Marvel's 'The Vision' is de meest innovatieve strip die momenteel wordt uitgevoerd

$config[ads_kvadrat] not found

Майлз Моралес - будущее Человека-Паука.

Майлз Моралес - будущее Человека-Паука.
Anonim

Films zoals Blade Runner of Ex Machina de mensheid opnieuw bevestigen door de ervaring van 'de ander', een cyborg of een robot, te illustreren. Uiteraard houden kijkers zich bezig met deze verhalen vanuit het perspectief van menselijke karakters, die sympathiseren met machines die wanhopig willen zijn zoals wij. Cyborg-theorie is een fantastisch, emotioneel onderwerp voor hedendaagse verhalen, dus we zijn verheugd om Marvel te zien. Marvel's De visie is zo uniek, zo fascinerend nieuw in de sci-fi canon omdat het die traditie schuwt. Dat is ook waarom het nu de beste komische is.

De visie, als personage, bestaat al sinds 1968. We kennen zijn meest recente iteratie van vorig jaar Avengers: Age of Ultron toen Tony Stark's A.I. assistent JARVIS wordt gedood en herboren als de humanoïde android, de Vision (beide gespeeld door Paul Bettany). Misschien gebruikmakend van het mainstreamdebuut van de held, lanceerde Marvel een nieuwe Vision-comic geschreven door Tom King.

Het verhaal volgt Vision, weg van zijn tegenhanger van Avengers, in de buitenwijken van Washington D.C., waar hij samen met zijn gezin verhuisde, een gezin dat hij zelf had gecreëerd. Daar is zijn vrouw, Virginia; dochter, Viv; en zoon, Vin. Alle drie de personages zijn de familie die de Vision voor zichzelf heeft gemaakt om de mensheid beter te begrijpen. Grotendeels proberen de Visions (zoals ze in een familie-eenheid worden genoemd) zo goed mogelijk te assimileren. De ouders hebben de buren als gasten en de twee kinderen gaan naar de openbare school met mensen. Terwijl de baan van Visie is om te fungeren als een liaison tussen de President van de Verenigde Staten en de Avengers, hoopt hij stiekem dat hij door het Witte Huis wordt aangenomen als de wrekers het betalen van de lonen stopzetten. Er zijn geen catastrofes die de wereld beëindigen, geen cameo's van de andere Avengers. Het is een drama in de voorsteden met een familie van robots. Net als de eerste helft van Amerikaanse schoonheid, maar geschreven als een sci-fi film.

Het drama duikt snel donker wanneer op een dag een superschurk zich in het huis van de Visions begeeft terwijl meneer Vision weg is, en temidden van het aanvallen van Viv en Vin, wordt hij doodgeschoten door Virginia. Geen cybernetische krachten of superheldmagie. Ze slaat hem dood met een pan. Het domino-effect dat dit heeft op het gezin dreigt de idyllische kleine voorstadia die Vision voor zichzelf en zijn gezin heeft gemaakt, te verscheuren.

De schoonheid van verhalen met in de hoofdrol robots of A.I. programma's, of androïden is dat deze verhalen meestal een onderzoek zijn naar de scheiding tussen natuur en wetenschap, creatie versus "creatie", etc. Alleen door te kijken naar deze tragische mechanische creaties kunnen we een glimp opvangen van wat onze mensheid uniek maakt. Visie is niet dat soort verhaal. In plaats daarvan biedt het de lezer een kans om sympathie te hebben met de geprogrammeerde geest van een machine. We krijgen het logische perspectief van Vision door het hele boek heen, maar we zien ook de manieren waarop de emotionele fall-out en het drama van de gebeurtenissen om hem heen hem dwingen onlogisch te veranderen hoe hij reageert op de gegeven situaties. We maken kennis met Vision als een typische machine, iemand die voorstander is van normaliteit. Maar naarmate de moord en de chantage toenemen, zien we hem diezelfde principes verdraaien, zodat hij zijn familie kan beschermen. Het is een van de slimste, donkerste en interessantste vertellingen voor elk boek dat momenteel wordt afgedrukt.

Het is verontrustend. Het psychodrama in de voorsteden is zo sterk ingeburgerd en zo goed geschreven dat de uitbarstingen van geweld, superkrachten of zelfs lichaam-horror zo scherp contrasteren met de rest van het boek.

Door dit alles echter, krijgen de Visioenen zulke doordachte karakteriseringen dat ze sympathiek zijn. Niet in een Isaac Asimov, Ik robot een manier, maar op de manier die iemand sympathiseert met een gezin dat te maken heeft met ontberingen en moeilijkheden. Als een familie-eenheid zijn ze charmant genoeg, zonder dat ze als mens hoeven over te gaan. De tragedie beseft dat ze nooit echt menselijk kunnen zijn, en het slimste aan het boek is om de lezer te laten inzien dat dat misschien niet het beste is voor de Visioenen.

$config[ads_kvadrat] not found