'Suspiria' is een ondenkbaar groot horrorverhaal dat het publiek zal verdelen

Je gaat houden van Suspiria. Alle anderen niet. Als ze geen film kunnen ervaren over heksen van dansscholen die door een glimp van expositie worden gedragen, dan zullen ze dat wel doen een hekel hebben aan het. Maar jij weet beter. Suspiria weet dat je beter weet. Je bent nu in de binnenste cirkel en je kunt niet weggaan.

Opening wijd op 2 november, Amazon's Suspiria is een onmogelijk groot eerbetoon van Luca Guadagnino aan de klassieker uit 1977 van de Italiaanse regisseur Dario Argento.

Guadagnino, vooral bekend om zijn 'Desire'-trilogie die eindigde in 2018's Bel mij op uw naam, brengt nu zijn sensuele filmmaking naar het horrorgenre.

Het resultaat is een stijlvol, diep verontrustend verhaal in de giallo stijl, een Italiaanse horrorsubgrenre die bloeide in de jaren 60 en 70 die vlezig is ("giallo" is Italiaans voor "geel"), mysterieus en gevuld met het bovennatuurlijke. De film van Guadagnino is adembenemend en chill van het begin tot het einde (als een beetje lang), maar kan in het begin ook voor sommige doelgroepen ondoordringbaar lijken.

In 1977, Berlijn, lang in de Oost-West-divisie van de stad, verlaat Susie Bannion (Dakota Johnson) haar zieke moeder in Ohio om te studeren aan een prestigieuze dansschool van Madame Blanc (Tilda Swinton). Dat is het moment waarop een onverklaarbaar fenomeen begint te ontstaan, onheilspellend geïntroduceerd door een andere student (Chloë Grace Moretz) die haar therapeut vertrouwt dat haar leraren allemaal heksen zijn.

In plaats van de originele beat van Argento opnieuw door te geven, benadrukt Guadagnino stukken waarin Argento dubbelzinnig wilde zijn. Ja, de leraren zijn heksen, maar Argento leek het publiek te willen vragen naar Susie (toen gespeeld door Jessica Harper, die hier een belangrijke rol speelt) tot het einde. Guadagnino zegt effectief dat hij het verraadt en bevestigt dat het heksen zijn, zoals, 25 minuten in het verhaal. Het echte conflict is wat Susie voor hen betekent, en welke vorm hun eindspel heeft.

Het resultaat is een verfrissend ander verhaal en een andere film, zelfs als het slaafs een eerbetoon is aan het origineel met zijn presentatie.

Absoluut atmosferisch, breekt Guadagnino van zijn neiging voor warme, schilderachtige Italiaanse wijngaarden voor het bevriezen van Koude oorlog Duitsland. In tegenstelling tot Argento's film, die pas was ingesteld in de tijd dat hij het maakte, is Guadagnino een periodestuk dat oneindig veel tijd en plaats benadrukt. Terwijl Argento zijn film over dansschoolheksen met hedendaagse politiek nooit heeft onderstreept, gebruikt Guadagnino achteraf zijn voordeel, zelfs als het resultaat slechts decoratie is, om ervoor te zorgen dat het publiek altijd denkt: "Goh, shit's bad" wanneer ze Johnson niet volgen of Swinton is elke beweging.

Maar sfeer is alleen in dienst van de angsten, dat is waar Suspiria wordt brutaal goed. Zintuiglijke overbelasting en bloed - geen sprongvrees - is een hoofdbestanddeel van het Italiaanse Giallo. De eerste Suspiria memorably heeft het pulserende hart van een vrouw doordrongen van een mes als openingsscène, en Guadagnino neemt de uitdaging aan met zijn eerste "kill" - een visueel arresterende opeenvolging van een danseres verfrommeld als een stuk papier.

Je zult het kraken van botten en het onmenselijke gekerm niet vergeten. Het is daar dat van Guadagnino Suspiria vindt zijn hoofdidentiteit als een eerbetoon aan het origineel en probeert tegelijk zijn eigen beest te zijn.

Een kanttekening bij Swinton: ze trekt dubbel werk als de oudere mannelijke therapeut "Dr. Klemperer. "De resulterende media zoemen om haar optreden - de rol was oorspronkelijk gecrediteerd aan een" Lutz Eberdorf "- misschien omdat Swinton onherkenbaar was in de protheses die haar rol vereiste. Het is iets om naar te kijken tijdens misschien je tweede of derde bezichtiging.

Suspiria is de existentiële horrorfilm van het moment. Ongetwijfeld zijn de ergste attributen - dat het te barok en te lang is en te genotzuchtig - onderdeel van wat het werk. Het werk van filmcomponist en frontman Radiohead Thom Yorke, terwijl heerlijk griezelig, is gewoon niet te vergelijken met Goblin's onsterfelijke spookachtige synths.

Het hoogtepunt van Suspiria wordt gepresenteerd als een pretentieuze videoclip (ik bedoel dit als een compliment), en het radicaal andere en veel dwingender einde van de 2018-film dan we in het origineel zien, geeft Guadagnino serieuze eer als verhalenverteller.

Zelfs terwijl Suspiria toverde in mij onverwachte vergelijkingen met Ryuhei Kitamura's De Midnight Meat Train of Stanley Kubrick's 2001: A Spacy Odyssey, eindigt de film haar verhaal op een slimme, logische noot die onmiddellijk volgt op de verbijsterende 'finaledans'.

Misschien weerspiegelt de receptie die van Darren Aronofsky Moeder!, in die zin dat het een briljante en rare film is met veel geruchten, maar iedereen niet zal plezieren. Suspiria is gemaakt voor sommige mensen. Als u dat sommige mensen bent, bent u binnen. Welkom bij de coven.

Hieronder staat de Suspiria trailer: