporters en insulinereceptoren op het celoppervlak te vergroten.

Bedenk dat Warburg dit proces al in het eerste kwart van de twintigste eeuw identificeerde. In wezen was zijn waarneming de geboorteplaats van de metabole theorie van kanker, en een tijd lang werkten onderzoekers aan het verder verkennen van deze theorie. Maar in de jaren 1950 ontspoorde de ontdekking door James Watson en Francis Crick van de dubbele helixstructuur van DNA die verkenningen. Toen, in de jaren 1970, ontdekte de ontdekking van genetische mutaties in het nucleaire genoom van kankercellen dat de slinger zwaaide naar bijna universele acceptatie van de overtuiging dat kanker een genetische ziekte was.

Met deze verschuiving in denken, richtten onderzoeksinspanningen zich op het identificeren van genetische mutaties in DNA die kunnen worden gekoppeld aan initiatie en progressie van kanker. En, zoals zo duidelijk blijkt uit moderne persberichten, de medische en wetenschappelijke gemeenschap is nog steeds gecharmeerd van het ontwikkelen van geneesmiddelen die zich richten op deze specifieke genetische mutaties. Dat geldt ook voor het publiek. Wie wil immers geen medicijn tegen kanker in een pil? In werkelijkheid hebben echter tientallen jaren van onderzoek en miljarden dollars die in dit concept zijn geïnvesteerd, weinig verbetering in de uitkomsten van kanker opgeleverd. Met andere woorden, echte mensen met echte kankers sterven nog steeds aan deze ziekte.

Kanker gedijt op glucose en glutamine

Kanker gedijt op fermenteerbare brandstoffen. Studie na studie heeft dit bevestigd. Een goed gepland ketogeen dieet (koolhydraatbeperkt, vetrijk) beperkt de toegang van kanker tot de geprefereerde brandstofbronnen, glucose en in mindere mate glutamine, terwijl het overvloedige energie levert aan gezonde cellen. Dat is evolutionair gezien gegeven dat vroege mensen niet zouden hebben overleefd tenzij ze een back-upsysteem hadden voor die tijden dat voedsel schaars was. Je lichaam reageert op koolhydraatbeperking op dezelfde manier als hoe het reageert op vasten of verhongeren: door een metabole schakelaar om te slaan waarmee opgeslagen vet als brandstof kan worden gebruikt.

Het vermogen van het lichaam om van brandstof te veranderen verklaart ook waarom een ​​goed gepland ketogeen dieet op unieke wijze is gepositioneerd om niet alleen de stroom van glucose te onderbreken, maar ook de toevoer van andere kankerbevorderende brandstoffen, waaronder glutamine. Bovendien kunnen een ketogeen dieet en andere strategieën die hongersnood nabootsen, het voortbestaan ​​van zieke cellen in gevaar brengen, wat helpt de normale cellulaire signalering te herstellen die verantwoordelijk is voor het remmen van kanker. Hoewel deze voedingsstrategie een extreem krachtig hulpmiddel is, is het geen remedie tegen kanker. In plaats daarvan kan het worden gebruikt als een langetermijnbeheersstrategie met het extra voordeel van andere verbeteringen in gezondheid.

Introductie van ketogene metabolismetherapie

Een nieuwe term - "ketogenic metabolic therapy" - is onlangs voorgesteld door een groep onderzoekers en clinici die het gebruik van een ketogene nutritionele interventie als een antineoplastische (antikanker) strategie willen benadrukken (Winter et al. 2017 Crit Rev Oncol Hematol). Dit nieuwe paradigma gebruikt de metabolische hunkering van kanker voor glucose en andere fermenteerbare brandstoffen.

Een van de meest schadelijke voedingsmythes van onze tijd is dat ons lichaam een ​​continue voorraad koolhydraten nodig heeft die wordt geleverd door het voedsel dat we eten - 45 tot 65 procent van onze totale calorieën. Dat is gewoon niet waar! De meeste mensen die deze "conventionele wijsheid" uitbraken, begrijpen niet dat dit slechts een mening is die zo vaak is herhaald dat het als de waarheid wordt aanvaard. In feite erkent zelfs de zeer mainstream handleiding Dietary Reference Intakes, gepubliceerd door de Food and Nutrition Board van het Institute of Medicine (The National Academies Press, 2005), dat een combinatie van gluconeogenesis en ketonlichamen voldoende is om te voldoen aan de energiebehoeften van de hersenen zelfs in de totale afwezigheid van koolhydraten in de voeding.

Dit fragment is afkomstig uit het boek van Miriam Kalamian Keto for Cancer: Ketogenic Metabolic Therapy als een gerichte voedingsstrategie (Chelsea Green Publishing, oktober 2017) en wordt herdrukt met toestemming van de uitgever.

Miriam Kalamian is een door het board gecertificeerde voedingsadviseur, opvoeder en auteur die gespecialiseerd is in de implementatie van ketogene therapieën. In haar boek Keto for Cancer: Ketogenic Metabolic Therapy als een gerichte voedingsstrategie (Chelsea Green Publishing, oktober 2017) ze put uit een decennium aan ervaring om uitgebreide richtlijnen te bieden die specifiek ingaan op de vele uitdagingen op het gebied van voeding en levensstijl in verband met een diagnose van kanker.