Wat is de nieuwe 'Maniac'-show van Inspire, het nieuwe Netflix-project van Cary Fukunaga?

Cary Fukunaga is misschien vooral bekend vanwege zijn voorbeeldige werk over imbuing Echte detective Seizoen 1 met zijn kenmerkende psych-noir-humeur, maar door zijn andere projecten heeft de regisseur zichzelf een echte polyglot bewezen. Hij regisseerde een Jane Eyre aanpassing in 2011, en het grensovergangsdrama Sin Nombre twee jaar eerder. Vorig jaar onderzocht hij in 2006 de burgeroorlog in Afrika Beasts of Nation, zijn eerste Netflix-samenwerking. Nu vindt zijn tweede grote project voor de streamingdienst dat Fukunaga het meest onwaarschijnlijke project aanpakt dat hij kon vinden: een komedieserie van een halfuur - een gebaseerd op een Noorse televisieserie.

Het bronmateriaal dat Fukunaga heeft verplaatst om deze sprong te maken? Wat leek het waard om te worden beschuldigd van grote filmsterren die, op dit punt in hun carrière, bijna een rol zouden kunnen spelen in elk Oscar-ready Hollywood-product van hun keuze?

Van Channel 4's Peep Show naar Zwarte spiegel, naar Lars von Trier's Het Koninkrijk serie, we weten dat televisie-komedie van de andere kant van de vijver vrij vaak een ongewoon donkere, genadeloze gevoeligheid heeft. Noorwegen's komedie van een half uur Maniac - geproduceerd door Rubicon TV, die ook de eerste originele show van Netflix produceerde, Lilyhammer - is geen uitzondering.

Maniac, met komiek Espen Lervaag in de hoofdrol, laat snaps zien heen en weer tussen een patiënt in een psychiatrisch gesticht en zijn interne, vormveranderende fantasiewereld. Als in het echte leven zijn karakter (ook Espen genoemd) een catatonische schlub is, is hij - naast vele andere dingen - rijk, modieus en geliefd als de held van zijn ingebeelde universum. Soms woont hij in een herenhuis met in bikini geklede vrouwen als bedienden; op andere momenten is hij een stervoetballer, oorlogsheld, speciale agent en cowboy.

Rubicon tv-producent Anne Kolbjornsen verklaarde de overkoepelende boodschap van de show aan Verscheidenheid vorig jaar:

"De Amerikaanse droom heeft zijn voet aan de grond gekregen in de Noorse cultuur … Espen neemt dit natuurlijk tot het uiterste, in de veronderstelling geliefd te zijn bij iedereen om hem heen. Elke dag verschijnt als een feest en er is geen limiet aan wat hij meemaakte. Maar het is gewoon te goed om waar te zijn."

De verklaring van Kolbjornsen krijgt iets waar heel belangrijk over is Maniac: Hoezeer het ook een absurdistische komedie is, de show slaat hard als een stuk hedendaagse sociale satire. Espen's droomwereld vertegenwoordigt in veel opzichten de visie van de scheppers op de geglobaliseerde 'bro' en zijn zelfingenomen, soms ontaarde aspiraties.

Naast het verkennen van Espen's 'te goed om waar te zijn' fantasieën, brengt de show tijd door met de mensen en verzorgers van het gesticht. Emma Stone heeft blijkbaar getekend om daar een andere patiënt te spelen Deadline. Het is gemakkelijk om te veronderstellen dat, zoals op de show, de echte persoonlijkheden die hij ontmoet zijn droomuniversum zullen verbeteren.

Stone zal ongetwijfeld tal van bizarre kansen krijgen in die omgeving; misschien heeft zelfs Fukunaga Stone tegen het type gegoten als Espen's fantasiepop Håkon (in de Noorse versie, gespeeld door de andere maker van de show, Håkon Bast Mossige). Het lijkt echter vreemd dat zij niet de rol op zich neemt van de psychiater, Mina (Ingeborg Raustøl), die eraan werkt om Espen terug naar de aarde te brengen en een hechte relatie met hem tot stand brengt. In de Noorse versie is ze het derde centrale (en meest nuchtere) karakter van de show.

Natuurlijk zou Fukunaga een aantal vrijheden kunnen nemen met zijn bronmateriaal, en men moet hopen dat hij dat doet. Met zijn beperkte maar indrukwekkende staat van dienst, zal Fukunaga idealiter zijn stem verder onderscheiden in de door Paramount TV / Anonymous Content geproduceerde Maniac. Over zoveel verschillende projecten heen zijn zijn handtekeningen soms moeilijk te herkennen, maar Fukunaga's ongelooflijke oog voor cinematografie en aangeboren vermogen met acteurs is altijd duidelijk geweest. Maniac lijkt bizar veelbelovend bronmateriaal voor de regisseur om uit vorm te buigen en in zijn eentje te komen.