Maak kennis met Senongo Akpem, de echte kunstenaar achter de nep (en briljante) HoloHalo

Wat als je zou kunnen laten zien wat je voelde - vergelijkbaar met een moodring, misschien, maar met slimmere technologie? Dat is een deel van de vraag die Senongo Akpem, een digitale ontwerper die in New York City woont, heeft geleid om de HoloHalo voor te stellen.

"HoloHalo is een holografisch communicatieapparaat dat leert en zich aan u aanpast", schrijft Akpem op de HoloHalo-website, die vijf jaar later leest als een persbericht. "Projecteer zelf kleuren en patronen die synchroon zijn met je humeur."

Natuurlijk, het is een conceptuele technologie, maar net als alle goede sciencefiction in de nabije toekomst is het provocerend terwijl je maar één voet in de echte wereld houdt. Onderzoekers van universiteiten zoals het Massachusetts Institute of Technology werken aan manieren om machines te vinden die onze emoties kunnen interpreteren en communiceren. MIT onthulde één dergelijk systeem in 2014, genaamd Affectiva, gericht op kinderen met autisme die moeite hebben om de emoties van andere mensen te herkennen.

Akpem splitste zijn vroege jaren tussen de VS en Nigeria, en zijn Atlantische achtergrond toont in zijn werk: Misschien komt een toekomstige Apple in de buurt van HoloHalo, maar de ontwerpen van Akpem hebben een duidelijk Afrikaanse twist. omgekeerde onlangs ingehaald met Akpem om te praten over wat het idee heeft geïnspireerd.

Hoe beschrijf je je conceptuele werk zoals de HoloHalo?

Veel van mijn conceptuele werk en illustratie gaat over ideeën van multiculturalisme en science fiction. Ik ben opgegroeid met een voet in twee verschillende culturen, met een Nigeriaanse vader en een Amerikaanse moeder. 'Zo'n zijn betekent dat veel van het werk dat ik maak, gaat over wat het betekent om tegelijkertijd deel uit te maken van en gescheiden te zijn van culturen. Ik denk dat dat is waarom sci-fi me zo aanspreekt, omdat het zo vaak probeert aan te pakken wat vreemd zijn betekent.

Voor HoloHalo wilde ik speculeren over hoe futuristische technologie er zou uitzien bij het soort mensen dat op mij lijkt. Het maakt deel uit van de wereld van het Afro-futurisme. Ik onderzoek een heel specifiek idee, visualiseer expressieve communicatie door middel van technologie en wat dat betekent (of kan betekenen) voor Afrikanen en leden van de hedendaagse Afrikaanse diaspora. Een beetje diep, maar wat sci-fi is dat niet?

Wat was de inspiratie achter dit project? Hoe ziet jouw ontwerpproces eruit? Ben je begonnen met een artistiek idee (in dit geval bijvoorbeeld een verlangen om geweldige GIF's te maken) of het idee van speculatieve technologie?

Jaren geleden las ik het boek eeuwigheid door Greg Bear. Ik vereenvoudig het vreselijk, maar het boek gaat over een team van wetenschappers die een mysterieuze asteroïde verkennen die in de baan van de aarde verschijnt. Ze gaan naar binnen en bezoeken uiteindelijk een futuristische stad met de naam Axis, waar mensen apparaten hebben waarmee ze tijdens het praten extra contextuele informatie kunnen "fotograferen" of projecteren. Het zette me aan het denken: hoe ziet dit eruit als we emoties en stemmingen projecteren? In veel opzichten trekken wearable tech en smartphones ons naar binnen, meten en communiceren op een zeer fysiek persoonlijke manier. Waarom zou je het idee van Greg Bear niet gebruiken om dit om te keren? Dat is hoe HoloHalo is begonnen.

Mijn ontwerpproces lijkt veel op mijn andere projecten - veel tekenen en testen van de grenzen van wat ik kan doen. Er waren een paar technische uitdagingen die me echt dwongen om uit te zoeken wat ik wilde ontwerpen. Het was belangrijk om gemakkelijk toegankelijke webtechnologie te gebruiken. Dat betekende HTML, CSS en SVG. Ik wilde dat het geanimeerd was, dus ik moest behoorlijk wat leren over SMIL- en CSS3-animatie, en een manier vinden om alle halobewegingen in mijn code te standaardiseren.

Uiteindelijk moest het trots Black zijn. Ik ben een Nigeriaan, geboren en getogen, en het was belangrijk voor mij om Afrikanen en mensen van kleur voorop te stellen in deze speculatieve toekomst.

De GIF's waren echter een geweldige manier om te laten zien hoe HoloHalo eruit zag op Twitter.

Ik ben verheugd HoloHalo aan te kondigen, een holografisch communicatieapparaat. Meer informatie op http://t.co/WpsTHCJewn pic.twitter.com/i8YT5mCr37

- Senongo (@senongo) 16 december 2015

Je hebt mensen gevraagd om HoloHalo op Twitter te bespreken. Hoe was de feedback? Zijn mensen enthousiast over het vooruitzicht van dergelijke technologie?

Het antwoord was zeer positief, als een beetje verbijsterd. De structuur van de HoloHalo-site was opzettelijk tongue-in-cheek, spottende (voorzichtig) die ademloze marketing sites die we zien voor nieuwe tech en apparaten. Degenen die weten hoe droog mijn gevoel voor humor is, waren "in" op de grap, maar niet iedereen was, vandaar enige verrassing en lichte verwarring.

Opwinding is moeilijk om te meten. We zien de grafieken van de wereldwijde opname van technologie tegenwoordig bijna ogenblikkelijk en ik vraag me af of het echt opwindend is om ermee te rijden, of dat slechts een deel van ons sociale weefsel constant wordt "bijgewerkt". Ik denk dat als ik HoloHalo in het echt in het echt had laten werken, met video van mensen in vergaderingen en op data, dit meer opwinding had opgewekt, maar ik was meer geïnteresseerd in het onderzoeken hoe gewone webtechnologie (CSS, HTML en SVG) zou kunnen zijn gebruikt om de halo's te maken, dus deze keer was er geen video in de kaarten. Ik vermoed dat bij side-projecten alles gaat over wat nu mogelijk is, met de tools die je nu hebt.

Wanneer u speculatieve technologie aan het ontwerpen bent, probeert u dan te voorzien in onvervulde behoeften? Of een gesprek op gang brengen? (Of allebei?)

Eerst en vooral om gesprekken op gang te brengen en nieuwe verhalen te creëren. Ik ben een science fictionfan zolang ik heb kunnen lezen, maar ik ben al langer Afrikaans. Het is bijna komisch hoe weinig we Afrikanen en mensen van kleur in Westerse speculatieve technologie en sci-fi zien, dus dit soort projecten zijn een weloverwogen poging om onze verwijdering van wat in wezen onze eigen toekomst is, uit te dagen.

Ik las onlangs een artikel over io9 over wereldvorming in fantasy en sci-fi. Een van de punten die de auteur maakte, was dat de werelden en toekomst die we creëren soms ongelooflijk verwarrende of idiosyncratische kenmerken moeten hebben - we weten nooit hoe de samenleving plotseling op een organische manier zal verschuiven om nieuwe rages en ontdekkingen te verwerken. Ik vind het leuk om te denken dat mijn projecten vierkant in dat gedachtegoed passen, waar zwarte en bruine lichamen centraal kunnen staan ​​in onze visualisaties van technologie. Designer Sara Hendren merkte in haar artikel over het verbeteren van het leven van mensen met een handicap op: "De geschiedenis laat zien dat de beschikbaarheid van technologie eigenlijk geen rechtvaardiger wereld is."

Gebruikt u momenteel draagbare technologie? Zou je iets als HoloHalo gebruiken als het beschikbaar was?

Als HoloHalo beschikbaar zou zijn, zou ik er zeker een dragen! Ik gebruik eigenlijk helemaal geen draagbare technologie (en ik haat die zin sowieso, maar wat kun je doen). Mensen die werken met ingesloten LED's en andere 'uitzend'-methoden zijn veel interessanter dan een stappenmonitor of tethered watch.

Thuis in Nigeria dragen mensen vaak verbazingwekkend kleurrijke kleding, vaak gemaakt van waxprint. Voor mooie traditionele kleding is het nog steeds zeer ongebruikelijk om het rek af te doen - in plaats daarvan, als je een nieuwe outfit wilt, kies je wat stof en heb je iets op maat gemaakt. Die lichte kleding op maat die ik ben opgegroeid met dragen en zien, voelt als veel betere kandidaten voor gepersonaliseerde draagbare technologie dan de Dick Tracy-polstelefoons of Starfleet-combadges die we momenteel verkopen.

Waar werk je op dit moment aan?

Ik ben nu bezig met een heleboel coole dingen, hoewel niets klaar is voor primetime. Op het gebied van sci-fi ben ik bezig met het ontwikkelen van meer van de verhalen die ik heb geschreven en geïllustreerd voor mijn bijproject Pixel Fable. Ze zijn Afro-futuristisch en combineren interactief verhaal met illustratie, code en sci-fi. Ik werk ook samen met mijn geweldige zuster Denenge Akpem aan een ander groot digitaal storytellingproject - zij is een professor, uitvoerend kunstenaar en schrijver in Chicago, en richt zich met name op Afro-Futurisme en zwarte speculatieve kunst. Ze praat vaak over die vraag van 'Wie controleert de toekomst?' En het digitale verhaal waar we aan werken, onderzoekt dat idee zwaar. Ik zal daar de komende maanden zeker meer over vertellen.

Bekijk de rest van het werk van Akpem in zijn portfolio.