Deze video van een schuddende honingbijzwerm illustreert de "bijenkorfgeest"

Wanneer de bijen hun bijenkorf ontgroeien, zwermen ze om een ​​nieuw huis te vinden. En net als mensen moe van bewegen, moet de zwerm soms rusten. Wanneer dit gebeurt, plaatst de zwerm zichzelf in een enigszins kwetsbare positie, vaak perching op een boomtak, een lichte post of een Matchbox 20-concert. Op deze plekken kan de zwerm onderhevig zijn aan de elementen, en heel vaak zal de wind ze doen rondzwerven. Maar wetenschappers hebben ontdekt dat honingbijen (Apis mellifera) buitengewone eigenschappen van zwermintelligentie helpen deze ervaring veiliger te maken voor de hele kolonie.

In een krant die maandag in het tijdschrift is gepubliceerd Natuurfysica, een team van onderzoekers uiteengezet hoe een bijenzwerm intact blijft terwijl het wordt geschud. Het team, geleid door Orit Peleg, Ph.D., die de natuurkunde van levende systemen aan de Universiteit van Colorado Boulder, en Jacob Peters, een Ph.D. student aan de afdeling Organismic Evolutionary Biology van de Universiteit van Harvard, ontdekte dat een zwerm zich afgeeft van zijn gebruikelijke kegelvorm wanneer hij wordt geschud. Dit gebeurt, zeggen de onderzoekers, als een resultaat van de opduikende intelligentie die wordt tentoongesteld door een bijenzwerm, een vorm van collectief gedrag dat uniek is voor eusociale dieren zoals bijen, mieren en naakte molratten.

Om dit onderzoek uit te voeren, bedacht de onderzoekers zoiets als een bijbeterfapparaat dat de zwerm heen en weer schudt. Onder deze omstandigheden, die vergelijkbaar zijn met de omstandigheden die de bijenkorf tijdens het rusten op een boomtak kon ondervinden, merkten ze dat de typische lange kegelvorm van de zwerm scheen rond te draaien, met een fysica-eigenschap die bekend staat als schuifspanning. Terwijl de zwerm heen en weer zwaaide, vervormde het zich met de kracht die erop werd uitgeoefend. Maar terwijl de zwerm bleef zwaaien, zagen de onderzoekers iets opmerkelijks: de bijen begonnen te klimmen van het laaghangende deel naar de stevige basis. Dit resulteerde in een bredere, kortere structuur die niet hetzelfde niveau van schuifspanning ervoer als de lange kegelvorm.

Deze ogenschijnlijk voor de hand liggende oplossing voor een mechanisch probleem toont het collectieve genie van de bijenkast.

Geen enkele bij weet wat de hele zwerm aan het doen is. Er zijn geen voormannen of ingenieurs in een bijenkorf. Maar door de gelokaliseerde gedragingen en interacties van elke bij vertoont de bijenkorf emergent gedrag, een systeem-breed gedrag dat voortkomt uit het gecombineerde effect van alle individuele acties van de bijen. Door de bijen aan de buitenkant van de zwerm te volgen, zagen de onderzoekers dat bijen lager op de kegel lagen, waar de schuifspanning het grootst was, naar de plek waar de spanning lager was, de basis breder en lager zette, het centrum van de zwerm massa dichter bij de basis, waardoor uiteindelijk de spanning van de hele zwerm wordt verlicht.

Het is moeilijk om te weten of een bij weet waarom het doet dit, maar het eindresultaat is dat het gedrag van elke bij resulteert in de groep die optreedt als een enkel, collectief organisme, net zoals de manier waarop neuronen in onze hersenen samenwerken om complexe gedachten en gedragingen te vormen.

We zouden iets van deze altruïstische insecten kunnen leren.