Jessica Jones is geen gelijkenis met de Syrische vluchteling, maar het is niet niet

Jessica Jones, het product van Netflix 'nieuwste dalliance met Marvel, is een privé-detective in de Sam Spade-mal. Jones heeft besloten om held te spelen en is tevreden om goedkope whisky te drinken, haar voeten op haar bureau te leggen en stil te staan ​​bij een onplezierig verleden totdat haar aartsvijand, een geestbeheersende psychopaat genaamd Kilgrave, haar provoceert met een zinloos geweld en de tandwielen van plot klikken op hun plaats. Kilgrave is het soort personage dat science-fictionele beurzen de moeite waard maakt. Zijn bekwaamheid - hij kan mensen dwingen om tegen zijn zin te bieden - maakt hem niet alleen hoogwaardige verhaalbrandstof, maar een bruikbaar retorisch hulpmiddel in de praktijk. Hij is de leverancier van ideologie zonder waarde. Hij is de harnesser van het basisinstinct. Hij is de deler van slechte intel.

Kilgrave roept vragen op.

De vraag centraal Jessica Jones is dit: in welke mate is het logisch dat Jessica vreemden blootstelt aan Kilgrave en de dodelijke dreiging die hij vormt, in een poging om een ​​onschuldig leven te redden? Hoe balanceer je veiligheid en rechtvaardigheid? De vraag voelt bijzonder aangrijpend gezien het debat du jour, de vurige oorlog over de Verenigde Staten die Syrische vluchtelingen accepteert. Vrijheid en veiligheid hebben een gecompliceerde relatie - ondanks wat Benjamin Franklin al dan niet heeft gezegd.

(Ja, het contextualiseren van het lijden van honderdduizenden mensen met het drama Marvel Universe is gemakkelijk, maar de intellectuele trivialiteit van de nieuwste superhelden-sage is precies wat het kneedbaar maakt.)

Jessica Jones is heldhaftig omdat ze prioriteit geeft aan het welzijn van anderen boven haar eigen veiligheid. Dat gezegd hebbende, ze is een morele idioot. In de loop van de serie doet Jones het uiterste om een ​​jonge gijzelaar (brede slagen hier, de details doet er niet toe) door Kilgrave te redden. Om deze MacGuffin met een fris gezicht te redden, laat Jones Kilgrave toe om te leven en brengt hij op deze manier herhaaldelijk anderen in gevaar. Dit is in eerste instantie logisch, maar naarmate de lichamen zich opstapelen, wordt het onmogelijk om de besluitvorming van Jones niet in twijfel te trekken. Dan draait ze. Daarna draait ze weer. Uiteindelijk lijkt de oorspronkelijke morele imperatief (het bevrijden van de ten onrechte beschuldigde) het verlies niet waard. Zelfs de moppet in kwestie bereikt deze conclusie.

Kilgrave is van zijn kant monomane en moorddadig, maar moreel consistent. Hij waardeert nooit het menselijk leven. Het enige dat hij wil is om Jones te beheersen.

De interessante rimpel hier is dat Kilgrave niet weet of hij Jones wel of niet kan beheersen. Hij kan gegijzeld worden en haar vrienden bedreigen, maar hij kan geen directe invloed op haar uitoefenen zonder dicht genoeg te zijn om de snelle dood te riskeren die gepaard zou gaan met falen. Jones weet ook niet of ze kan worden gecontroleerd. Op het eerste gezicht brengt dit onze karakters op gelijke voet in een laatste confrontatie. Maar dat doet het eigenlijk niet en de reden is simpel: Kilgrave is voorspelbaar en Jones is dat niet. Jones 'relevante kracht is geen kracht; het is morele inconsistentie.

Laten we het dus hebben over morele inconsistentie.

Het debat over vluchtelingen is frustrerend voor alle betrokkenen. Degenen die tegen het toestaan ​​van vluchtelingen in Amerika zijn, zien hervestiging als een onnodig risico. Degenen die tegen de oppositie zijn zeggen dat het blokkeren van de vertrapten een (onnodige) stopzetting van ons fundamentele nationale ideaal zou betekenen. Zekerheid is niet moeilijk te vinden op dit punt, maar deliberatief debat is dat wel. De lange en de korte het is dat Amerika geen enkele manier voelt over vluchtelingen of de beheersing van ISIS. Een breed toepasbaar en samenhangend beleid zal niet worden uitgekeerd. Amerika zal onvoorspelbaar blijven omdat wat Amerika wil en denkt onderhevig is aan schijnbaar willekeurige veranderingen.

Willekeurige prioriteitsveranderingen zijn geen moreel goed, maar ze kunnen in elk geval een strategisch voordeel zijn.

Hoe verslaat Jessica Jones Kilgrave? Door hem ervan te overtuigen dat ze bereid is om het meest dierbare aan haar op te offeren, daarbij overtuigend van hem dat ze onder zijn controle staat. Hij neemt het aas omdat hij Jones niet kan lezen. Hij kan Jones niet lezen, want nogmaals, ze is een beetje een idioot. Hij struikelt in de richting van zijn eigen executie, omdat hij aanneemt dat het gedrag van Jones altijd op het zijne is geweest: logisch. Hij heeft ongelijk.

Kan ISIS de Amerikaanse politiek beïnvloeden met behulp van terroristische aanslagen? Het antwoord, post-Parijs, lijkt een sterk "misschien" te zijn. Maar ISIS kan alleen begrijpen welke macht het heeft over Amerika door in wisselwerking te treden met Amerika en Amerika is, nou ja, onvoorspelbaar. De Verenigde Staten hebben misschien superkracht, maar dat is misschien niet de relevante kracht. De relevante macht kan een deliberatieve democratie zijn en de inconsistentie die clusterfuck van nature fokt. Hoe zou een terroristische organisatie mogelijk zijn macht kunnen begrijpen over een land dat zich gedraagt ​​(en zich altijd heeft gedragen) als een oorlogvoerende dronkman?

Jessica Jones is een mooie show, maar het is niet bedoeld als een commentaar, dus elke parallellen met de huidige gebeurtenissen nemen uiteindelijk een wending (er is immers geen existentiële bedreiging voor Amerika). Toch geeft de show een belangrijke herinnering dat morele en politieke statische elektriciteit een strategisch voordeel heeft, evenals een inleiding op strategisch denken. Jessica Jones introduceert mensen het soort raadsel dat mensen in de middeleeuwen een "crocidoliet" noemden na de volgende vraag:

> "Een krokodil grijpt een jongen uit een rivieroever. Zijn moeder smeekt de krokodil om hem terug te brengen, waarop de krokodil antwoordt dat hij de jongen alleen veilig zal terugbrengen als de moeder goed kan raden of hij de jongen inderdaad zal terugbrengen. '

Denk daarover na. En denk erover na Jessica Jones nadat je de kamer verlaten hebt in een huff post-Thanksgiving politiek debat. Moreel absolutisme en logica zijn beide strategisch lastig. Soms zijn helden inconsistent en soms kan inconsistentie ons plaatsen om een ​​gek vijand te verslaan.