Ursula K. Le Guin 1929-2018: Een baken van hoop voor alle schrijvers

Op woensdag kondigde de familie van Ursula K. Le Guin aan dat de geliefde auteur was overleden in haar huis in Portland, Oregon. Wat Le Guin achterlaat, is overduidelijk een erfenis van feministische pioniers in het genre van de science fiction. Ze was Virginia Woolf van de science fiction en haar boeken bevatten massa's.

Er zijn sommige schrijvers waar je vaak voor citeert dan anderen. Met deze favorieten, bouw je je eigen gevoel van bevestiging in je gevoelens voor die schrijver en begin je de wereld door hun ogen te zien. Bij sommige schrijvers kan dit gevaarlijk zijn, maar niet met Ursula K. Le Guin. Als je Le Guin citeert, denkt als Le Guin of handelt als Le Guin, zal de wereld er beter van worden. Dat is de reden waarom haar invloed zal overleven na haar dood. Le Guin was een schrijver van de schrijver op een manier die dichter bij alchemie lijkt dan iets anders. Als je een schrijver bent van welke aard dan ook, voel je waarschijnlijk op dit moment een leegte, zelfs als je nog nooit van Le Guin hebt gehoord. Ze is zo belangrijk.

Je zou kunnen schrijven over haar baanbrekende gender-bending sci-fi-roman De linkerhand van de duisternis voor verschillende levens van Le Guin en nooit volledig in staat om het genie te verklaren. Maar buiten haar onbegrensde verbeeldingskracht, is het in haar begrip van het leven van een schrijver waar ze zo goed herinnerd zal worden. In haar essay uit 1988, The Fisherman's Daughter, geeft Le Guin commentaar op de manier waarop schrijvers van vrouwen elkaar door de geschiedenis heen hebben geholpen. "… er is een heroïsch aspect aan de beoefening van kunst; het is eenzaam, riskant, genadeloos werk en elke kunstenaar heeft een soort van morele steun of een gevoel van solidariteit en validatie nodig. '

Le Guin maakte deel uit van wat in de jaren zestig en zeventig conventioneel wordt aangeduid als de 'nieuwe golf' van Amerikaanse sciencefictionschrijvers, schrijvers die meer bezig waren met de woorden die ze gebruikten, dan misschien de sci-fi-ideeën zelf. "Ik denk niet dat science fiction-schrijvers alleen maar spelen met wetenschappelijke of andere ideeën," schreef Le Guin in de bloemlezing van 1973 Degenen die kunnen. "Ik denk dat als ze hun werk doen, ze erg betrokken raken bij die ideeën. Ze nemen ze persoonlijk, wat precies is wat wetenschappers zichzelf moeten verbieden."

Met andere schrijvers was Le Guin buitengewoon genereus. Spreken naar The Paris Review in 2013 beschreef ze de kameraadschap van de wereld van de SF-schrijvers als volgt: "Een aardig ding over science fiction - ik denk dat het nog steeds waar is, het was zeker toen ik in het veld kwam - was dat we vrijuit van elkaar konden stelen niet in de plagiaatzin, maar in de ideeën en hoe-doe-iets-zin. Waar ik het altijd mee vergelijk, zijn barokcomponisten, die hun ideeën altijd doorgeven, zelfs pass deuntjes rond."

Hoewel ze hem nooit op de middelbare school heeft ontmoet, zat Le Guin op dezelfde school tegelijkertijd met Philip K. Dick. Later zou ze Dick rijkelijk prijzen als "een ongrijpbare en onvergelijkbare kunstenaar … onze eigen inlandse Borges."

Maar misschien is Le Guin haar vrijgevigheid met zichzelf die schrijvers die nog eeuwen zullen blijven zo inspirerend zullen vinden. In een stunt van schrijverlijke wijsheid en pseudo-tijdreizen, herdrukte Le Guin een versie van een essay dat ze in 1976 schreef - "Is gender nodig?" - zoals: "Is gender noodzakelijk? Redux * in 1987. Naast de originele tekst, glijdt de oudere Le Guin voort en corrigeert zachtjes haar jongere zelf door het verstrijken van de tijd.

Het is een mooie herinnering dat zelfs kunstwerken levend zijn en veranderen. Zoals Le Guin het stelde: 'Het is eerder in de feministische modus om iemands mentaliteitsverandering en de veranderingsprocessen te laten gelden - en misschien mensen eraan te herinneren dat mensen die niet veranderen, als schelpdieren zijn die niet opengaan.”