'The Wicked and Divine' is misschien wel de beste hommage aan de carrière van David Bowie

Lucifer domineert elke pagina waarop ze speelt The Wicked and the Divine. Ze is allemaal evenwichtig en houding, halfwetende glimlach, half-sarcastische snauw, helemaal wit pak. Het verhaal wordt verteld vanuit het gezichtspunt van de fangirl Laura, maar de eerste vijf nummers van het openingsverhaal (en de handel in paperback) zijn het verhaal van Luci, met haar aanwezigheid die over de panelen zweeft waar ze geen deel van uitmaakt.

Er moet ook worden opgemerkt dat deze initiaal WicDiv verhaal is een van de beste openingsbogen voor een strip die ik ooit heb gelezen. Het is een perfecte mix van auteur, kunstenaars, premisse en thema - met Lucifer als poort.

En het is allemaal David Bowie. Vooral Lucifer. Bekijk haar gewoon:

Het verhaal van The Wicked and the Divine is dit: elke 90 jaar krijgen ongeveer tien tieners de krachten en persona's van verschillende goden van over de hele wereld. Er zijn Lucifer, Wodan, Baal, Amaterasu en meer. Ze worden instant beroemdheden, hebben een hele cultuur om hen heen gebouwd, terwijl ze worstelen met hun krachten en de herinneringen aan wie ze waren en de wetenschap dat dit geschenk hen binnen twee jaar zal doden.

Dus terwijl Lucifer misschien direct op Bowie is geïnspireerd - iets wat schrijver Kieron Gillen impliciet duidelijk maakte in zijn Tumblr-bericht, afscheid van Bowie, en penciller Jamie McElvie zei direct.

Op een gegeven moment speelden we met het idee dat elke #WicDiv-god gebaseerd is op een ander aspect van Bowie. Daar zou je 12 van kunnen krijgen, makkelijk.

- Jamie McKelvie (@McKelvie) 11 januari 2016

Wat volgt in de pagina's van WicDiv is een speculatieve fictie-meditatie over roem, macht, identiteit, stijl en seks, helemaal in het stuurhuis van Bowie. Het is geen Bowie fanfiction - Luci heeft een wrede reeks die Bowie's muziek nooit thematisch heeft uitgedrukt - maar het voelt als het soort verhaal dat Bowie zou kunnen helpen creëren, of graag lezen.

WicDiv is ook een goed voorbeeld van het potentieel van comics, vooral de door de makers aangestuurde strips van Image. Het script van Gillen is een energetisch geheel in combinatie met intelligente mythologische referentie en een duidelijke liefde voor inclusiviteit. Jamie MckElvie's potloden zijn allemaal enorme, dramatische, groter dan levensgrote uitdrukkingen en gezichten, iets dat soms niet helemaal past in superheldenstrips, maar perfect past bij het over-the-top goddelijke drama van The Wicked and the Divine. En Matt Wilson's kleuren. De kleuren, kinderen, de kleuren!

Dit alles maakt The Wicked and the Divine niet alleen een geweldige strip en een grote eerbetoon aan David Bowie en de thema's van zijn carrière - het is ook een prima toegangspoort tot indie-strips of het medium als geheel.