5 verrassingsinvloeden gevonden in 'The Hateful Eight' van Quentin Tarantino

Volgens de stijl van de regisseur, de nieuwe film van Quentin Tarantino, De Hatelijke Acht, neemt zijn signalen van een pastiche van herkenbare invloeden. Zoek naar een zware basis van Sergio Leone, een beetje John Ford, een flinke schep Samuel Fuller en een vleugje De prachtige zeven. Maar de meest veelbelovende innovatie van Haatdragende Acht, afgezien van het gebruik van het 70mm-filmformaat, is het dat het uit nieuwsgierige hoeken zal trekken om zijn epische Westerse potboiler te bouwen. Hier zijn enkele van de meest offbeat hommages van de film.

John Carpenter

Een claustrofobisch verhaal van een groep mensen - waaronder Kurt Russell - in een afgelegen winterse setting tijdens een verlammende sneeuwstorm, ingesteld op de muziek van Ennio Morricone. Natuurlijk, dat is een manier om te beschrijven De Hatelijke Acht, maar het wordt ook een miniatuur voor John Carpenter's Het ding. Tarantino zou Carpenter's horrorklassieker waarschijnlijk hebben vertoond voor zijn cast voordat hij ze tegen elkaar plaatste, en het is logisch. De Hatelijke Acht zet een verdachte cast op zijn plaats en dwingt hen om rekening te houden met iemand die niet is zoals hij lijkt. Stel je voor, dan, Het ding gescript door Tarantino en met Samuel L. Jackson in de rol die voor het eerst werd gespeeld door Keith David. Misschien had iemand dat idee moeten hebben voordat ze een zinloze prequel maakten - gek genoeg ook wel genoemd Het ding - in 2011.

Het is een gekke, gekke, gekke, gekke wereld

Wat heeft een komedie uit 1963 met Sid Caesar, Ethel Merman, Mickey Rooney en ongeveer honderd andere favoriete cabaretiers van je grootouders gemeen met de bloedige western van Tarantino? De originele versie van Het is een gekke, gekke, gekke, gekke wereld flat-out languit, met een lengte van 210 minuten en opgenomen in het belachelijk brede Ultra Panavision 70 mm-formaat dat Tarantino gebruikt voor De Hatelijke Acht. De regisseur van de film, Robert Richardson, heeft gezegd dat Tarantino naar de Boos film voor instructie over hoe je de enorme cast in single shots kunt arrangeren.

"Een deel van wat er is gebeurd Het is een gekke, gekke, gekke, gekke wereld is dat je een medium opname had met alle karakters in het beeld, "legde Robertson uit Indiewire eerder dit jaar. "Het was een aanpassing voor ons allemaal."

Paul Thomas Anderson

Net als zijn collega's Tarantino en Christopher Nolan, heeft regisseur PT Anderson film gebruikt met veel effect, net als toen hij zijn 2012 plaatste De meester op 65 mm film. Samen met het sci-fi-epos van Nolan in 2014 interstellair was een bewijs van concept voor het bijna verouderde formaat waarvoor Tarantino heeft gekozen Haatdragende Acht. Anderson's aanpak drijft ook het formaat om verhalen over emoties te vertellen in plaats van natuurlijke vergezichten of ruimtescapes: hij vult zijn breedhoekige films met levendige close-ups van gezichten en interieurs die een microscopisch kleine blik op zijn personages en hun motivaties benadrukken. Tarantino's western heeft ongetwijfeld een aantal weidse opnames van besneeuwde bergen en prairies (het zou geen western zijn zonder hen), maar de beperkte omgeving zal hem ook toelaten om ons dicht, ongemakkelijk dichtbij te trekken, met zijn gogglesgalerij.

welvaart

De verhalende streken van een tv-programma dat draaide voor een toen-record 431 afleveringen moeten niet lichtvaardig worden genomen. Vroeg Tarantino Deadline Vorig jaar, "Tweemaal per seizoen, zouden die shows een aflevering hebben waarin een stel outlaws de hoofdpersonages zou laten gijzelen." Hij vervolgde: "Ik dacht:" Wat als ik een film zou maken met alleen maar die personages in de hoofdrol? Geen helden, geen Michael Landons. Gewoon een stel snode kerels in een kamer, die allemaal achtergrondverhalen vertellen die wel of niet waar kunnen zijn. Val die kerels samen in een kamer met een sneeuwstorm buiten, geef ze geweren en kijk wat er gebeurt. '

Quentin Tarantino

Nee, dat is geen typfout. Want hoezeer Tarantino ook graag verwijst naar andere films in zijn werk, hij vindt het ook leuk om zijn eigen technieken te regurgiteren: chainsmokers uitgedost in magere zwarte banden en zwarte pakken, zijn beruchte trunkshots, constant acteurs opnieuw uitgevonden. Het verschil tussen QT en andere regisseurs die hun eerdere ideeën lui hergebruiken, is dat Tarantino het echt afstelt. Dat gezegd hebbende, de confrontatie tussen een stel niet-goede karakters in een beperkte ruimte in De Hatelijke Acht ruikt naar de definitieve Mexicaanse impasse in zijn eerste film, Reservoir Honden. Alleen Tarantino zou het lef hebben om een ​​enkele scène uit te breiden tot een film van drie uur - en naar alle waarschijnlijkheid uit te trekken.