Een psychologietest legt de echte corruptie uit die in de Panama-documenten wordt beschreven

Een cache van 11,5 miljoen records gelekt door een anonieme bron verbonden aan het advocatenkantoor Mossack Fonseca heeft ten minste een deel van het enorme netwerk van schaduwrijke financiële relaties tussen offshore banken en wereldleiders blootgelegd. Deze records, gezamenlijk bekend als de Panama Papers, beschrijven hoe de elite van de wereld belastingparadijzen en shell-bedrijven gebruikt om belastingen te vermijden en grote sommen potentieel onrechtmatig verkregen winsten op te potten. Voor velen bevestigen de lekken een basisverdenking over ambtenaren. Voor anderen betekent het een slag van de politieke blinde kant. Hoe dan ook, de 2,6 terabytes aan bewijs dwingt iedereen om de doeltreffendheid van de structuren binnen onze samenlevingen te overwegen.

De Panama Papers zullen onvermijdelijk een referentie worden over de publieke moraal en of burgers opzettelijk naïef of gewoon te weinig zijn.

Een aantal studies hebben aangetoond dat mensen handelen tegen hun zuivere economische belangen wanneer ze gemotiveerd zijn door ethische normen. Het is niet ongebruikelijk dat geldschieters beslissingen nemen die tegen hun eigen belangen of politici ingaan om namens het publiek te handelen in plaats van zichzelf. Omgekeerd is omkoping - een handeling die bijna elke relatie in een democratische samenleving fundamenteel ondermijnt - verre van zeldzaam. Maar het is ook ingewikkelder dan je zou denken.

Onderzoekers hebben via huidgeleidingstests vastgesteld dat mensen sterke emoties voelen wanneer ze kiezen of ze een omkoping accepteren die hen meer geld oplevert. Eeuwenlang was de sociologische veronderstelling dat mensen persoonlijke winst wogen tegenover het welzijn van het geheel. Maar dat klopt niet helemaal volgens een studie van 2014: mensen worstelen gewoon om weg te lopen van geld.

Inschrijven Grenzen in Gedrags-neurowetenschap, de onderzoekers beschreven hun experimenteel ontwerp: ze deden 93 proefpersonen mee aan een experiment waarbij ze in een asymmetrisch sociaal dilemma werden geplaatst tussen een veilingmeester en twee bieders. Gedurende het hele scenario werd de emotionele opwinding van de proefpersonen gemeten via huidgeleidingreacties (de epidermis is meer geleidend tijdens toestanden van extreme fysiologische respons). In de eerste reeks tests hadden de bieders de mogelijkheid om de veilingmeester om te kopen om de veiling te winnen. In de tweede serie waren de proefpersonen verbaasd om te horen dat instemmen met smeergeld betekende dat ze de veiling moesten verliezen en hun keuze voor omkoping zou aan de andere bieder bekend worden gemaakt.

Voordat dit strafmechanisme werd geïntroduceerd, zagen de onderzoekers wel prosociaal gedrag - gedrag dat was geclassificeerd als beter voor de samenleving - op zowel de onderdelen van de veilingmeesters als de bieders. Toen het echter de verliezer van de veiling werd die kennis van de omkoping zou verkrijgen, gedroegen de bieders zich op een veel meer pro-sociale manier. Maar ze deden het niet omdat ze dachten dat het juist was: toen de onderzoekers doken in de gegevens verzameld van de huidgeleidingstest, realiseerden ze zich dat de timing van de emotionele reacties gesynchroniseerd was met wanneer mensen besloten om het geld niet te nemen.

"Vanuit methodologisch oogpunt suggereren onze resultaten dat tot nu toe emotionele opwinding ten onrechte mogelijk is geassocieerd met alleen onethisch gedrag, omdat het mogelijk is veroorzaakt door een ethische beslissing tegen de zelfzuchtige motivatie van de beleidsmaker," schrijven de onderzoekers.

Met andere woorden, het is niet de keuze om een ​​ethische norm die een emotionele reactie veroorzaakt, maar de beslissing om tegen het eigen belang te handelen, te schenden of na te leven. De angst om te worden betrapt en bestraft door de samenleving, of het nu gaat om veroordeling of echte strafrechtelijke sancties, is vaak wat ons ervan weerhoudt om moreel corrupt te zijn - terwijl mensen tegelijkertijd nog steeds hyperbewust zijn dat ze iets verliezen.

Het vertrouwen dat ze niet zouden worden gepakt, maakt waarschijnlijk deel uit van de reden waarom zoveel mensen, van de beste vrienden van Vladimir Poetin tot Jackie Chan, zijn betrokken bij offshore-bedrijven. Succesvolle mensen worden vaak zelfverzekerde mensen, en mensen met een te vol vertrouwen houden vast aan het idee dat belastingparadijzen echt legaal zijn. Er zijn legitieme redenen om een ​​shell-bedrijf te hebben, dat vaak door startups wordt gevormd voordat ze financiering krijgen. (Een shell-bedrijf is een bedrijf dat geen actieve bedrijfsactiviteiten of aanzienlijke activa heeft).

Maar shell corporaties zijn ook een uitgelezen kans voor boeven. U kunt een bedrijf opzetten met een eigen bankrekening en ongeveer $ 15.000 per jaar betalen voor een naam die op de rekening wordt vermeld. Uw belastingplicht wordt door de autoriteiten verborgen. Zoveel als offshore rekeninghouders kunnen beweren dat wat ze doen legaal is, onthullen de Panama Papers dat er een uitgebreid netwerk is dat heeft gewerkt om activa te beschermen door het manipuleren van officiële documenten, het verbergen van transacties en het verwijderen van papieren sporen.

Het is waarschijnlijk dat degenen die genoemd zijn in de Panama Papers oorspronkelijk een morele druk voelden om vast te houden aan de status-quo - maar zich toen realiseerden dat het hen eigenlijk niets kon schelen. Als je denkt dat je niet gepakt wordt, is het brein behoorlijk goed met corruptie.