Laten we Tug of War terugbrengen naar de Olympische Spelen

In tegenstelling tot de rest van ons, zullen de atleten van Port Byron, Illinois, dit weekend niet doorbrengen aan de Olympische Spelen. In plaats daarvan trekken ze voor hun leven aan het ene uiteinde van een 1600 meter lang touw dat zich over de rivier de Mississippi uitstrekt in een stenig spel van touwtrekken tegen hun rivalen in Le Claire, Iowa. In de jaarlijkse matchup die bekend staat als het Port Byron Tug Fest, komt er maar één team droog uit.

Als dit klinkt een stuk rauwer dan een speer werpen of een nummer sprinten, dat is omdat het is. Touwtrekken - een spel dat geen andere uitrusting vereist dan een paar sterke handen en een touw - is misschien wel een van de zuiverste vertoningen van naakte atletiek die de mensheid kent. Wat het des te verbluffender maakt dat het geen officieel onderdeel van de Olympische Spelen is.

"Touwtrekken is de ultieme teamsport", vertelt Shelby Richardson, de president van de Tug of War Association van de Verenigde Staten. omgekeerde. Na meer dan 40 jaar betrokken te zijn geweest bij de sport - ze doet mee aan elk nationaal kampioenschap sinds 1980 - zal Richardson de eerste zijn die beweert dat het net zo goed een test is voor atletisch vermogen en sportiviteit als alle sporten die officieel deel uitmaken van de Olympische Spelen. Omdat de sport in concept en praktijk zo simplistisch is, biedt deze een volledig egalitaire benadering van het testen van sportiviteit, die duurdere, rijkere Olympische sporten zoals schermen, dressuur en golf niet precies bieden.

"Er is geen manier om iets te veranderen. De grond is redelijk voor elk, "zegt Richardson. "Het is een heel eenvoudig spel waar iedereen zich mee kan identificeren. Het is niet zoiets als schermen - waar je naar toe moet gaan om de technieken ervan te leren - of judo of karate. "Ze beweert niet dat de beoefenaars van de sport hun strategieën niet hebben -" Er is veel oefening voor nodig, zoals al het andere., "Haalt ze haar schouders op, maar wat belangrijk is, is dat iedereen, waar dan ook, kan leren spelen.

Zelfs op competitief niveau, maakt het selectieproces van teams gelijkheid een prioriteit. Omdat de acht leden van een team collectief moeten voldoen aan een bepaalde gewichtstandaard, is het standaard om individuen te selecteren die ongeveer even zwaar zijn, zegt Richardson, "zodat uw team sterk is."

Dat de Tug of War International Federation 79 landen opsomt - verspreid over elk continent behalve Antarctica - omdat lidstaten alleen het argument van Richardson bevestigen dat de sport een van de meest democratische en klassiekste van de mensheid is. De sport is millennia lang gespannen en maakte zijn professionele sportdebuut in de oorspronkelijke Olympische Spelen in Griekenland rond het jaar 500 voor Christus. (lang nadat het werd toegepast in oude rituelen in het Midden-Oosten en Azië).

Dit punt is niet verloren gegaan bij eerdere herhalingen van het Internationaal Olympisch Comité. Touwtrekken werd tijdens de Spelen tussen 1900 en 1920 daadwerkelijk gespeeld, op één hoop gegooid met baan- en veldevenementen zoals langspringen en kogelstoten. Tijdens de olympische levensduur van de sport, waren de competities vol controverse: in 1904 bleek dat het Amerikaanse team, dat zou moeten bestaan ​​uit atleten van de Milwaukee Athletic Club, ringers uit Chicago had geworven en in 1908, de Britten. team werd opgeroepen voor het dragen van schoeisel laarzen, die gaf hen een oneerlijk voordeel.

Hoewel we weten dat het IOC redelijk wat redenen heeft om controversie tegen elke prijs te vermijden, vindt Richardson dat touwtrekken uiteindelijk tot geldbesparing leidde. "Mijn persoonlijke mening is dat touwtrekken moeilijk te verkopen is", zegt ze. "Je kunt de Final Five op de markt brengen. Je kunt Michael Phelps op de markt brengen. Maar een touwtrekken-team? Je hebt acht personen en ik denk dat het moeilijker is om een ​​team te vormen. "Je zou kunnen stellen dat teamsporten, zoals de Amerikaanse Olympische basketbal- en voetbalploegen, net zo veel publiciteit krijgen - zo niet meer - dan individuele evenementen, maar zelfs deze hebben hun eigen sterren, die kijkers en hun geld opleveren. Touwtrekken, aan de andere kant, gaat over het team als een egalitair geheel.

De atleten die Richardson vertegenwoordigt komen uit wat ze het Amerikaanse "broeinestje" van touwtrekken noemt, voornamelijk gecentreerd in Wisconsin, Minnesota, Illinois en Iowa. Ze zijn niet blij met de bijna 100 jaar ontslag die hun sport door het IOC is ondergaan, maar ze zijn ook niet passief geweest: zoals de wereldkampioenschappen van dit jaar in Mälmo, zal Zweden demonstreren, de sport is levend gehouden ondanks de snobisme van de Olympische krachten die er zijn. En zoals tientallen Midwesterners, handen rauw van het trekken, hun hakken graven dit weekend in de oevers van de Mississippi, zullen ze echte, rauwe athleticisme tonen.