Hoe Louis Theroux kreeg in een documentaire Slapfight van Scientology

De Scientology Kerk gelooft in een buitenaardse dictator genaamd Xenu, werven Hollywood A-listers (inclusief prominente proselytizer Tom Cruise) voor hun zaak, en kunnen spiritueel "doorgroeien" naar vermogens van buitenzintuiglijke waarneming met het uithalen van een creditcard. Ze zijn ook ongelooflijk privé en agressief in het handhaven van die privacy, en als zodanig zijn ze niet verlegen over het controleren van waargenomen tegenstanders. Dat is precies wat er gebeurde met filmmaker Louis Theroux tijdens het maken van zijn nieuwste documentaire Mijn Scientology-film, die in première gaat op Tribeca Film Festival dit jaar.

Tijdens de productie kreeg Theroux geen toegang tot het hoofdkwartier van de Church of Scientology, maar bleef hij onverschrokken. Geïnspireerd door de overvloedige filmproducties van de kerk, besloot Theroux reeksen van scènes te organiseren op basis van de herinneringen van ex-Scientology-leden zoals Marty Rathbun, die ooit als inspecteur-generaal diende, en Mark Headley. Deze nogal huiveringwekkende scènes onthullen hersenspoelrituelen door de Sea Org. - de groep van de meest toegewijde geestelijken - evenals angstaanjagend misbruik en intimidatie door een deel van voorzitter David Miscavige (gespeeld door acteur Andrew Perez) in "The Hole" van de Gold Base-compound van Scientology.

omgekeerde praatte met Theroux, Perez en regisseur John Dower over hoe het was om samen te werken met Rathbun, en de bizarre sfeer van hun re-enactments van Scientology - inclusief de Tom Cruise-scène die was weggelaten:

Louis, je hebt jezelf vaak in kleverige situaties geplaatst tijdens het fotograferen van documentaires. Hoe heeft deze beoordeeld in termen van angst voor uw veiligheid?

LT: Ik heb documentaires gemaakt waarin ik voelde dat ik fysiek in gevaar was, en dit was niet een van die. Kortom, ik was niet in een rel of het omgaan met een criminele bende. Maar er is een ander soort gevoel van gevaar dat te maken heeft met het besef dat deze jongens niet spelen als het gaat om het brengen van rechtszaken, en ook in termen van pogingen om het leven ongemakkelijk voor je te maken. Het andere is dat ik me er heel goed van bewust ben dat het rubber de weg raakt, terwijl we praten. Want hoe realistischer de film Scientology lijkt te zijn, in termen van distributie, ik vermoed dat ze nog meer zullen deelnemen. De film die ze over mij maakten, is nog niet uitgekomen, dus vraag me opnieuw wanneer het is vrijgegeven.

Hoe voelde het om zelf object van onderzoek te worden?

LT: Ik herinner me dat ik een tv-documentaire maakte over de Westboro Baptist Church, en dat Pastor Phelps, die sindsdien is overleden, een lang persbericht heeft uitgegeven waarin hij duidelijk over mij heeft gelezen en dat het een beetje een bijbels verhaal was aanval stuk. En ze maakten een teken van mij: "Louie gaat naar de hel." Alle dingen waar je je misschien zorgen over maakt. Dit is niet een van hen. Het is net als het rapnummer. Ik heb 99 problemen, maar Pastor Phelps is er niet één.

Met de re-enactments van Scientology, wat probeerde je te bereiken naast het lokken van de Scientology Kerk in een soort confrontatie?

LT: Het ging erom Marty Rathbun en in mindere mate Mark Headley terug te brengen in een kopruimte, een tijd en een plaats, en een soort van theatrale en dramatische techniek te gebruiken om spreekpunten naar voren te brengen. Die eerste dag dat we Andrew ontmoetten, zag ik hoe Marty enigszins opgewonden raakte. En hij was er helemaal weg van. Je kunt hem zien lachen van plezier. Wanneer u Andrew tegen hem schreeuwt: u houdt van die shit. Kijk niet weg, hij is net zoals Dit is precies hoe het was.

Is er iets dat je anders had gedaan in de film, een tweede kans gekregen?

LT: In het algemeen drong ik aan op meer re-enactments. Ik vind het gewoon een geweldig apparaat, en het werkt ongelooflijk goed. Dus ik ben benieuwd wat er zou zijn gebeurd als we er misschien nog één hadden gebruikt.

Welke?

LT: Steve Mango, wie is het personage dat de volgende Tom Cruise wil zijn. Hij is een jonge acteur die betrokken raakt bij Scientology en $ 50.000 uitgeeft. Ik dacht: we moeten de scène waar Steve Mango in een kamer was opgesloten naspelen - en dit is zijn bewering tegen de kerk, en ik weet zeker dat Scientology het zou ontkennen - en min of meer gedwongen of onder druk gezet om meer geld te geven, en maximale creditcards. Ik dacht, nou, dat is een geweldige scène om na te spelen. Als ik nu terugkijk, weet ik niet zeker of het in de film zou hebben gewerkt, maar ik vond het een goed idee - Steve speelde zichzelf of de verkoopmedewerker van Scientology. We hadden nog een re-enactment dat we niet in de film hebben gestopt. We hadden een scène waarin David Miscavige en Tom Cruise uit kleiduivenschieten gaan, iets wat ze vroeger graag deden. Op de achtergrond zijn er deze jonge leden van de Sea Org die deze Scientology-oefening uitvoeren en rond een boom rennen. Het was een soort van verbazingwekkende scène, maar het voelde alsof het meer door mij werd gepusht, of door ons als een productie, dan door Marc Headley. Het voelde niet echt.

Waren er wettelijke beperkingen waaraan u was onderworpen voordat u de film begon te maken - en was er sprake van zelfcensuur?

LT: Het enige was dat we de. Niet konden gebruiken Mission Impossible muziek tijdens één scène. Dat was het enige dat ik een beetje gekwetst voelde in onze stijl.

Het formaat van je vorige films bevat meestal een gids waarmee je een vertrouwensrelatie ontwikkelt die je naar een subcultuur leidt. Je relatie met Marty lijkt behoorlijk gespannen. Heb je het gevoel dat dit op enigerlei wijze de kwaliteit van deze documentaire in gevaar heeft gebracht?

LT: Au contraire! Ik denk dat dat een van de leukste delen van de documentaire is.

AP: Er is gewoon iets meeslepend over hoe Marty zowel energiek was in het creatieve aspect ervan, en dan ook op verschillende punten, gewoon afgesloten en terughoudend om bepaalde dingen te leren kennen. Als Tom Cruise opgevoed was, de auditing, dat soort dingen, zou hij zich volledig terugtrekken. Of het klappen bij L. Ron Hubbard.

LT: Hij vond dat niet leuk. Dat was interessant.

JD: In alle films die je ooit hebt gemaakt, viel het me op dat hij mogelijk een van je lastigste steengroeven is vanwege de manier waarop hij naar je terugkomt.

LT: De eerste dag dat we begonnen met filmen, realiseerde ik me, wauw, deze man is een robuust, intelligent, zeer opmerkzaam en zeer gecompliceerd persoon, en ik dacht: "Dat is fantastisch." Ik dacht echt dat ik met deze man een reis kon maken, omdat hij zal me elke keer als hij onzin ruikt uitroepen, en ik zal echt op mijn hoede moeten zijn over hoe ik met hem omga. Voor mij is dat veel interessanter dan iemand die gewoon over de kop gaat en me in haar buik laat wrijven. Achteraf gezien, had ik me misschien irritant gevonden als ik Marty was. Je weet wat ik bedoel? Zijn leven is absoluut op zijn kop gezet door deze religieuze groep waar hij deel van uitmaakte. Hij is onderzocht, lastig gevallen en is de irritante Britse journalist die Scientology 101 vragen stelt.

Heb je ooit spijt van de manier waarop je Marty hebt verhoord? Ik denk in het bijzonder aan de scène waarin Marty klaagt dat de kerk zijn geadopteerde kind begint te noemen om hem lastig te vallen, en in feite zinspeelt u erop dat hij hetzelfde heeft gedaan met andere mensen in het verleden.

LT: Voor mij is een van de meest fundamentele vragen dat de klokkenluiders helemaal goed waren met Scientology tot ze vertrokken, en plotseling is alles vreselijk en afschuwelijk. Nou, wacht even. Als het zo vreselijk en afschuwelijk was, waarom duurde het dan twintig jaar om het uit te zoeken? Het is iets dat moet worden aangepakt en uitgelegd, omdat er een schijnbare tegenstrijdigheid is. Achteraf gezien was het een gespannen moment, en het is een open vraag of het eerlijk was of ik hem Marty mocht vragen op een moment van intense emotionele kwetsbaarheid dat hij dat met andere mensen deed.