'Venom' Parasite Biology, Explained

De film Venijn, de nieuwste thriller in Marvel's Spider-Man-franchise, speelt tot een van onze diepste menselijke angsten: het verlies van zelfbeheersing. In de film raakt journalist Eddie Brock besmet met een parasiet en wordt hij getransformeerd in Venom, een buitenaards-menselijke hybride. Maar kan een parasiet echt onze gedachten en acties beheersen?

Om over dit scenario na te denken, kunnen we kijken naar de biologie van parasieten.

Parasieten zijn zowel fascinerend als walgelijk. Ze vallen op het continuüm van symbiotische relaties waarin twee organismen samenleven in intieme associatie.

Een nauwe relatie tussen twee soorten kan voor beide partijen voordelig zijn, waarbij een gelijke handel in hulpbronnen plaatsvindt, zoals bijen en bloemen; de bijen krijgen een bron van voedsel (stuifmeel of nectar), en de bloem heeft zijn stuifmeel verspreid naar andere bloemen om te reproduceren.

Zie ook: 'Alien' Xenomorph Biology, Explained

Of parasieten kunnen de weegschaal in hun voordeel doen kantelen en profiteren van hun gastheren. Vaak gaat het om het stelen van voedingsstoffen of hulpbronnen. De buitenaardse wezens uit de films van Ridley Scott gebruiken de mens bijvoorbeeld als incubator voor de volgende generatie van hun soort.

Zombie-mieren

Venom is het product van een symbiotische associatie van een alien (de zwarte goo) en Brock (gespeeld door Tom Hardy). Brock is de gastheer, de alien is de parasiet - en de bron van het gewelddadige gedrag van Venom.

De natuur bevat veel fascinerende voorbeelden van parasieten die het gedrag en de fysiologie van de gastheer kunnen controleren, en wetenschappelijke studies geven aan hoe dit in de film kan spelen.

Een goed gekarakteriseerde interactie waarbij de parasiet het gedrag en uiterlijk van de gastheer modificeert, is de relatie tussen de schimmel Ophiocordyceps unilateralis en zijn mierenhost.

Deze timmermansmieren leven normaal gesproken in de boomtoppen van tropische regenwouden. Wanneer ze de overkapping verlaten om te scharrelen, komen sommigen de schimmel tegen en worden ze besmet met schimmelsporen.

De schimmel gebruikt de mier als een energiebron, die de spier en het centrale zenuwstelsel beschadigt. Naarmate de infectie vordert, ontwikkelt de mier toevallen en een bizarre grillige zombiegang. Uiteindelijk klimt de mier een jong boompje op en op zonne-middag klemt hij zijn kaken vast op een blad en vergrendelt deze op zijn plaats tot de dood.

De schimmel - zijn overleving en groei nu verzekerd - kweekt een vruchtlichaam (een stengel bedekt met sporen) uit het mierenhoofd en geeft de sporen vrij en infecteert andere mieren. En de cyclus gaat verder.

Niet alleen verandert de schimmel het gedrag van de mier door zijn neurobiologie te manipuleren, maar het verandert ook de fysiologie van de mier om het op zijn plaats te houden, zelfs nadat het dood is gegaan.

In het echte leven

Als we dit als eerste stap toepassen op Venom, moet het buitenaards wezen op een of andere manier binnenvallen of communiceren met de menselijke gastheer.

Op basis van de trailer lijkt het buitenaards wezen in de mond van Brock te kruipen. De volgende stappen zijn veel gecompliceerder en omvatten het verkrijgen van controle over de bewegingen en geest van de gastheer.

Zie ook: 'Venom' is een slijmerige thriller die zijn tong kwelt naar de MCU

Welke mechanismen kunnen de controle verklaren die een parasiet uitoefent op het gedrag en de fysiologie van een gastheer? Eén hypothese is dat de parasiet eiwitten maakt die interageren met de biologische routes die verantwoordelijk zijn voor beweging en gedrag in de gastheer. In feite kapen de buitenaardse wezens de mens voor eigen gebruik.

Een recente studie onderzocht welke genen de schimmel tot expressie bracht (dat wil zeggen, welke eiwitten werden geproduceerd) tijdens de dood van de mier. De schimmel maakt waarschijnlijk gebruik van gifstoffen om het immuunsysteem van de mier te treffen en het vermogen om milieurampen te detecteren te verstoren - het kan zelfs zijn slachtoffer wonden toedienen.

In Venijn, het buitenaardse wezen moet moleculen produceren die de biochemie van Eddie herprogrammeren om het controle te geven over zijn lichaam en geest, zonder hem direct te doden.

Dit is een lastig klusje, moeilijker gemaakt omdat het onwaarschijnlijk is dat de buitenaardse parasiet zich voor langere tijd heeft ontwikkeld bij mensen, zoals de schimmel en mieren.

Menselijke hack?

Vanuit een puur biologisch standpunt, heeft de buitenaardse parasiet vrijwel zeker niet de genetische hulpmiddelen om Brock - of een ander mens - in welke mate dan ook te hacken. Maar gezien genoeg tijd om zich aan te passen - of een technologische hulp - kunnen dergelijke parasieten misschien een manier vinden om deze uitdagingen aan te gaan.

Een van de bepalende kenmerken van het leven is het vermogen om zich voort te planten. Kan de buitenaardse parasiet in Venijn repliceren en andere hosts infecteren als Brock niet langer bruikbaar is om te overleven?

Gelukkig voor ons, op basis van onze huidige kennis van de biologie, is het waarschijnlijker dat een buitenaardse parasiet ons volledig zou doden bij een infectie of biologisch onverenigbaar zou zijn met onze neurologische en fysiologische systemen dan enig soort van geestbeheersing uit te oefenen.

De mensheid kan gemakkelijk rusten - en dat geldt ook voor onze vriendelijke wijk Spider-Man.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Allison E. McDonald. Lees hier het originele artikel.