'Star Wars' en drugs: een match die ver in een melkweg is gemaakt

$config[ads_kvadrat] not found
Anonim

De eerste keer dat ik de pot rookte en naar een keek Star Wars film was toen Aflevering I kwam uit. Ikzelf en twee van mijn vrienden hebben een maïskolfpijp voortgestuwd toen we met mijn C-3PO-gouden Mercedes uit 1976 8th Avenue in Denver reden. We waren op weg naar een donderdagavond van 4 uur om de film in de Paviljoos in het centrum te laten zien. Ik droeg een Yoda-T-shirt en - gelukkig, vooral na een re-screening die ik de afgelopen week net heb uitgevoerd - werden we als de hel opgeblazen, waardoor de eerste helft van de film een ​​beetje vervaagt. Tegen de tijd van het climaxachtige lichtzwaardduel tussen Obi-Wan, Qui-Gon en Darth Maul, werden we uitgesmeten in een land van slapeloosheid en marihuana-terugtrekking. Ik ging die dag naar de middelbare school en toen, toen de klokken luidden, ging ik terug voor nog een ronde. Het was geweldig.

Er is natuurlijk een precedent voor de vertoningen van de jaren zeventig van Een nieuwe hoop in wazige theaters vol met hippies en stoned geeks. 2001: A Space Odyssey, uitgebracht in 1968, werd gefactureerd als "The Ultimate Trip," en tientallen acidheads bepaalden hun ervaringen tijdens Bowman's race door de caleidoscopische ruimte. Star Wars fans pakten die sci-fi stoner-mantel op en natuurlijk: in een wereld vol Jawas, Wookiees en Ewoks, wie zou nuchter durven te blijven?

Hier is een citaat uit het boek van Albert Goldman uit 1979, Graswortels: marihuana in Amerika vandaag:

Ga in de rij staan ​​in de bioscoop, een zwarte kerel komt aanlopen door te chanten: losse verbindingen? Losse gewrichten?

Als de film dat is Star Wars, het meest kleurrijke en boeiende personage is een space-age dope-smokkelaar. Hij krijgt een grote lach wanneer hij uitlegt waarom hij zijn laatste lading "spice" moest dumpen. Als de foto een rock-evenement is, zoals The Last Waltz, je zou kunnen worden gebombardeerd door de sfeer van het theater in te ademen.

'Star Wars' en S.F.'s Coronet in 1977: een oral history. via @peterhartlaub http://t.co/1k0Ug0SUj2 pic.twitter.com/n1yjRP1ZO4

- The Chronicle (@sfchronicle) 26 november 2015

Ik vond het stukje in een stuk van filmcriticus J. Hoberman, die in de jaren '70 en '80 over drugs schreef in de film. En terwijl het verbranden van gewrichten in het theater toen sociaal acceptabeler was bij films over de hele linie, drugs en Star Wars heb een speciale band. Het heeft iets te maken met knikken voor Han Solo als drugssmokkelaar - zoals hierboven vermeld - maar waarschijnlijk meer met groene mannen, sterren vervagen in hyperspace, een epische soundtrack en lasers, man. Lasers.

Potcultivators hebben namen genoemd naar prinses Leia - hoewel Carrie Fisher veel stoffen de voorkeur gaf - net zo goed als Ewoks, Vader en anderen. Er is een subcultuur die erop is gebaseerd dat Yoda de pot rookt. En dan is er dat kruid - een medicijn waarnaar meerdere keren in de film wordt verwezen - dat kan wel of niet iets te maken hebben met de naam van een steeds populairdere synthetische marihuana. Het is allemaal logisch. De Star Wars films zijn zo'n culturele toetssteen dat bijna elke menselijke actie of eigenschap rijp is voor eisegese. Zijn we seksuele perverselingen vanwege Leia's bikini? Zwaarlijvige obese Dionysianen zoals Jabba? Backstabbing keerjassen zoals Lando?

De relatie tussen drugs en Star Wars hoeft echter niet eens onder een verheven kader te worden begrepen. De films, zo blijkt, zijn een geweldige reis om te bekijken onder de invloed: de meeste films zijn dat wel. Maar, Star Wars is vooral bevredigend voor consumenten van alles, van DMT tot gewone ol 'pot. Verbluffende visuals, bedwelmende concepten, vreemde talen en bizarre werelden zorgen allemaal voor een fantastische reis. Het ene moment zit je in een Amerikaanse pottenbakkerij en de volgende, een kruidenmijn van Kessel. En als je bijvoorbeeld een vrijdagmiddag-screening bij je vader hebt - zoals ik doe - maak je geen zorgen: er is altijd een volgende vertoning.

$config[ads_kvadrat] not found