Thomas Kalil, de Witte Huis, is misschien wel de meest interessante man in Washington

De meest dichtgestopte groep die Back to the Future Day vorige maand vierde, moest de staf zijn van het Witte Huis Office of Science and Technology Policy. In een blogpost voor de OSTP deed de plaatsvervangend directeur van Technologie en Innovatie, Thomas Kalil, een strakke routine op de grens tussen de sciencefiction van 30 jaar geleden en de realiteit van vandaag. "Veel technologieën en ideeën die tegenwoordig science fiction lijken - zoals Harry Potter's mantel van onzichtbaarheid, een Iron Man-pak, of het verhaal van Andy Weir over astronauten op Mars - worden actief onderzocht door wetenschappers en ingenieurs," zei hij.

Dat is waarschijnlijk relatief banaal volgens de normen van je Facebook-feed, maar bedenk dat de man een staflid van het Witte Huis is en dat hij zich niet richt tot een electoraat (de president kan niet opnieuw lopen en Kalil is aangesteld). Kerel is erin - en dit is vrij par voor de cursus.

Een onderdeel van Kalil's taak is om gewaagde visies op de toekomst te krijgen (denk aan een 100 miljoen mijl-brede drijvende ruimtetelescoop) en om dit te doen, is hij een kampioen van de technologische prijzen geworden. In 2012 schreven Kalil en OSTP-collega Cristin Dorgelo een rapport over het vermogen van prijzen om technologie gedaan te krijgen. De voordelen van de prijs zijn talrijk: je krijgt een heleboel mensen die een probleem aanpakken zonder uit te leggen hoe je het oplost en je hoeft niet te betalen voor fouten. Overheidsprijzen zijn vaak rendabel vanuit het oogpunt van de belastingbetaler, wanneer concurrenten collectief meer pony-ups maken dan de prijs waard is. Prestige is ook een ding.

Prijzen trekken ook nieuw talent aan. Toen het luchtmachtonderzoekslaboratorium veilig wilde uitvluchten, een vluchtend voertuig stoppen zonder het te beschadigen, is dit wat er gebeurde:

"Alle reeds bestaande oplossingen - zoals" bandenvernietigerstrips "of de wielverstrikkende SQUID - moesten vooraf worden gepositioneerd, wat heeft geleid tot sterfgevallen door politieagenten terwijl het apparaat op zijn plaats werd gebracht of van bestuurders die om hen heen slingerden. Met hulp van het Wright Brothers Institute en InnoCentive opende AFRL deze uitdaging voor de wereld. Als gevolg hiervan kon AFRL het aantal mensen dat over dit probleem nadacht meer dan 100 keer vermenigvuldigen en binnen een periode van 60 dagen een werkbare oplossing ontvangen. Een gepensioneerde 66-jarige werktuigbouwkundige uit Lima, Peru, diende de winnende oplossing in: een op afstand bestuurbaar, elektrisch aangedreven voertuig dat binnen 3 seconden tot 130 km / u kan accelereren, zichzelf onder een vluchtende auto kan positioneren en vervolgens automatisch kan triggeren een ingehouden airbag om de auto op te tillen en tot stilstand te brengen."

AFRL heeft het ontwerp gekocht voor $ 25.000.

Een van de meest diepgaande arena's waar de prijzen met succes zijn uitgespeeld, zijn auto's zonder bestuurder. In 2004 kondigde het Defense Advanced Research Projects Agency zijn eerste Grand Challenge aan, een prijs van een miljoen dollar om een ​​autonoom voertuig over een woestijnweg te krijgen. De auto's faalden allemaal, dus niemand liep weg met de tas. Een jaar later voltooiden vijf auto's een circuit door de Mojave. Roboticus Sebastian Thrun leidde een team van Stanford University naar de overwinning; kort daarna pakte Google hem op. Nu hebben we natuurlijk zelfrijdende Google-auto's die door politieagenten worden overreden, net als mensenauto's.

In 2006 nam Kalil de prijzen in ontvangst, omdat we er meer nodig hebben, vooral in moeilijk te lossen arena's zoals de landbouw in Afrika en goedkope vaccins. Hij blijft dat sentiment herhalen in bijvoorbeeld zijn TEDx op moonshots en Obama's BRAIN Initiative. Geef iemand deze band een lint.