Prepaid-betaalpassen houden nog steeds de geldgijzelaar voor arme mensen vast

Prepaidbetaalkaarten met verborgen kosten zijn, na de Grote Recessie en consumentenbescherming van Dodd-Frank, een manier geworden voor grote banken om geld te verdienen aan mensen zonder geld, van plasmadonors tot gevangenen. Het Consumer Finance Protection Bureau is nu op de zaak en zal waarschijnlijk een reeks voorschriften implementeren die zijn ontworpen om de vergoedingen te beperken, informatie over vergoedingen vragen en strengere regels voor betalingsperioden stellen begin 2016. Als verandering komt, zal het voor veel werknemers te laat komen in dienst van herkenbare merken die een aantal jaren tiende hebben besteed aan banken.

In 2012 werden bijna 4,5 miljoen Amerikanen betaald in prepaid-betaalpassen met een loon van in totaal $ 34 miljard, volgens de financiële onderzoekers van de Aite Group. De meeste van die mensen waren minimumloonarbeiders in dienst bij detailhandelaars, waaronder Victoria's Secret, Tommy Hilfiger, Express en Bath & Body Works, waardoor betalingen werden verplaatst van traditionele bankmodellen. In 2013 stuurde het Consumer Financial Protection Bureau een waarschuwing naar werkgevers om hen eraan te herinneren dat federale wetgeving werknemers het recht geeft om te kiezen of ze met kaarten willen worden betaald. Een waarschuwing was niet genoeg.

Dit jaar won de Pennsylvania-vrouw Natalie Gunshannon een twee jaar durende juridische strijd tegen voormalig werkgever McDonald's, waar lokale franchise-eigenaren Carol en Albert Mueller het personeel dwongen om geld te storten op de debetkaarten van J.P. Morgan Chase zonder optie voor traditionele loonstrookjes of directe storting. De verborgen kosten van de kaart aten op de al lage lonen van Gunshannon, rekende $ 1,50 per bezoek aan een pinautomaat aan, $ 5 voor het opnemen van geld over de toonbank bij een kassa, $ 15 voor het vervangen van een verloren of gestolen kaart, een vergoeding van $ 1 voor het controleren van het saldo en een 75 cent kosten alleen voor het online betalen van rekeningen.

Zelfs werknemers die voorzichtig zijn met hun uitgaven realiseren zich misschien niet alle manieren waarop prepaid-kaarten ze een boete opleggen. Uit een studie van het Consumer Financial Protection Bureau in 2014 bleek dat ongeveer één op de vier payroll-kaarten beperkte of geen kosteninformatie bevatte over de overeenkomsten, terwijl door de overheid uitgegeven prepaid-kaarten nog erger waren: meer dan 50 procent kon niet alle manieren bekendmaken waarop gebruikers in rekening zouden kunnen worden gebracht. Bijna 47 procent van alle vooruitbetaalde kaarten heeft kosten in rekening gebracht voor toegang tot accountgegevens, met een gemiddelde kostprijs van $ 3,54.

Dat door de overheid uitgegeven kaarten tot de meest waarschijnlijke verborgen kosten behoren, is verontrustend. Meer dan 40 staten gebruiken nu prepaid-betaalkaarten voor alles van werkloosheidsuitkeringen tot kinderbijslag, en socialezekerheidsbetalingen worden ook aangeboden in prepaid-kaartvorm. Besparingen op frankering en papier zijn goed voor de overheid, maar het geeft de kosten door aan de burgers. Zelfs gevangenissen en gevangenissen zijn begonnen met het uitgeven van kaarten aan gedetineerden bij vrijlating. Gregg Cavaluzzi werd in 2013 vrijgelaten uit de federale gevangenis met $ 120 uit zijn gevangengenomen arbeid geladen op een prepaid kaart, maar vertelde Al Jazeera dat de kosten alles behalve $ 70 hadden. Mensen die slechts één nacht gevangen worden gehouden, kunnen het geld in hun portemonnee voor hetzelfde bedrag vervangen door een prepaidbetaalkaart.

Als de situatie van de prepaidkaart in 2016 ingrijpend verandert, kunnen banken een lichte kneep voelen en kunnen werknemers enige verlichting voelen. Toch is er een financiële gijzelaarcrisis in volle gang en hebben alle presidentskandidaten die populistisch spelen het tot dusverre genegeerd.